เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน เกมเมอร์กาก

(ต้นฉบับปี 2556)

          

วันนี้ได้คุยกับน้องคนนึงครับ สนุกทีเดียวเกี่ยวกับชีวิตสมัยเรียน ทั้งที่จริง ๆ ชีวิตวัยนั้นผมก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเท่าไหร่ ออกไปทางทำเควสจบ เอาตัวรอดออกมาทำงานมากกว่า 

ย้อนมองตัวเองไป จะมองว่าผมใช้ชีวิตช่วงนั้นได้ล้มเหลวมากก็ได้ เพื่อนก็น้อย มีแค่กลุ่มเล็ก ๆ ความผูกพันกับสถาบันก็น้อยถึงขั้นไม่มี


ชีวิต 80% อยู่กับการเล่นเกมซะส่วนใหญ่ เรื่องหนีเรียนขั้นเทพ ออกหนังสือสอนฮาวทูยังได้เลย   แต่ก็ไม่รู้จะออกมาให้สังคมประณามเล่นทำไม 

จริงๆ อีก 20% ที่เหลือ  ไม่ใช่ 10% อยู่บ้านกับโรงเรียนเท่าๆ กันนะ ไอ้ 10% อ่ะบ้านเพื่อน  และอีก 5% เป็นโรงเรียนกับบ้านอย่างละเท่า ๆ กัน ไงล่ะ ถามจริงเถอะ มันน่าเอามาเขียนอวดเขามั้ยเนี่ย 

พอบอกว่าชีวิต 80% อยู่กับร้านเกมซะส่วนใหญ่


โอ้โห.... น้องถึงกับตบเข่าฉาดใหญ่ พี่!!! ถ้ามันจะมากมายขนาดนี้ ยังกะพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น พี่ยอมสูญเสียชีวิตอันมีค่าในรั้วโรงเรียน เพื่อทุ่มเทให้กับการเล่นเกม!!! เรื่องเกมพี่ต้องขั้นเทพแน่ๆ!!! ชิมิเคอะ


กูตอบเลยครับน้อง 

“พี่นี่แหละเกมเมอร์ระดับโคตรกาก!!!” 

มันกากจริงอะไรจริง ถือถ้าจะเอาตัวอย่างคนที่ใช้เวลาโดยเปล่าประโยชน์  ผมนี่แหละคือชิ้นเนื้อตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุด


แต่มันก็ควรจะจริงอย่างที่น้องเค้าคาดหวังนะ มึงเล่นสละการศึกษาไปอยู่แต่ในร้านเกมแล้ว  อยู่กับมันขนาดนั้นต้องเป็นมหาเทพแล้ว!!! คุณต้องรู้ทุกอย่างดียิ่งกว่าอับดุล


เข้าใจนะครับว่าเคสนี้น้องคงดูหนัง ดูการ์ตูนมากไป คนอย่างเถ้าแก่น้อย สองร้อยปีจะมีอวตารมาเกิดสักคน แต่ถ้าคนอย่างพี่นะ โอ้ย เกลื่อนกลาด นับกันไม่หวาดไม่ไหว 

เกมเมอร์ระดับกากนี่เยอะครับ  ใครอยู่กลุ่มผมก็ใช่  ใครเป็นเพื่อนผมก็ใช่  ผมเชื่อว่าเราประเภทเดียวกันว่ะ คือเราไม่ได้เข้าร้านเกมเพื่อไปศึกษา ไปฝึกฝน  ร้านเกมไม่ใช่เขาเหลียงซาน   คือมันเข้าไปแบบไม่มีเป้าหมาย หลัก ๆ เพราะมันไม่อยากเรียน อยากเล่น เล่นสนองนี๊ดไปเรื่อย ๆ สะสมบ่มความเกรียน เพราะงั้นไอ้พวกเนี้ย ถ้ามันออกไปสู่โลกกว้าง แม่งขี้กากเลย 

ถามผมว่า อ้าว แล้วถ้าตัวเองระดับกาก แล้วระดับกลาง ไปถึงขั้นเทพนี่ มันเป็นยังไง กากกับเทพมันต่างกันตรงไหน 

มันต่างกันที่ความรู้ครับ..... ความรู้ในเรื่องเกม เครื่องเกม การออกแบบเกม ประวัติเกม ถ้าขั้นเทพก็ต้องเล่นเก่งด้วย ไปแข่งชิงแชมป์ มีเกรียติประวัติ มีตำนานไว้เล่าขานบ้างอะไรบ้าง มีคนรู้จักชื่อเสียงบ้าง


และที่สำคัญพวกนี้รักจริงชอบจริง ของสะสมมันก็ต้องมี ดูรวมๆ ได้ภาพพจน์ของ “นักเล่นเกม” หรือ “มีงานอดิเรกคือเล่นเกม” แน่นอนว่าพวกนี้แบ่งเวลาเป็นครับ เรื่องเรียนตีคู่กันไปได้อย่างสวยงาม คาดว่าชาติที่แล้วคงตักบาตรด้วยเครื่องเพลย์เป็นนิจ 

แล้วระดับกากน่ะมันเป็นยังไง


พวกเราเนี่ยครับ เป้าหมายในชีวิตมีแค่ 2 อย่างเท่านั้น คือ เล่นให้น็อค กับเล่นให้ชนะเพื่อน หมกมุ่นอยู่แค่นี้


น็อคนี่หมายถึงเล่นจบเกม เคลียร์เกมนะ ไม่ใช่เล่นข้ามคืนจนน็อคสลบคาเครื่อง  เดี๋ยวนักข่าวก็ได้ลูบปากกันอีกหรอก พวกนี้ยิ่งรู้เวอยู่ด้วย   พวกกากอย่าไปถามเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับวงการเกมคอนโซลเลย  ขนาดคอนเน่ที่มันแดกทุกวันระหว่างเล่นเกม มันยังไม่รู้ว่าทำมาจากอะไรเลย  มันฝรั่งหรือมันสำปะหลังเปล่าวะ ต่อมสงสัยหรือต่อมอยากรู้อะไรไม่มี  ถึงมีก็ไม่เคยเอาออกมาใช้งาน 

เชื่อมั้ยตอนเด็กผมเล่นสตรีทไฟเตอร์ภาค 2 เล่นมาตั้งหลายปี ไม่เคยสงสัยเลยว่าแล้วภาค 1 มันหายไปไหน เพิ่งมาสงสัยตอนเริ่มทำงาน ตอนที่เริ่มเพลา ๆ เรื่องเกมไปบ้างแล้ว

หรือไม่เคยอยากรู้เลยว่า ไอ้ปืนกระจู๋น้อยของร็อคแมน มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ทำไมมันต้องเป็นกระบอกข้าวหลามสวมที่มือแบบนั้น

หรือเกมมาริโอ้อันแสนคลาสสิค ทำไมมันถึงทำให้เล่นพร้อมกัน 2 คนไม่ได้ ทำไมต้องเล่นทีละคน มันจะมีใครตายรึยังไงวะ!!! ทำไม!!


นินเทนโด้กลัวพี่น้องจะเอามีดแทงกันตาย  เพราะแย่งกันแดกเห็ดรึไง 

เออ.... เนอะ ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงมาสงสัยเอาตอนที่ไม่ค่อยได้เล่นแล้ววะ 

แล้วความสุขของระดับกากอยู่ที่ใด 

ความสุขของเกมเมอร์ระดับกากอย่างผมก็คือ เล่นไปเรื่อย ๆ รอเกมใหม่ออก รอเครื่องเกมใหม่ออก รอกระแส เกมไหนเขาเล่นกันเยอะก็เล่นด้วย เกมไหนเป็นกระแสก็เล่น เล่นไปวัน ๆ ขี้โม้ ขี้แพล่มไปวัน ๆ 


หนังสือเกมจะอ่านตามข่าวสาร ไม่มีหรอกครับ เปิดข้ามไปหมด สนแต่บทสรุปเกม เพราะมันเล่นไม่ผ่านไง ต้องให้หนังสือชี้ทางสว่าง กับสูตรปล่อยท่าไม้ตาย..... อันนี้ก็ข้ามไม่ได้


ระหว่างอ่านไปก็พึมพัมไป ยิ้มมุมปาก เดี๋ยวมึงโดน เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงโดน...... ก็บอกแล้ว ว่าในหัวกบาลพวกเรามันคิดอยู่แค่นี้ 

เออ แล้วถ้าตอนนี้มาถามผมว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะเปลี่ยนตัวเองจากระดับกาก ให้เป็นระดับเทพมั้ย ก็คงไม่ เพราะเราก็กากไปตามที่ใจเราอยากเป็น เหมือนเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เหมือนเมสซี่ที่เกิดมาเพื่อเตะบอล


และที่สำคัญ เราไม่ได้อิจฉาพวกระดับเทพ!!! จริงจริ๊งงงง ไม่ได้อิจฉาเล๊ยยยย!!!! จะถามทำมั๊ยยยยยย!!!!! ยังไงมันก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้อยู่แล๊ววววว!!!!! ไอ้บร้าเอ๊ยยยย!!!! ทำไมต้องเสียงสูงด้วยว๊าาาา.....!!!! 

แต่ผมว่าคนจะเก่งไม่เก่ง เทพไม่เทพ มันอยู่ที่เซนท์การเรียนรู้ด้วยนะ พอโตขึ้นมานี่สรุปได้เลย ถ้าคนมันเก่งจริง มันไม่ต้องหมกตัวอยู่แต่กับเกมก็ได้ เล่นบ้าง อ่านบ้าง ตามข่าวบ้าง ศึกษาเทคนิคบ้าง ความยาวนานไม่ได้ช่วยอะไรเลย   ถ้าคนที่อยู่กับเกมทั้งวันทั้งคืน อยู่กินกับมันนาน ๆ แล้วต้องเป็นเทพหมด โอ้โห.... ป่านนี้เทพเกลื่อนเมืองแล้ว วงการเกมประเทศไทยคงเป็นที่หนึ่งในโลกแน่แท้


แล้วผมเองก็คงไม่ต้องมานั่งจิ้มคีย์บอร์ดหากินกับคอลัมน์นี้แน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ โอย..... เฮ้ย ทำไมน้ำตาไหล  ซาบซึ้งหรืออนาถตัวเองกันแน่ 

แต่ระดับกากอย่างพวกเรานี่แหละ ที่ทำให้วงการเกมมีสีสัน พวกเราก็มีความคิดริเริ่มอะไรใหม่ ๆ เหมือนกัน ในเมื่อเอาดีทางเล่นเก่งไม่ได้ เราก็เน้นบันเทิงกัน เน้นทำลายความเงียบสงบในร้านเกมกันไป เน้นบ้าบอล่อกันเอง ไม่ด่าใครแต่ด่ากันเอง ไม่ทำร้ายใครแต่ทำร้ายกันเอง

เป็นตัวอย่างให้แก่สังคมก็ได้ ถ้าใครอยากมีอนาคตที่ดี มองพวกผมไว้แล้วอย่าทำตาม แค่นั้นแหละ


เราจะเป็นขั้วตรงข้ามของความเทพ เพื่อให้วงการเกมมีสมดุล เวลาพวกเทพไปแข่งถ้าไม่มีพวกเราคอยยืนร้อง หู้ววว.... โอ้ววว......เหยดดดดด..... สุดยอดอะไรเยี่ยงนี้ โคตรเทพเลยอ่า เสริมบารมีให้พวกคุณ วงการจะอยู่กันได้มั้ย 

แต่ผมก็เชื่อว่า ช่วงติดเกมแบบกาก ๆ มันก็เป็นช่วงเวลานึง ถ้าเป็นคนอื่นอาจมองว่า โห.... นี่คือความล้มเหลวของชีวิตเลยก็ได้ แต่ใครล่ะที่จะอยู่แบบนี้ไปตลอด


ผมมองพวกเพื่อนๆ ที่เคยติดเกมด้วยกันมา ทุกวันนี้ก็ยังขับรถสวนกันอยู่ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปทำมาหากินกันหมด ใครมันจะบ้าสิงร้านเกมไปตลอดชีวิต ไม่ทำมาหากินอะไรเลย 

แต่เราก็เลือกที่จะมองได้ มองให้มันเป็นประสบการณ์ อย่าคิดว่านี่คือช่วงเวลาที่หลงผิด ล้มเหลว อย่างน้อย ๆ ทุกวันนี้พวกกากอย่างเราก็ดึงหลักการดำเนินชีวิตเหมือนๆ กับการเล่นเกมนี่แหละเอามาใช้ คือเล่นไปให้สนุกในทุก ๆ วัน  อย่าคาดหวังอะไรมาก 

ทุกวันนี้ถ้าใครได้คุยเรื่องชีวิตติดเกมอย่างพวกเรา ระดับกากนี่แหละคือโคตรแห่งสีสันและความบ้าบอเลย ถ้าอยู่เป็นหมู่คณะจะเล่าได้มันส์มาก ย้อนอดีตกันเป็นวันก็ไม่จบ 

อาจไม่มีปรัชญา แต่ถ้าเอาฮาขอให้บอกพวกเรา


เอาล่ะ จงภูมิใจในความกากของตัวเองซะนะ!!