เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน นับหนึ่ง ถึงล้มตึง

(ต้นฉบับปี 2556)

             
ผมเชื่อว่าใครที่เข้าสู่วัยทำงานอย่างเต็มตัวแล้ว เช่นผมเนี่ย..... จะมีความคิดอย่างนึงที่เหมือนกันทุกคน

นั่นคือ... คิดถึงอดีต


การคิดถึงอดีตเนี่ยนะครับ เป็นหลักฐานที่มัดตัวโคตรแน่นหนามากๆ ว่า มึงแก่แล้ว ฮ่าๆ  ดิ้นให้ตายยังไงก็ไม่หลุด ยิ่งงานเยอะ ยิ่งไม่มีเวลาว่าง  แหม.... มันยิ่งคิดถึง

คิดถึงทุกครั้งเวลานั่งเก้าอี้โยกหน้าบ้าน  คิดถึงช่วงเวลาที่เรากลับไปทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว อะไรที่ยังพอทำได้อยู่ ก็ไม่รู้จะไปคิดถึงทำมะเขือพวงอะไร เช่นการนัดเพื่อนมาเกรียนวินนิ่งสักชั่วโมงนึง เล่นการ์ดยูกิสักเกมสองเกม หรือทำอะไรที่ใช้เวลาไม่มาก ผมจะไม่ค่อยอาลัยอาวรณ์มันสักเท่าไหร่


ความคิดถึงที่ผมกำลังพูดถึง นั่นคือ การเล่นเกมประเภทเดินเก็บเวล..... หรือจะเรียกว่าเกมภาษา เกมออนไลน์ เกมเดินตี  แล้วแต่จะเรียกน่ะแหละ  มันเป็นเกมที่จะพรากเวลาว่างของคุณไปอย่างน้อยๆ 3 ชม. นี่คือขั้นต่ำ  มันเป็นเกมที่ใช้เวลาเล่นมากมายมหาศาล มากถึงขนาดที่ว่า ถ้าเอาเวลาพวกนี้ไปอ่านหนังสือ ป่านนี้คงจบหมอไปแล้ว ไม่ได้นั่งหน้าหม้อ (ต้มมาม่า) จนถึงทุกวันนี้

ก็ไม่รู้จะคิดให้มันเสียดายเวลาเล่นๆ ไปทำไม เพราะถึงยังไงถ้าย้อนเวลาได้ ผมก็จะกลับไปตั้งใจเล่นอยู่ดี เพราะทุกวันนี้ ผมยังรู้สึกว่าชีวิตวัยรุ่นของผมยังเล่นไม่คุ้มเลย....


เกมเก็บเวลเป็นเกมประเภทชิลชิลครับ ไม่ต้องตื่นตัวอยู่ตลอด ไม่ต้องระวังว่าจะโดนทำวันทูเมื่อไหร่ ไม่ต้องระวังว่าจะโดนเฮดช็อตตอนไหน ไม่ต้องโวยวายมาก เราจะโวยแค่กรึ่มกรึ่ม.... พองาม พอน่ารัก เพราะวันนึงเราต้องอยู่กับมันนานมาก ประหนึ่งผัวเมีย


คนเล่นเกมประเภทนี้บ่อยๆ จะมีนิสัยใจเย็นครับ ผมเองก็ใจเย็น ถามว่าขนาดไหน เย็นขนาดที่ว่า ไม่ต้องเรียนจบก็ได้ จะเล่นไปดรอปไปอยู่อย่างนี้แหละ เย็นมาก จะเย็นไปไหน เย็นให้ครอบครัวเดือดร้อนแล้ว อันนี้ไม่ใช่ละ ออกไปทางขี้เกียจมากกว่า ไม่รู้จะเอาเรื่องจริงมาตลกทำไม


แต่เรื่องแปลกแต่จริงของคนเก็บเลเวล นั่นคือ เราจะเป็นพวกที่นั่งได้อึดมาก อึดกว่าพวกรับจ้างประท้วงอาชีพ บางคนสามารถเล่นข้ามคืนถึงเช้าไปสบายๆ ขอเพียงแค่มีบุหรี่สูบชั่วโมงละมวน หรือกระทิงแดงสักขวด เอาไว้บิวท์อารมณ์

ดูเผินๆ เหมือนเล่นเกมแก้บน ทรมานตัวเองเล่นๆ เป็นประสบการณ์ ใครเล่นเก่งหน่อยก็คงหวังให้มีรูปปั้นอยู่หน้าร้านลุง


พูดไปก็อินเนอร์ไป ถ้างั้นเรามาย้อนอดีตกัน วันนี้เราจะมาเริ่มนับกันตั้งแต่หย่อนตูดลงบนเก้าอี้เลยทีเดียว

วันนี้เราจะมานับ ชม. ด้วยกัน ว่าพวกเรายังจำวันนั้นของเดือนได้ไหม วันที่พวกเราไม่รู้จะนั่งทำเหวอะไรทั้งวันทั้งคืน


ชม.แรก

ไม่ต้องบรรยายอะไรมาก ความฟินสุดยอดอยู่ที่ ชม.นี้ เราเปิดประตูร้านเกมเข้ามา หลบแสงแดดแผดเผาจากข้างนอก มาเจอแอร์เย็นฉ่ำ ได้ยินเสียงต้อนรับของเจ้าของร้านสาว (บางร้านก็ป้าแก่)

“เล่นกี่ ชม. คะ” 

แน่นอนคำตอบคือ เรื่อยๆ...... จนกว่าจะตายไปข้าง 

เราก็หย่อนตูดลงไปที่เก้าอี้แสนนุ่ม บางร้านเอนได้ยังกะเก้าอี้ตัดผม นี่แหละคือเวลาแห่งการพักผ่อนจากโลกความจริง ความลั้นลาเริ่มขึ้นแล้ว ส่วนใหญ่จะเริ่มต้นได้สวยงาม ด้วยการมีเครื่องดื่มเย็นๆ หวานๆ ไว้ข้างกาย บ่องตงเลยว่า ไม่มีอะไรสุขใจไปกว่านี้


ชม.ที่ 2

เข้าสู่ ชมนี้ สิ่งที่คิดเหมือนกันทุกคนก็คือ

อ้าว.... ชั่วโมงนึงแล้วเรอะ!!!

อะไรวะ ตดยังไม่หายเหม็น ชาเขียวยังไม่หมดขวด มันเร็วมากกกก ทำไมตอนเรียนคณิตศาสตร์ไม่เร็วยังงี้บ้างวะ ดูสิ ก็เพราะมันรู้สึกว่าเร็วนี่แหละ ยังฟิตอยู่เลย 

จะเรียกว่า พวกเราจะติดเครื่องกันที่ ชม.นี้ก็ไม่ผิดนัก มอนสเตอร์หน้าไหนก็ดาหน้ากันเข้ามาเลย เครื่องร้อนแล้วโว้ย...ยยยย ไม่มีอะไรหยุดพลังวัยรุ่นได้อีกแล้วววววว...... ว่าแต่ทำไมเวลาเรียน พวกแกไม่ตั้งใจแบบนี้บ้างว๊าาาาาา..... แม่มเอ้ยยยยยย!!!!


ชม.ที่ 3

ผมขอเรียกชั่วโมงนี้ว่า ชั่วโมงวัดใจ....

หลายคนตั้งใจว่าจะเป็นเด็กดี หลายคนตั้งใจว่า เฮ้ย แค่นี้พอแล้ว หลายคนรู้อยู่แก่ใจว่า เราควรเล่นเกมวันละไม่เกิน 2 ชม.!!! 

แต่นี่มันเกินมาแล้ว!! แล้วไง ยังไงต่อดีล่ะเนี่ย

มันมาแล้วครับ เทวดาฝ่ายดีในชุดขาว กับซาตานสีแดงฝ่ายชั่วในตัวเรา มันกำลังตีกันอย่างอุตลุด จุดนี้คือจุดวัดใจ เปิดเพลงวัดใจของซิลลี่ฟูลส์คลอไว้ได้เลย

ถ้าเราผ่านชั่วโมงที่ 3 นี้ไปได้ ขอบอกเลยครับว่า อีกยาว........


ชม. ที่ 4

สมมตินะครับว่า เราเริ่มเล่นตอนสักบ่าย 2 ตอนนี้ก็น่าจะ 6 โมงพอดี ได้เวลากินข้าวแล้ว ใช่ ถ้าเป็นคนปกติสามัญทั่วไป นี่คือเวลากินข้าว 

แต่เราไม่ใช่ เราคือเด็กเว้ล!!! เรื่องกินเอาไว้ทีหลัง เรื่องเก็บต้องมาก่อน ถึงตอนนี้ หลายคนเริ่มพูดน้อยแล้ว ไอ้ที่มาด้วยกันตอนบ่ายๆ หันไปดูมัน สันหลังสไลด์ลงมาที่เบาะแล้ว มีหลบสายตาไปมองเพดานเล็กน้อย ก่อนจะเล่นต่อไปแบบเนิบๆ โดยถือคติช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม.... 

นั่น เห็นมั้ย มอนสเตอร์ดรอปพร้าให้พอดี


ชม. ที่ 5

อืม..... ถ้าจะว่ากันด้วยหลักการทำงานของร่างกาย อาหารที่รับไปเมื่อตอนบ่าย ซึ่งก็มีแค่ชาเขียว 1 ขวด หรือชาไข่มุกปั่น ร่างกายก็น่าจะเผาผลาญจนหมดเกลี้ยงแล้ว

ตอนนี้ต้องบอกว่า อวัยวะเดียวที่ยังเคลื่อนไหวอยู่คือข้อมือ นอกร้านก็มืดแล้ว แต่เราไม่รู้ ไม่รับรู้อะไรแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเล่นไปกี่ชม. นี่แหละเรื่อยๆ ของจริง มันจะไปสิ้นสุดตรงไหนกันนะ สู้ตาย


ชม. ที่ 6

เหมือน ชม.ที่ 5 ทุกอย่าง บางคนไปเปิดร้านขายของ แล้วนอนหลับไปเลยก็มี บางคนก็บอกตัวเองว่า อืม.... ได้เวลาเยี่ยวบ้างแล้วนะ 

ปรากฏว่าอั้นนานไปหน่อย ออกมาเป็นหน่วงๆ ล้างหน้าล้างตาหน่อยดีไหม ก่อนจะกลับไปลุยต่อ ท้องไส้ตอนนี้เลยจุดคำว่าหิวสุดๆ ไปแล้ว มันหิวนะ แต่ท้องไส้มันไม่รับอะไรแล้ว แต่บางคนก็ยังกินโค้กได้

มาถึงขนาดนี้มันต้องไปยาวๆ ขออีกสัก 2-3 เลเวลในค่ำคืนนี้จะเป็นพระคุณ


ชม. ที่ 7

จัดมาม่าสัก 2 ห่อก่อนดีไหม..... 

ถึงตอนนี้ไม่เบรกหาอะไรลงท้องมีอ้วกเป็นน้ำย่อยแน่ๆ โอเคจัดเลยอย่ารอช้า ใส่ไข่ด้วย ลูกชิ้น ซากตึก ซากปรักหักพังอะไรที่เหลือในตู้เย็นจัดมาเลยป้า ผมเหมาหมด

แต่ทั้งหมดนี่ขอในราคา 20 นะ เดลเลย...... อ่าว ก้อตังค์ไม่มีอ่ะ มาเอาในเกมได้แมะ ผมรวยนะ ไม่เคยได้ยินสุภาษิตเหรอ

“วันนี้กินมาม่า วันหน้ากินน้ำเกลือ” อ้าว...... ฟังแล้วดูน่ากลัวแปลกๆ นะ ช่างมันเถอะ


ชม. ที่ 8

รู้สึกว่า ตกลงเรากำลังสนุกสนานกับการเล่นเกม หรือว่าทรมานตัวเองกันอยู่แน่วะเนี่ย

บางคนรู้สึกว่าอยากเลิก แต่อีกใจนึงก็แบบว่า อีกเวลนึงน่า บางคนก็หักดิบเลิกไปเลย!!! หมายถึงเลิกเล่นออกไปดูเว็บโป๊แป๊บนึง ดูนมสร้างแรงบันดาลใจ แล้วค่อยกลับมาเล่นใหม่ บางคนก็เน้นแชทกันไป เปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อย ถ้ามีบอล ก็เปิดวิทยุฟังไปด้วย

และแน่นอน ถ้ามีโทรศัพท์มาตามให้กลับบ้าน เราจะต้องบอกเหมือนๆ กันทุกคนว่า ทำรายงาน....... คลาสสิคขิงๆ


ชม. ที่ 9

นี่ก็ใกล้จะสุดๆ ของกำลังมนุษย์แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ต้องไปเรียน มันจะขออีก ชม.นึง เอาให้ตาย.... 

จะทุ่มให้เป็นก๊อกสุดท้ายก่อนกลับบ้าน แต่ถ้าหยุด อันนี้ก็แล้วแต่คนละ ว่าจะข้ามคืนเลยไหม มีเควสอะไรสำคัญขนาดที่ไม่ทำคืนนี้บ้านจะไฟไหม้หรือเปล่า ถ้ามีก็จัดไปอย่าให้เสีย


ชม. ที่ 10

ถ้าผ่าน ชม. นี้แล้วยังไม่เลิก ถึงเช้าแน่นอน แต่ส่วนใหญ่จะเลิกครับ ไม่ใช่เพราะง่วง ก็ตังค์หมด โอเค พรุ่งนี้ค่อยมาเข้าวัฐจักรอุบาทว์กันใหม่

ใครปลุกให้ตักบาตรพรุ่งนี้ฝันไปเถอะว่าจะตื่น บางคนมันเก็บไปตีมอนส์ต่อในความฝันก็มี ก็แหงล่ะ เล่นจนหลอนซะขนาดนั้น

มันเป็นช่วงเวลาที่แบบว่า ถ้าเราใช้ชีวิตกับมันซะขนาดนี้ ต่อให้ไม่อยากคิดถึง มันก็ต้องคิดถึง และเราก็เต็มใจที่จะคิดถึงมันด้วย

เพราะคิดว่าช่วงที่เรากลับไปคิดถึงมัน จะมีคนอย่างน้อยๆ สิบคน จะคิดถึงเหมือนๆ กับเรา

แล้วก็จะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ว่าเล่นเวอร์ขนาดนี้ เราเอาชีวิตรอดมาได้ยังไงวะเนี่ย!!!