เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน กินไปถ่ายไป

ต้นฉบับปี (2556)

ผมว่าเรื่องนี้ไม่เขียนไม่ได้อ่ะ มันต้องบันทึกลงหน้าประวัติศาสตร์ของชาติเราไว้เลย ว่าประเพณีการรับประทานอาหารของพวกเราเปลี่ยนไปแล้ว

มันไม่ใช่เริ่มที่สั่งอาหาร รออาหาร และกินอาหาร อีกต่อไป เมื่อเรารู้จักสิ่งที่เรียกว่า Facebook และ สมาร์ทโฟน


เคยฟังเดี่ยว 9 ของโน้ตอุดม แกเคยพูดเรื่องนี้ไปแล้ว ซึ่ง ณ.ตอนนั้น ผมว่าอาการของชาติเรายังไม่หนักหรอก ยังไม่ถึงขนาดต้องแอดมิทชั่น แกคงแซวพฤติกรรมเหล่าอาร์ทตัวแม่ตามธรรมเนียม แต่ ณ.บัดนี้ มันไม่ใช่แล้ว

ผมเห็นมากับตา คนแก่รุ่นพ่อแม่ลุงป้าตายายก็ทำ เด็กประถมก็ทำ จัดฉากจัดแสงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกคุณไม่จ้างทีมจัดฉากจากสตูดิโอมาเลยล่ะครับ ไหนๆ ก็จะเอาดีทางนี้แล้ว แทบจะถ่ายกู้โลกกันเลยทีเดียว

ครับ และที่สำคัญที่สุด ถึงต้องมาเขียนเพราะว่า


ผมเองก็เป็น!!!!!!

โอย.....อายเหมือนกันนะ แต่ดิชั้นก็แมนค่ะ เป็นแล้วก็ยอมรับนะคะ ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเป็นเมื่อไหร่ ตอนนั้นเรายังด่าๆ อีพวกนี้อยู่เลยอ่ะ

รู้สึกตัวอีกที เอ้า...... รูปอาหารเต็มอินสตาแกรมตูแระเนี่ย ใครไปเสกมันขึ้นมาวะ ต๊าย..... เดี๊ยนถ่ายเองงงง ไปติดเชื้อถ่ายรูปก่อนยัดข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย สงสัยออกจากบ้านไมได้เอาผ้าปิดจมูกแน่ๆ เรย ต๊ายยย

พอ..... พอแล้ว จะกระแด่ะไปไหน ยิ่งเล่นยิ่งเหมือนนะเนี่ยคุณไนท์หนุ่ม แบบนี้อาทิตย์นี้ต้องเขียนประจานตัวเองเลยนะคะเนี่ย



ถามผมว่า เดิมทีอ่ะ ผมตั้งใจที่จะมาถ่ายเลยหรือเปล่า..... 

ไม่เคยเลยครับผม สาบานให้สตีฟจ็อบฟื้นเลย ไม่เคยมีมื้อไหนเลยที่ตั้งใจไว้แต่ต้นแล้วว่า เฮ้ย!! ไอ้เมนูจานนี้แหละชั้นจะต้องถ่ายมันให้ได้ นี่เลย สเต็กหมูศัลยกรรมเกาหลีจากกรุงโซล จัดไปเลยพันห้าร้อยชอต เตรียมยาเคลือบกระเพาะมาเรียบร้อยแล้วด้วย กว่าจะได้กินน้ำย่อยมาแน่

จะบ้าเหรอ ไมได้เตรียมการมาขนาดนั้น ก็คิดว่าอยากจะกินเพราะอยากกินตามปกตินี่แหละ แต่พอเมนูมาเสิร์ฟตรงหน้าเท่านั้นแหละ.......

เฮ้ย เฮ้ย เหมือนสัญชาตญาณมนุษย์โซเชี่ยลมันเข้าสิงอ่ะ มือมันหยิบมือถือขึ้นมา กดเข้าแอปถ่ายรูปอย่างอัตโนมัติและไหลลื่น มันเป็นการเคลื่อนไหวที่อยู่เหนือการควบคุมของมนุษย์

รู้สึกตัวอีกทีก็ แชะ แชะ แชะ แชะ แชร์ แชร์ไปเรียบร้อย


ถามอย่างจริงจังเลยว่าทำไม..... ยุคนี้คนเรามันกระแด่ะขนาดนั้นเลยเหรอ จะกินอะไรก็ต้องป่าวประกาศให้โลกรู้

ผมว่าไม่ใช่!! เพราะเราไม่ได้ทำกันทุกมื้อ!! ใช่มั้ยครับ ช่วงสิ้นเดือน หรือที่ผมเรียกอย่างเป็นทางการว่า สัปดาห์มาม่าปลากระป๋อง ไม่เห็นมีมาม่าถ้วยหลุดมาให้เห็น!! หรือปลากระป๋องจัดสวยๆ อยู่ในถ้วย!! ข้าวคลุกพริกน้ำปลาจัดแสงแบบโลโม่ ถ้าไม่บ้าจริงๆ ไม่มีใครถ่ายหรอกครับ (แต่ผมเคยถ่ายนะ.....)

ไม่มีครับ อาการแบบนี้มันจะเกิดขึ้นต่อเมื่ออาหารมีออร่าไฮไซเท่านั้น ออร่าไฮโซเป็นยังไง อืม..... อันนี้วิชาการเลยนะครับ ตั้งใจจด แต่ไม่ออกสอบนะ

ออร่าไฮโซแต่ละคนไม่เท่ากันครับ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับฐานะทางบ้านและฐานเงินเดือน บางคนฐานะเงินเดือนขั้นต่ำ ชุดลาบน้ำตกส้มตำครบชุด หรือหมูกระทะชุดกลางๆ ก็ถือว่าไฮโซแล้ว บางคนมีอันจะกินขึ้นมาหน่อย อาจเป็นสเต็กร้อยต้นๆ อาหารญี่ปุ่นชุดเล็ก ชาบูหัวละ299 หรือถ้าคนไหนรวยสุดๆ ก็โพสรูปปลาวาฬชุบแป้งทอดแม่มเลย อย่าลืมขึ้นไปปักธงบนหลังปลาวาฬด้วยล่ะ.....หมั่นไส้จริงๆ


ส่วนตัวผมเองนี่ไม่แน่ใจครับ ว่าอยู่ในระดับไหน เพราะเดือนนึงนี่ผมอยู่มันทุกระดับเลย ต้นเดือนจะรวยมาก สัปดาห์ต่อมาเหลือแค่มีอันจะกิน กลางเดือนจะเป็นฐานะขั้นต่ำ ส่วนสิ้นเดือนนี่แทบจะขุดหนอนมากิน


โอเคครับ แต่ถึงจะไม่จัดจ้านนัก เรื่องการถ่ายรูปก่อนยัดอาหารนี่ ผมก็พอมีประสบการณ์พอสมควร คิดว่าคงแนะนำได้ไม่มากก็น้อย มันก็พอจะบอกได้บ้างว่า หากรักจะเอาดีทางนี้ เบสิกเราต้องมีอะไรบ้าง


เงินต้องได้...... 

โอเคไม่ถึงกับต้องรวยมาก แต่ก็ต้องมีฐานะพอที่จะเดินเข้าร้านที่ต้องจ่ายหลักร้อยขึ้นได้บ้าง เดือนละครั้งก็ยังดี คิดว่าให้รางวัลกับชีวิตทำงาน หรือพักจากเรื่องเรียนอะไรก็ว่าไป ยิ่งไม่รวยนี่แหละต้องถ่ายเลย เก็บเอาไว้ในความทรงจำ มันจะตกงานไม่มีเงินเข้าห้างอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้


ที่เน้นๆ หน่อยก็กาแฟสตาร์บัค มันไม่ใช่ร้านกาแฟครับ กาแฟแค่ขายบังหน้า จริงๆ แล้วมันเป็นลัทธิอะไรสักอย่าง อย่างผมนี่โดนมนต์สะกดอีเจ๊ที่อยู่บนโลโก้ประจำ สั่งมาแก้วนึงเหมือนถูกบังคับให้ถ่าย แต่เวลาถ่ายออกมามันสวยไง แสงในร้านก็โอเค ดูมีฐานะ แต่หารู้ไม่ว่าอดข้าวมาซื้อกาแฟ


พวกอาหารญี่ปุ่นก็แนะนำ ซาซิมิ ชุดอาหารทั้งหลายแหล่ แต่ให้ถ่ายก่อนแล้วค่อยกินนะ เคยหน้ามืดกินไปแล้วนึกขึ้นได้ว่าลืมถ่าย ปรากฏว่าภาพออกมาแหว่งๆ ไม่กล้าเอาไปโพส ลึกๆ รู้สึกผิดต่อประเทศญี่ปุ่นยังไงไม่รู้ เหมือนไปทำลายงานศิลปะของเค้า


สเต็กก็โอเค แต่ก็ต้องมีราคาหน่อย พวกเนื้อสเต็กนะครับ ถ้าซูมถ่ายดีๆ หน่อย แล้วแกล้งโพสสักเกือบๆ เที่ยงคืน นี่ฆ่าคนทั้งเป็นได้เลยนะ จะถ่ายนิ่งๆ หรือเน้นตอนหั่น เห็นแล้วแทบดิ้นพราดๆ เลยทีเดียว หิวขึ้นมาทันที แต่ไม่รู้จะกินเนื้ออะไรที่ใกล้เคียงในภาพ สุดท้ายเลยต้องเปิดปลากระป๋องแทะเล็มกันไป พร้อมกับสาปแช่งคนที่โพสรูปขอให้มันหิวแต่ไม่มีอะไรจะกินเหมือนกู


พวกเค๊กจะเน้นในหมู่ผู้หญิงมากกว่า แต่เค๊กนี่ดีอย่างครับ บางร้านไม่แพง แต่ชิ้นสวยมาก และที่ชอบสุดคือ บางทีผมขอถ่ายรูปอย่างเดียวเขาก็ให้ คือไม่ซื้อ ไม่กิน ขอหน้าด้านๆ เลยนี่แหละ

พูดถึงพิมพ์นิยมของผู้หญิงเวลาอัพรูปอาหารนี่นะครับ ทำได้ง่ายๆ เลยเพียงแค่ถ่ายอาหารแบบจัดเต็มสักรูป เอาให้สวย เอาให้น่าอิจฉา จากนั้นใส่ข้อความลงไปว่า

วันเบาๆ

ยกตัวอย่างเป็นกองทัพอาหารอีสานเต็มแคร่..... นี่คือ วันเบาๆ 

หรือจะเป็นชุดไก่ทอดสำหรับกิน 5 คน...... วันเบาๆ

เค้กทั้งปอนด์...... วันเบาๆ

โอเค เบาๆ พวกหล่อนกินแค่นี้ วันหนักๆ พวกคุณเธอไม่ล้มวัวทั้งตัวแล้วกินคนเดียวเลยเหรอครับ!!!!..... 

ล้อเล่นน่ะ เบาๆ จริงน่ะผมรู้หมายถึงอาหารในวันพักผ่อน ไม่ใช่อาหารเบาๆ แคลรอรี่ต่ำหรอก แหม...... หญิงไทยทำได้ทุกอย่างครับ ยกเว้นไดเอ็ท


ส่วนเรื่องท่ากินผมไม่แนะนำนะครับ ส่วนตัวไม่มีความรู้เรื่องการโพสท่าเลยแม้แต่น้อย แค่ถ่ายตัวเองหน้านิ่งๆ ก็แทบจะฝากชีวิตไว้กับ 360 camera แล้ว เรียกว่าหน่วยประมวลผลทำงานหนักมาก  ยิ่งถ่ายตอนกินข้าวถ้าพื้นฐานใบหน้าไม่ใกล้เคียงณเดชน์ คูกิอ่ะนะ อย่าหวังเลยว่าจะดูดี

เอาเป็นว่าพวกเรามาเอาดีทางรูปอาหารอย่างเดียวก็พอ แค่นี้โลกเราก็อยู่ยากจะตายแล้ว นี่เขียนมาขนาดนี้ผมยังถามตัวเองอยู่เลยนะว่า ทำไมมันต้องถ่ายด้วยวะ!!! แล้วทำไมตูต้องไปทำตามพวกเค้าด้วยวะเนี่ย ปัญญาอ่อนจริงจริ๊งงงงงงง

จะว่าไป มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนะครับ จริงๆ พื้นฐานการถ่ายภาพมันก็คือ “การบันทึกความทรงจำ” ในรูปแบบหนึ่ง

การที่เราต้องถ่าย แสดงว่าลึกๆ ในใจเราต้องอยากที่จะจดจำ เพราะมันมีความน่าจดจำในตัวมันเอง อาจไม่ใช่แค่อาหารหรอกครับ อาจเป็นอะไรหลายๆ อย่างที่อยู่กับอาหาร

อาจเป็นเดทแรก หรือมีทติ้งกับเพื่อนเก่า หรือราคาที่ไม่รู้จะแพงไปไหน เลยต้องถ่ายเก็บไว้เตือนใจตัวเองตอนถังแตก เอาเป็นว่าเป็นกิจกรรมที่สนุกไม่เลว เพราะผมเองก็มีความสุขนะเวลาไล่ดูภาพอาหารในอินสตาแกรม หรือเฟซบุค สู้ต่อไปเถิด..... ทาเคชิ


อืม ย่อหน้าสุดท้ายร่ายซะดูดีเลยทีเดียว....... บางคนอ่านแล้วอาจนึกในใจว่า หนูไม่เคยคิดขนาดนี้เลยนะคะพี่ชาย.....ยยยย

หนูรู้แต่ว่าหนูจะลงแดงตายถ้าไม่บอกให้โลกรู้อ่ะคร๊าาาาาาา.......