ROซอกหลืบ ตอน คุณปันยามาเต็ม

2 หน้ากระดาษเต็มๆ นี้ ขอมอบให้กับ คุณปันยา!!! ยา ยา ยาาาา…..



Q สวัสดีค่ะพี่ปันยา หนูชื่อดาหวัน ที่เขียนจดหมายมาวันนี้มีอะไรอยากจะถามพี่ปันยาล่ะคะ

A ยินดีเลยครับน้อง จะถามอะไรเหรอครับ

Q Stun (สตัน) มันคืออะไรเหรอคะ

A อ๋อ.. มันก็คือสกิลที่ทำให้เกิดอาการมึนไงครับน้อง เวลาโดนก็จะมีดาวขึ้นบนหัว กดใช้สกิลหรือใช้ของตอนนั้นก็ไม่ได้ เป็นสกิลอันตรายทีเดียวเลยล่ะครับ

Q เข้าใจแล้วค่ะพี่ เอ่อ… แล้ว สตันท์แมนล่ะคะ

A สตันท์แมนก็คือ ผู้ชาย..

Q อ๊ะๆ พี่ปันยาๆ อย่าตอบว่าผู้ชายติดสกิลมึนเชียวนะคะ

A อ้าว… เฮ้ย ดักกันซะงั้นอ่ะ

Q คนอ่านเค้าเดาได้กันทั้งประเทศล่ะคะ พี่ตอบอย่างอื่นเถอะ

A สตันท์แมนก็คือ ตัวแสดงที่รับบทเสี่ยงตาย…

Q อ๊า… ทำไมตอบมีสาระยังงั้นล่ะคะ ไม่เอาๆ ค่ะพี่ ตอบฮาๆ สิคะ เสียชื่อปันยาหมดเลย

A เฮ้ย!! แล้วจะให้ชั้นทำไงล่ะเว้ย!! ก็แกดักมุขกันซะขนาดนั้นอ่ะ

Q ง่า… ไม่เอาแล้ว รู้ว่าแป๊กยังงี้หนูไม่เขียนมาดีกว่า บายค่ะพี่ปันยา แป๊กแบบนี้มีแววจะตกงานแล้วนะคะเนี่ย

A ว้อยย!! มันแป๊กเพราะแกน่ะแหละ!! ไอ้เด็กบ้า!!

                                                                           ดาหวัน หลันลา





Q สวัสดีครับพี่ปันยา ผมชื่อสมหมาย พี่ปันยาเห็นโฆษณา RO อโยธยา ที่ออกฉายทางทีวีรึยังครับ

A อ๋อ..!! เห็นแล้วน้อง อย่างฮาเลย พี่ชอบตอนที่พวกพระเอกมันเรียกหุ่นประกอบร่างออกมาแล้วขาหายไปข้างนึงอ่ะ เจ๋งดี สุดยอด

Q แต่ผมว่าตอนที่เบคแฮ่มเล่นกระดานโต้คลื่นเจ๋งกว่าอีกนะครับ

A เพลงประกอบก็ไม่เลวนะ น้าแอ๊ดคาราบาวร้องเพราะมากเลย

Q แต่ก็ต้องชมพี่เต๋ากับพี่ออฟด้วยนะ เท่ทั้งสองคนเลย

A แต่นางเอก 2 คนก็เล่นดีนะ ตอนที่แย่งกันกินบะหมี่อ่ะ น่ารักทั้งคู่

Q โห.. แต่กราฟฟิคยังไงก็ต้องยกนิ้วให้เลยนะพี่ หิมะตกทำได้ยังไงอ่ะ

A หิมะไม่เท่าไหร่ ฉากภูเขาไฟระเบิดสุดยอดกว่านี้อีก

Q เออ… ใช่ๆ พี่ แล้วหนุมานก็บินพึ่บๆ ออกมาจากปล่องภูเขาไฟ

A น้องลืมอุลตร้าแมนไปได้ยังไง

Q อุลตร้าแมนมันบินผ่านแว๊บๆ ไม่ใช่เหรอพี่

A แล้วรถไฟฟ้าล่ะ

Q เวอร์ชั่นหลังเค้าตัดทิ้งไปแล้วพี่…!!

A เออใช่ ลืมไป

Q โดยรวมถือว่าเป็นงานโฆษณาที่ดีชิ้นนึงเลยนะครับ

A ใช่เลยน้อง สุดยอด พี่ดูครั้งแรกประทับใจมาก ซาบซึ้งน้ำตาร่วงเลย สมศักดิ์ศรีเกมแรคนาร็อคจริงๆ

Q ผมรักอโยธยาครับ

A เช่นกันครับ…

                                                            สมหมาย ปายแชกานเหอะ





Q สวัสดีครับคุณปันยา นี่ก็เป็นฉบับแรกนะครับที่ผมเขียนมาหา ผมชื่ออนิรุท ผมติดตามอ่านคอลัมน์คุณทุกๆ สัปดาห์เลยรู้มั้ยครับ

A โอ้.. พี่ต้องขอบคุณมากเลยนะครับน้อง ท่าทางคอลัมน์ของพี่คงสนุกมากเลยใช่มั้ยครับเนี่ย

Q เดี๋ยว… ใครน้องแก!! คุณอายุเท่าไหร่ ผมอายุห้าสิบนะ!!

A หา!! อ.. เอ่อ โทษคับ ว่าแต่.. พี่อายุปูนนี้แล้ว คงไม่น่ามีปัญหาเรื่องแรคมาถามผมหรอกนะครับ

Q หึ.. ปัญหาเรื่องแรคงั้นเหรอ ไม่มีหรอก มีแต่ปัญหาที่เกี่ยวกับคอลัมน์คุณน่ะแหละ คุณรู้มั้ยผมเป็นใคร!!

A อ้าว… ความจำเสื่อมเหรอครับ มาถามผมแล้วผมจะรู้มั้ยล่ะ ตัวพี่เองยังไม่รู้เลยอ่ะว่าตัวเองเป็นใคร บ้าป่ะเนี่ย

Q ผมเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียน "ฉลาดล้ำเลิศวิทยาลัย" นะ!! คุณรู้จักมั้ย!! โรงเรียนที่มีค่าเฉลี่ยไอคิวสูงที่สุดในประเทศ เด็กที่จบจากที่นี่ ทุกคนเกรดเฉลี่ย 4.00 ทุกคน ไม่มีเด็กคนไหนที่เอ็นทรานซ์ไม่ติด!! จบปริญญามาได้เกรียตินิยมทุกคน!! และทุกคนที่เรียนที่นี่ล้วนแต่มีอนาคตที่สดใส!! ห่างไกลยาเสพย์ติด!! จิตใจใฝ่คุณธรรม!!

A โห… สรรพคุณโรงเรียน เอ่อ.. ไม่ทราบที่โรงเรียนนี้ เค้าบังคับให้เด็กกินหนังสือเรียนแทนข้าวรึเปล่าครับเนี่ย

Q แต่แล้ว… ประวัติศาสตร์ที่แสนเกรียงไกรของโรงเรียนผม ก็ต้องมีอันสั่นคลอน เมื่อ… เมื่อ!! ปะหล่ำปะล้าม ป่ำป้ามมม…. ทะละแลด ทะละแล่นนน…!!

A ทำไมอาจารย์ต้องปล่อยซาวน์ตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยล่ะครับ ก็อตซิลล่าบุกเหรอ!!

Q ใช่!! ก็อตซิลล่าตัวมหึมา ส่วนสูงขนาดเท่าตึก 15 ชั้น มันมาฆ่าเด็กนักเรียนของผม ว้อยย!!! ไม่ใช่!! เฮ้ย!! คุณปันยา!! อย่ารบกวนตอนปล่อยซาวน์สิ ผมเสียสมาธิเลยเห็นมั้ย!!

A อ.. อ้าว… จะให้ตลกซะหน่อย กลายเป็นตูผิดอีก อะไรวะ

Q ประวัติศาสตร์ที่แสนเกรียงไกรของโรงเรียนผม!! ก็ต้องมีอันสั่นคลอน เกรดเฉลี่ยของนักเรียนในโรงเรียน 80% ต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด!! ร้อยวันพันปีไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!! ทำให้คณะครูอาจารย์ต้องเร่งตรวจสอบสาเหตุโดยด่วน!! และสาเหตุที่ทำให้เด็กของผมเป็นอย่างนี้ก็คือ… ก็คือ…!!!

A ก็อตซิลล… เอ่อ ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมันรับมุขแล้วก็มาด่าเราอีก - - แล้วตกลงสาเหตุมันคืออะไรเหรอครับอาจารย์!!



Q สาเหตุก็คือ…. เด็กเหล่านั้นอ่านคอลัมน์ “คุณปันยา” ทุกสัปดาห์!!

A เฮ้ย!!



Q ตกใจอะไร!! คุณต้องรับผิดชอบ!!

A ปะ.. เป็นไปไม่ได้ ก็.. คอลัมน์ผมออกจะมีสาระแน่นเปรี๊ยะ เด็กอ่านแล้วรอยหยักในสมองเพิ่มขึ้นทุกคนนี่…!!

Q แต่คุณต้องรับผิดชอบ!!

A ไม่!! คอลัมน์ผมไม่เคยกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ตักบาตรทุกเช้า แถมยังจูงคนแก่ข้ามถนนด้วย ผมไม่เชื่อ!! โนว!! เอฟรี่บอดี้ ดูยูวอนท์แฮฟโนวบุค กู๊ดมอร์นิ่งทิชเชอร์ แอมฟรายแต๊งค์กริ้วแอนด์ยู้วววว..!!!

Q หึ… ทีแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกคุณ สงสัยเหมือนกันแหละว่าคอลัมน์อะไรมันจะละลายไอคิวคนได้ขนาดนั้น ก็เลยไปลองซื้ออ่านดูบ้าง พอได้อ่านเท่านั้นแหละ โอ้!! ผมแทบไม่เชื่อ อะไรมันจะไร้สาระขนาดนั้น ทุกตัวอักษรแทบไม่ปรากฏร่องรอยการใช้สมองเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ได้เรื่อง ทุเรศ!! เศษขยะ!! ปร๊ะเทร่งปร๊ะ!! อุ๊มบ่ะกะ!!

A โห… จารย์ ด่ากันขนาดนี้ พรุ่งนี้นัดชกหน้ากันเลยมั้ย

Q รู้ไว้เถอะคุณปันยา… คุณเป็นคนที่ทำลายอนาคตของชาติ!!!

A เฮ้ยยย..!!! ไหงงั้นล่ะ แล้วคอลัมน์อื่นล่ะครับ เค้าก็ไร้สาระเหมือนกันนะ ทำไมโดนผมคนเดียวล่ะเนี่ย

Q ไหนๆ คอลัมน์ไหนไร้สาระ

A Trading Tips ของ MW ERTAI

Q ไม่ไร้สาระ!! คอลัมน์นี้ให้ประโยชน์เกี่ยวกับการค้าขาย สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้!!

A RO School…!!

Q สอนคำนวนค่าพลังโจมตี!! ได้ความรู้เกี่ยวกับคณิตศาสตร์!!

A Shopping กับเจ๊บุ๊ง!!

Q สอนการเปรียบเทียบ!!

A การ์ตูนหน้าเดียวของ Soldevi Sage

Q ตลก!! คลายเครียดได้!!

A การ์ตูนของ Groove ล่ะ!!

Q อันนี้ไร้สาระ แต่ให้อภัยได้ เพราะผมชอบแมรี่!!

A เฮ้ย..!! นี่มันส่วนตัวนี่หว่า

Q ทำไม!! มีปัญหาเหรอ…!!

A ปะ.. เปล่างับ เอ่อ.. แล้วคอลัมน์ RO ซอกหลืบ ล่ะครับ

Q หา… คอลัมน์อะไรนะ ชื่อพิลึก อ่านตั้งหลายสัปดาห์ไม่เคยเห็น

A โห… ถึงขนาดไม่อยู่ในสายตาเลยเหรอวะ

Q มันอยู่หน้าไหนเหรอคุณปันยา…

A ก็หน้าที่คุยกันอยู่นี่ไงเล่า!! ไอ้แก่เอ้ย!!

Q อ๋อ… เออ จริงด้วย กำลังด่าอยู่นี่หว่า

A อาจารย์โวยวายมาตั้งหลายบรรทัดแล้วนะครับ แล้วตกลงจะให้ผมทำยังไง ให้เลิกเขียนเหรอครับ

Q เลิกเขียนเหรอ… เออๆ ก็ดี ฆ่าตัวตายได้ยิ่งดีเลย

A เฮ้ย..!!

Q แหม… พูดเล่น ไม่ต้องถึงกับเลิกหรอก แค่เพิ่มสาระเข้าไปทุกบรรทัดก็พอแล้ว

A เพิ่มสาระ.? เพิ่มยังไงเหรอครับจารย์

Q ก็เช่นสอนคำนวณสมการกำลังสอง แอบอธิบายเรื่องพาราโบลา วิธีเขียนกราฟแสดงพาราโบลา พหุนาม ฮิสโทแกรม สูตรคำนวณพื้นที่ผิวและปริมาตรรูปทรงพีระมิด ทรงกลม ทรงกระบอก ทรงเกือบกระบอก อะไรยังงี้…!!

A โหย!! เพิ่มซะขนาดนี้ อ่านหนังสือเรียนดีกว่ามั้ย….!!!

Q ก็นั่นแหละ เป็นหนังสือเรียนได้ยิ่งดี!! เด็กอ่านจะได้ฉลาดๆ

A แต่ชื่อหนังสือมัน RO CLUB นะครับ!!

Q โอ๊ย.. ก็แค่เฉพาะคอลัมน์ของคุณ หน้าอื่นก็ยังเกี่ยวกับแรคเหมือนเดิม

A เอ่อ… คือ ผมเข้าใจนะครับว่าอาจารย์เป็นห่วงเด็ก แต่ว่าถึงขนาดนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ

Q นี่!! ไม่เกินหรอกคุณ… จริงๆ หนังสือที่สนับสนุนการเล่นเกมแบบนี้ไม่ควรมีออกมาด้วยซ้ำนะ รู้เปล่า!! มันต้องสนับสนุนให้เด็กรักการเรียน เรียน!! เรียน!! และก็เรียน!! เด็กมันถึงจะมีอนาคต!!

A เอ่อ… โทษนะครับ ว่าจะถามตั้งนานแล้ว นักเรียนที่อ่านคอลัมน์ผมแล้ว “เกรดเฉลี่ยต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด” เนี่ย มันเหลือเท่าไหร่เหรอครับ

Q ก็ จาก 4.00 เหลือ 3.80 ..!!

A ถุย… ไอ้แก่ อุตส่าห์ลงทุนเขียนมาโวยวาย…

Q คุณต้องรับผิดชอบ!!

A ไม่ว้อย!! นี่อาจารย์!! ผมจะบอกอะไรให้นะ ไอ้การที่ให้เด็กเอาแต่เรียน ทำเกรดเฉลี่ยสูงๆ น่ะ บางทีเด็กมันก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอกนะ 

คิดเหรอว่าถ้ายัดสาระให้เด็กมากๆ แล้วเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพได้ ชีวิตคนมันต้องมีไร้สาระกันบ้าง ความไร้สาระมันคือการพักผ่อนทางสมอง รู้มั้ย!! เกรดเฉลี่ยมันก็แค่ตัวเลข มันวัดคุณภาพคนไม่ได้ทั้งหมดหรอกครับ คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต แต่เกรดเฉลี่ยไม่ถึง 3 มีเป็นหมื่นเป็นล้าน

อาจารย์ดูพฤติกรรมเด็กดีกว่ามั้ยครับ!! แทนที่จะมาดูตัวเลขในสมุดพก จะว่าไปนะ ที่ไร้สาระที่สุดน่ะ ไม่ใช่คอลัมน์ผมหรอก เป็นตัวอาจารย์เองมากกว่า!!



Q หะ.. หา

A แล้วอีกอย่างนะ ไอ้เกรด 3.80 เนี่ย แถวบ้านผมเรียกเรียนเก่งเลยล่ะครับ จริงๆ มันไม่มีอะไรให้อาจารย์เป็นห่วงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่นี้นะครับ จดหมายของอาจารย์กินพื้นที่หน้ากระดาษไปเยอะแล้ว เด็กๆ คนอื่นที่เขียนมาก็ไม่ต้องตอบกันพอดี

สวัสดีและลาก่อนนะครับอาจารย์ ผมหวังว่าคงไม่เจอจดหมายของอาจารย์อีกนะครับ



                                                                    อ. อนิรุท สุดรอยหยัก