(ต้นฉบับปี 2557)
อีกหนึ่งตำนานร้านเกม ที่ไม่เขียนถึงก็คงไม่ได้ เพราะพวกเขาเหล่านี้ครับ มีส่วนเติมเต็มให้กับสถานที่ ๆ เรียกว่า “ร้านเกม” ให้สมบูรณ์
 |
| ขอบคุณภาพประกอบจาก |
พวกเขาคือ “เด็กร้านเกม”
หรืออีกโค้ดเนม ที่หลายคนเรียกจนติดปาก ไอ้พวกเด็กเปรตทั้งหลายนั่นแหละ หัวเกรียน ๆ ตัวผอม ๆ น้อย ๆ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู
มันขาดไม่ได้นะครับไอ้พวกนี้ ถ้าร้านเกมขาดพวกนี้ไปแล้วจะต้องพบกับอะไรรู้มั้ยครับ
มันคือความสงบสุข!!! เดี๋ยว.... ไม่ใช่แระ ร้านเกมที่เงียบสงบนี่มันคือร้านเน็ตแล้วล่ะ ร้านเกมของจริงต้องวึ่นวือ ยั้วเยี้ย เพลี้ยกระโดดสิถึงจะถั่วต้วม
อย่าเข้าใจผิดนะครับ ว่าเด็กร้านเกมคือเด็กที่เล่นเกมในร้านเท่านั้น เล่นเกมก็ส่วนเล่นเกม คนที่เล่นเกมก็ไม่ได้มีแต่เด็กเสมอไป
เด็กร้านเกมก็คือ เด็กที่อยู่ในร้านเกม อายุสูงสุดในตำแหน่งรับผิดชอบนี้ ผมให้ไม่เกิน 14 ขวบอ่ะ หน้าที่ของพวกเขาก็คือ เดินไปเดินมาอยู่ในร้านเกม ทางนั้นที ทางโน้นที คอยสร้างสีสัน และทำลายสมาธิของคุณเวลาเล่นเกม ทรงมันจะมาประมาณนี้
“เฮ้ยพี่ เล่นไรอ่ะ.....!!!”
แล้วมันก็เดินจากไป.....
“เฮ้ยพี่ เกมนี้ผมน็อคแล้ว....”
แล้วมันก็เดินจากไป......
คือเราก็หันไปมองนะ แต่ไม่รู้ว่ามึงต้องการจะสื่ออะไร คุยกับกูก็ไม่น่าใช่ พอเราหันมาจะคุยด้วย มันก็ตาลอย ๆ เดินไปดูเครื่องอื่นแล้ว
เป็นสเตตัสลอย ๆ อะไรของมัน แล้วเด็กร้านเกมนี่มันไม่ได้มีคนเดียว มันก็มีกลุ่มเพื่อนของมันเหมือนกัน เรียกว่าสร้างสีสันกันเป็นทีมเวิร์ค เวลามาเป็นทีมมันจะมาทรงนี้ สมมุติว่ามา 2 คน
“เฮ้ยพี่ เล่นไรอ่ะ.....!!!”
แล้วมันก็เดินจากไป.....
“เฮ้ยพี่ เกมนี้ผมน็อคแล้ว....”
แล้วมันก็เดินจากไป......
ดูเหมือนเดิมใช่มั้ย..... แต่ไม่ คนพูดก็คนนึง ถามว่าอีกคนทำห่าอะไร แม่งยืนจ้องจอเว้ย ยืนจ้องเหมือนจะเข้าสิงจอให้ได้ ไม่พูดอะไรเลย
พอเรามองหน้ามัน มันก็หันมามองหน้าเรา ยิ้มให้ด้วยนะ แล้วมันก็มองจอต่อ ไอ้เย็ดเป็ด มึงต้องการอะไรจากคนเล่นเกมอย่างกูวะ
ครับ มันก็มองจอสักพัก แล้วมันก็จากไป...... ไปดูจอคนอื่น
จะว่าคล้ายเด็กเชียร์เบียร์ก็ไม่น่าใช่ เพราะพวกนี้มันก็ไม่ได้กระตุ้นให้อยากเล่นต่ออีกสัก ช.ม. ตรงไหน แล้วเวลาเครื่องว่างก็ไม่เห็นมันไปเล่นเกม บางทีจู่ๆ มันก็หายไป แล้วมันก็กลับมา หายไป...... แล้วมันก็กลับมา มาตอนไหน ตอนกูเล่นเกมทุกที
“พี่ ทำไมไม่เก็บของล่ะ ของดีนะ”
พวกเขามักจะมีความห่วงใยให้เสมอ
“พี่ ระวังนะ หัวหน้าใหญ่มี 2 ร่าง”
พวกเขามักจะเตือนสติเรา ให้อยู่ในความไม่ประมาท
“พี่ ทำไมไอเท็มถึงเก็บซ้อนกันไม่ได้ล่ะ”
พวกเขามักจะมีอะไรให้เราขบคิดเสมอ
ผมกล้าบอกเลยว่า ทุกร้านต้องมี มีแบบไมได้ตั้งใจด้วย เพราะภูมิลำเนาของเด็กร้านเกม บ้านมันก็อยู่แถว ๆ นั้นแหละ บางคนมันอยู่ข้างร้านเกมเลย
อ๋อ.... ที่มันหายไป มันกลับไปหาขนมกินที่บ้าน พออิ่มแล้วมันก็กลับมา บางคนมันเอาขนมมาเคี้ยวข้าง ๆ กุเลย อิจฉามันจริง ๆ
ผมว่าเด็กพวกนี้ จะมองให้มันน่ารัก มันก็น่ารักนะ อย่างน้อยมันก็ไม่ปากดี ไม่ด่าอากงอาม่าเรา เวลาที่เราต้องการจอย 2 สักคน เด็กพวกนี้มันก็ช่วยเราได้
บางทีมันก็รออยู่ เมื่อไหร่จะชวนกูสักที ยืนบอกใบ้ให้ตั้งนานแล้วว่าเคยเล่นเกมนี้นะโว้ย น็อคแล้วด้วยนะโว้ย
เวลาผมชวนเด็กพวกนี้เล่นเกม.... อารมณ์เหมือนผมได้ทำบุญทำทาน ช่วยเด็กยากไร้ในประเทศโซมาเรีย โอซาว่า ถึงจะเล่นดูมั่ว ๆ แต่เค้าก็ดูสนุก ผมก็สนุกไปด้วย
แน่นอนว่าถ้า มีด่าพี่กากจัง โคตรอ่อนด๋อยเมื่อไหร่ ผมจะเอาจอยเกมมัดแล้วเตะโด่งออกนอกร้านทันที
 |
| ขอบคุณภาพประกอบจาก |
เอาล่ะ ถ้าจะมาถึงขนาดนี้ก็คงต้องพูดถึงเด็กร้านเกมในดวงใจสักคน จริง ๆ ช่วงชีวิตการเล่นเกมในร้านของผมนะ มีเด็กร้านเกมมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งผ่านมา และผ่านไป
ฟีลมันจะซาบซึ้งไปไหนวะ แต่ถ้าให้นึกถึงแค่คนเดียวจริงๆ ผมจะนึกถึง
“ไอ้คง”
โดยเฉพาะวันที่เราวิ่งตากฝนกลับไปกินข้าวโพดคั่วด้วยกันที่ห้อง.... ไม่ใช่ละ ไม่อีโรติกสิ
ตอนนั้นผมกับไอ้คงน่าจะห่างกันประมาณ 5 ปี ผม 15 ไอ้คงก็สัก 10 ขวบ เด็กตัวดำ ๆ หนา ๆ แรงเยอะผิดสเกลเด็กทั่วไป นิสัยนักเลง แต่เสือกมาอยู่ในร้านเกม
ฐานะทางบ้านไอ้คงจนมาก บ้านผมว่าจนแล้วนะ พอมาเจอมันผมรู้สึกตัวเองเป็นเศรษฐีขึ้นมาทันที เห็นแบงค์ยี่สิบยังกะแบงค์ร้อย เจอมันครั้งแรกจำได้ว่าเล่นเกม "ดราก้อนบอล"
เกมบ้าอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้วัดกันที่เทคนิคต่อสู้อะไรเลย วัดกันที่กดปุ่มต้านพลังรัว ๆ อย่างเดียว แล้วผมหัวเสียมาก ชนะคอมไม่ได้ ซอยจนนิ้วจะซ้นหมดแล้ว ไอ้คงมันยืนดูอยู่นานแล้ว เข้ามาแสดงความช่วยเหลือทันที
“พี่ ให้ผมช่วยมั้ย”
ตอนนั้นไอ้ผมก็นึกว่ามันเล่นเก่ง อ่ะ ไหนจะช่วย ช่วยยังไง ไอ้คงบอกเลย
“เดี๋ยวตอนที่กดปุ่มต้านพลังกัน ผมจะกดรัวให้เอง!!!”
ผมนึกในใจ ไอ้ชิบหาย.... มีแต่พละกำลังนี่หว่า อ่ะผมก็ลองดู
พอให้มันกด โอ้โห.... มันรัวยับเลย เอา 2 มือช่วยกันตบ ๆ ๆ ๆ ๆ จิก ๆ ๆ ๆ ๆ เรียกว่าแลกจอยปุ่มพังกับชนะคอมได้นี่ มันยอมแลกแน่
เฮ้ย ๆ มึง......มึง พอเหอะ ความตั้งใจมึงเทพจริง แต่ฝีมือกากมากเลยว่ะ ไปหาเวลาฝึกฝนด่วน ผ่านไปตานึง มันรัวปุ่มจนหอบ
“ไม่ได้ผลเลยพี่ ยังสู้มันไม่ได้...... เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวผมไปตามน้องๆ มาให้”
ผมก็ตกใจ เฮ้ย จะไปตามมาทำไมวะ!! แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้คงมันวิ่งกลับบ้านไปแล้ว มันไปตามน้อง ๆ ของมันมาจริง ๆ
มาอีก 3 คน!!!! ไอ้คนสุดท้องนี่ยังเดินน้ำลายยืดอยู่เลย เดินเตาะแตะๆ กันมาแบบงง ๆ เฮ้ยยยยย มึงจะตามน้องมึงมาทำไม!!!!
“เดี๋ยวพวกเรามาช่วยกันกด ปุ่มมี 4 ปุ่ม พวกเราช่วยกันกดคนละปุ่ม!!!!”
ไอ้บ้า!!! 2 ปุ่มก็พอโว้ยยย
แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้คงจับจอยถูเลย มั่ว ๆ ๆ ๆ ๆ จนปล่อยพลังออกมาได้ พอเข้าสู่โหมดกดปุ่มรัว แม่งวางจอยละ ไอ้คงกับน้องบังเกิดเกล้าของมันก็รุมรัวปั๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สนุกสนานกันเลยทีเดียว
ส่วนใหญ่ออกไปทางกระแทกกันเองมากกว่า จอยอันปิ๊ดเดียวรุมตั้ง 4 คน มึงบ้าไปแล้วววว ถั่มเพื่อคร๊ายยยยย
ส่วนผลลัพธ์ก็ไม่ต้องพูดถึง แพ้เหมือนเดิม..... ดีที่ผมต้องห้ามมันก่อน ไม่งั้นกลัวมันไปเชิญลุงป้าน้าอา โคตรเหง้ามาช่วยกดอีก
ถึงมันจะดูโง่.... ในแง่ปฏิบัติ แต่ในทางความรู้สึก เฮ้ย... ไอ้นี่มันได้ใจเราว่ะ จากนั้นมาเวลาผมเล่นเกมก็ให้มันเป็นจอย 2 บ่อย ๆ ไอ้พวกน้อง ๆ มันก็เป็นกองเชียร์
เช้า สาย บ่าย เล่นเกม ตอนเย็นเตะบอล.....
เช้า สาย บ่าย เล่นเกม ตอนเย็นเตะบอล.....
นี่เป็นลูปนรกในช่วงปิดเทอม เรียกว่าเจอหน้าไอ้คงจนเบื่ออ่ะ ไอ้นี่ก็โชคดีเนาะที่มารู้จักผม เล่นเกมได้ไม่เสียตังค์สักบาท
เดี๋ยวนี้ผมว่า เด็กร้านเกมคงเริ่มจะสูญพันธ์ละ เพราะเดี๋ยวนี้เป็นร้านเกมคอม แล้วค่า ชม. ถูกมาก มีแค่ 5 บาทก็เล่นได้แล้ว ไอ้อารมณ์เด็กมามุงดูนี่ก็คงน้อยลงไปทุกที
แต่ถึงจะมี ก็คิดว่าไม่น่ารอดจากการถูกบ้องหัวไปได้ เพราะเดี๋ยวนี้คนแม่งหงุดหงิดง่ายชิบหาย
ระหว่างที่ความทรงจำสมัยเด็กเริ่มจะเลือนรางลงไปทุกที
ผมเดินๆ อยู่ในซอยแถวบ้านเนี่ย จู่ ๆ ก็มีมอไซด์คันนึงมาเทียบข้าง ๆ แล้วก็บอกว่า
“พี่ๆ ขึ้นมั้ย เดี๋ยวผมไปส่งบ้าน”
ผมมองหน้ามันก่อน ใครวะ
“คงไงพี่ พี่จำผมไมได้เหรอ ผมยังจำพี่ได้เลยเนี่ย พี่อยู่ที่เดิมหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปส่ง!!!”
เฮ้ยยยย ผมเซอร์ไพรซ์มาก แต่ที่เซอร์ไพรซ์ยิ่งกว่า
“ตอนนี้ผมเปิดร้านเกมแล้วนะพี่ ถ้าพี่ไปเล่น ผมให้เล่นฟรี!!!”
ได้ยินแบบนี้ ผมยอมรับว่าโคตรรู้สึกดี ที่กูให้มึงเล่นด้วยวันนั้นจริง ๆ
สุ๊ดยอด
ตอบลบ