เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน รถไฟฟ้า มาหาอะไร

(ต้นฉบับปี 2557)

เป็นอีกความผูกพันหนึ่งของเราชาวเกรียนนะครับ ไม่ว่าจะมีงานเกม งานการ์ตูน งานหนังสือ งานอีเวนท์ที่ไหน เกรียนสายขี้เกียจเดินทางอย่างผม หรือผองเพื่อนชาวคณะที่ควายในเส้นทางขึ้นมา ใจอยากไปนะ แต่ไปไม่ถูก

และประโยคคลาสสิคก็จะบังเกิดขึ้น "รถไฟฟ้าผ่านมั้ยวะ"

ถ้าคำตอบคือผ่าน ความรู้สึกแม่งจะเหมือนเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เลยทีเดียว ถึงจะไม่เอะใจเลยว่าหลังจากลงรถไฟฟ้าแล้วจะต้องไปต่อรถอีก 3 คัน วินเข้าซอยอีก 1 ต่อแค่ไหน 

แต่พอได้ยินคำว่า "รถไฟฟ้าผ่าน" ทำไมความรู้สึกอยากไปมันบังตาขนาดนี้ รู้สึกว่าการเดินทางดูง่ายดายขึ้นมาทันที

รถไฟฟ้าจัดเป็นพาหนะหลักของคนกรุงเทพ เป็นยานพาหนะที่ทำให้ผมถามตัวเองเสมอว่ากูไปทำขับขี่เพื่ออะไร เพื่อให้รู้ว่ากูก็มีรถใช่มั้ย วันหยุดไปเที่ยวก็ไม่ได้ใช้

โดยเฉพาะเที่ยวในเมืองวันหยุด  ออกถนนใหญ่ไปเท่านั้นแหละ คิดถึงพี่วินขึ้นมาทันที รถจะเยอะกันไปไหน อืม แสดงว่าคนคิดเหมือนกันเยอะมาก 

ความรู้สึกเหมือนถนนเป็นเกมเทอทริส แล้วรถกูเนี่ยเป็นตัวต่อที่ลงมาถมที่ สรุปวันหยุดเราก็ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าบนท้องถนน กลับบ้านไปรู้สึกเหนื่อยกว่าไปทำงาน

ไม่ว่าที่ไหน รถไฟฟ้าถือเป็นทางออกที่ดีที่สุด 

งานเกมจัดที่พารากอน ป่ะ.... รถไฟฟ้า

จัดที่ไบเทค..... ป่ะ รถไฟฟ้า

จัดที่ศูนย์ประชุมสิริกิติ์.....ป่ะ รถไฟฟ้า

จัดที่หน้าปากซอย ป่ะ..... รถไฟฟ้า 

ไปนั่งสักรอบนึงแล้วย้อนกลับมา แม่งไปรถไฟฟ้าหมดเหมือนโดนของ บางคนขึ้นรถเมล์ต่อเดียวก็ถึง มายังลงกลางทางเพื่อต่อรถไฟฟ้าเลย เพื่อ!!!  ทั้งที่มึงนั่งคันนั้นยาว ๆ ก็ถึงเหมือนกันโว้ย อะไรเนี่ย ควายแท้ไม่มีวัวปน

ผมก็เคย เพื่อนผมบอกมึงนั่งรถตู้ต่อเดียวก็ถึง เสือกลงกลางทางต่อรถไฟฟ้าทำไม อืม กูอาร์ต ทำไมเหรอ

ทำไม... ทำไม ทำไมต้องเป็นรถไฟฟ้า ก็เพราะมันคือรถไฟฟ้าไง เพราะมันมีแรงดึงดูดบางอย่างมากกว่าการเดินทาง มันมีในสิ่งที่รถส่วนตัว รถตู้ รถประจำทาง หรือรถเมล์ฟรีในตำนานให้ไม่ได้

เอาแค่ชานชาลา เฮด ชาลา ที่อัญเชิญคุณขึ้นไปด้วยบันไดเลื่อนก็โคตรจะไฮโซแล้ว ถึงจะไม่เอะใจกับบางสถานีเลยว่า อืม ขึ้นมาอย่างหรู แต่ตอนลงให้กูเดินลงบันไดปกติ


"ไฮโซ" คำเดียวสั้นๆ เลย สาบานมั้ยว่าคุณขึ้นรถไฟฟ้าครั้งแรกแล้วไม่อวดใคร เก็บไว้เป็นความภูมิใจลึก ๆ ของวงศ์ตระกูล ถ้าใครทำได้นะ ขึ้นยานอวกาศก็คงเฉย ๆ อ่ะ 

ยังไงก็ต้องอวด จะมากจะน้อยก็เท่านั้นเอง บางคนอาจถึงขั้นจัดแถลงข่าวในหมู่บ้าน ตัดริบบิ้นยินดีกันเลย

เพราะความเป็นรถไฟฟ้ามันไม่เหมือนใคร มันมีเอกลักษณ์ที่ต้องจดจำ เอาแค่ไอ้เครื่องกั้นความเร็วสูงก็ตรึงตาตรึงใจตั้งแต่ต้นสถานีแล้ว 

เพราะคุณต้องผ่านมันด้วยความเร็ว 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เรียกว่าคุ้นเคยกับมันเมื่อไหร่  ไปคัดตัวนักวิ่งระยะสั้นได้เลย 

อย่าใช้คำว่าเดินผ่านเลยครับ คุณต้องเคลือนที่ด้วยการโผหรือสปรินท์ตัวเท่านั้นถึงจะรอดจากตัวหนีบทำลายกระดูก   เคยโดนกระแทกมาครั้งนึง เอวยอกเลยมึง  จากนั้นทั้งวันเดินกุมสะโพกตลอด ดูเหมือนไปทำกิจกรรมอะไรมาทั้งคืน


ทุกวันนี้พอเดินผ่านมาได้ความรู้สึกเหมือนรอดตายยังไงไม่รู้ มันจะมีความรู้สึกในใจว่า กูรอดแล้ว


เมื่อผ่านมาแล้วคุณจะไปเจออะไรต่อ มันคือการแย่งชิงจังหวะกันขึ้นรถ ตอนขึ้นไปเห็นดูเหมือนเป็นภาพที่สวยงาม ผู้คนต่อแถวกันตามสัญลักษณ์อย่างเป็นระเบียบ แต่พอรถจอดเทียบเท่านั้นแหละ ไอ้แถวที่จัดไว้แม่งแตกเซลล์ให้เห็นต่อหน้าต่อตา

ตกลงเมื่อกี้อะไร พวกมึงสร้างภาพกันใช่มั้ย สุดท้ายก็เป็นการแย่งชิงจังหวะเข้ารถของมนุษย์ป้า


ที่ผมเห็นวันหยุด ไปเล่าให้เพื่อนที่ทำงานสีลมฟัง มันบอกวันทำงานหนักกว่านี้อีก เหมือนแย่งของน้ำท่วม ทุกวันนี้มันต้องหัดทักษะแทกเกิ้ลของอเมริกันฟุตบอลเพิ่มเติมเพื่อเอาชีวิตรอด เอาไว้กระแทกมนุษย์ป้าให้กระเด็นตกราง


เมื่อเหยียบเข้าไปในรถคุณจะต้องไปเจออะไรอีก มันคือความเย็นระดับแช่แข็งเนื้อ  มึงจะเย็นไปไหน มึงเห็นพวกกูเป็นนกเพนกวินเหรอ  

เสานี่เย็นเจี๊ยบยังกะหวานเย็น เรียกว่าถ้าเดินทางกลางวันแสก ๆ นะ เจอแดดร้อน ๆ มาเจอแอร์เย็นสัส ๆ ออกไปเจอร้อนจัด ๆ อีก ไข้แดกครับ.... ไข้สิแดก


เคยขึ้นรถที่ต้นสายกันมั้ยครับ รถไฟฟ้านี่มันไม่ได้เหมือนรถ ปอ. ตรงที่เมื่อเข้ารถไปแล้ววิ่งหาที่นั่งเสมอไป บางคนแม่งมาเพื่อยืน ยืนตรงไหน 

ตรงกระจก!!! ไอ้กระจกริมที่นั่งนี่แหละ ยืนพิงแม่งเลย เอาตูดแนบอย่างสวยงาม ไอ้คนที่ได้ที่นั่งติดกระจก แลข้างไปเจอบี้เดอะสตาร์ แทบจะขอลายเซ็น  ตูดบี้กระจกตรงหน้าเลย จะเอาแก้มแนบก็คงไม่งาม เหมือนซบตูดมันทางอ้อม 

บางคนก็ไปยืนฝึกการทรงตัวตรงรอยต่อระหว่างโบกี้ บางคนก็ไปยืนพิงเสา


ยืนพิงเสา!! ประเด็นนี้ต้องขยาย นี่แหละปัญหาสังคมที่แท้จริง

จุดประสงค์ของการมีเสาไว้กลางรถไฟฟ้าคือเอาไว้ให้จับหลาย ๆ คน แต่ถ้ายืนพิงมันได้คนเดียวไง เป็นประเด็นเห็นแก่ตัวกันไป

ไอ้เห็นแก่ตัวไม่เดือนร้อนเท่าภาพสะเทือนใจสำหรับคนที่เห็น..... เสาเข้าวิน เข้าไปเลย เข้าไปในร่องตูดเลย ไอ้คนพิงก็เหมือนตั้งใจ เห็นกับตามาแล้ว พอเข้าปุ๊บ แก้มตูดขมิบล็อคทันที

ทีเดียวอยู่นิ่ง มือก็เล่นโทรศัพท์สบายใจเฉิบ พอมันลงไปคนที่เข้ามาใหม่เดินมาจับต่อถึงกับเอะใจ แอร์ก็เย็นแต่ทำไมเสาอุ่น หรือเสาจะ มีฮีทเตอร์ อืม ถ้ารู้ความจริงคงสะเทือนใจ


และอีกโมเมนท์นึงที่ถูกกล่าวขวัญกันเหลือเกินสำหรับมนุษย์ป้ากับรถไฟฟ้า และไอ้เสานี่แหละ มนุษย์ป้าเค้าไม่สนนะครับว่าจะมีใครจับเสาอยู่หรือไม่

เพราะเค้าจะตรงเข้ามายืนพิงหน้าด้าน ๆ เลย ไอ้คนที่จับอยู่นี่เลยโดนแบล๊คโฮลเข้าไปด้วย พิงปั๊บดูดแม่งทั้งเสาทั้งมือ มีเกร็งตอดตุบๆ เล็กน้อย บางคนดึงมือออกสำเร็จ บางคนดึงไม่ออกเดือนร้อนต้องสะกิดป้าให้คลายตูดลงหน่อย โดนโวยหาว่าจับตูดอีก สุดท้ายกลายเป็นไอ้โรคจิต


ส่วนตัวผมใช้รถไฟฟ้าเฉพาะวันหยุด อาจไม่ใช่เพราะมันสะดวกจริง ๆ แต่ก็ยอมรับว่าผมยึดติดว่าจะต้องเป็นรถไฟฟ้า ทั้งที่รถประจำทางหรือรถตู้อาจเร็วกว่า  รู้แต่ว่าถ้าได้ขึ้นรถไฟฟ้าแล้ว  ไม่มีติดแหง่กแน่นอน วิวข้างทางก็สวย รถไฟฟ้าก็มองตึกสวย ๆ

รถใต้ดินมืดไม่เห็นเหี้ยอะไร ก็ส่องหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองกันไป เวลานั่งทีก็ลุ้นจะได้เห็นเกงในของสาวที่นั่งตรงข้ามรึเปล่า 

แต่บางคนนั่งทุกวันไปทำงานก็คงเบื่ออ่ะ ผมเคยขึ้นวันธรรมดาเวลาไปทำงาน รู้สึกเลยว่าบรรยากาศแม่งต่างกับวันหยุดเยอะมาก  ทำไมมันตึงเครียดและต้องแก่งแย่งขนาดนั้น


สรุปคือจะเรียกว่าเป็นพาหนะสิ้นคิดก็ได้ ทุกวันนี้พวกเราหลายคนก็เคยตัวนะ จะไปงานที่ไหน

“รถไฟฟ้าผ่านมั้ย” พอไม่ผ่านถึงกับพาลไม่ไปเลย พอบอกต่ออีกรถเมล์มียี้ใส่อีกต่างหาก จะเรียกสะดวกก็ได้ มักง่ายก็ดีเหมือนกัน


ล่าสุดไปขึ้นมาค่าตั๋วเพิ่มแล้ว โห.... แพงตายห่า เริ่มไม่คุ้มละ 

นี่ถ้าพวกมึงขึ้นราคาพร้อมกับทำให้เครื่องกั้นมันช้าลง หรือกำจัดมนุษย์หนีบเสาได้กูจะไม่ว่าสักคำ  ม่างเอ้ย..... แสรด