เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน ความพยายามอยู่ที่ไหน

(ต้นฉบับวันที่ 11 มีนาคม 2556)


“จำความได้ว่า ผู้ใหญ่มักจะชอบบอกว่า ไอ้เด็กพวกเนี้ย วันๆ ไม่เห็นจะทำอะไร เอาแต่เล่นเกม คอยดูเถอะโตขึ้นจะลำบาก”


แต่ผมคิดกลับกัน  ถ้าเด็กคนไหนไม่ได้เล่นเกม  โตขึ้นน่ะคุณลำบากแน่!!! เพราะเกมนี่มันก็คือชีวิตจำลองดีๆ นี่เอง

ถึงการนั่งเล่นเกมไม่ได้ออกไปเจอโลกภายนอก แต่ไอ้โลกภายในนี่มันก็สบายใช่ย่อยที่ไหน มีเกมบ้าอะไรในโลกนี้บ้างครับที่ให้ตัวเอกเดินดุ่ยๆๆๆ ตรงไปหาเส้นชัยอย่างเดียว ไม่มีหรอก กว่าจะเล่นจบไปแต่ละเกมเลือดแทบตกใน นั่งพิมพ์รายงานอ่านหนังสือสบายกว่าเยอะ


และที่สำคัญ บ่องตงว่าการจะเล่นเกมให้เก่งนี่ไม่ใช่ง่ายๆ นะครับคุณท่าน ไม่มีกวดวิชาด้วย ต้องฝึกเอง มันต้องมีทั้งพรสวรรค์และพรแสวง ทำข้อสอบกามั่วๆ ถ้าดวงดีก็พอผ่านได้ แต่เล่นเกมนี่กดมั่วๆ ไม่ได้  มั่วแล้วผ่านนี่ภาพพจน์จะโคตรทุเรศเลย ไม่เหมือนมั่วข้อสอบแล้วผ่าน อันนี้โคตรเท่ห์ ประมาณว่าโง่แต่ดวงดี เดินยืดได้ยันลูกบวช 

แต่เล่นเกมมั่วๆ นี่ ยังไงก็โดนมองว่าเป็นไอ้มั่วอยู่วันยังค่ำ อะไรกันนี่ สังคมอยู่ยาก....


สมัยเด็กของผมนะ ใครเล่นเกมเก่งๆ นี่ ผมแทบจะยกขึ้นหิ้งให้เป็นไอดอลมหาเทพอัลติเมทซุปเปอร์อัลตร้าเมกาตรอน แทบจะขอถ่ายรูปเอาไปกราบไหว้บูชาเช้าเย็น เผื่อวิญญาณเทพเกมเมอร์มันจะมาเข้าสิงบ้าง


ตอนเด็กๆ นี่ผมมีไอดอลคนนึง ชื่อพี่นนท์ คนบ้าอะไรจะเท่ห์ได้ขนาดนั้น โรงเรียนก็ไม่ไป สอบไล่ก็ตก สกปรกก็ที่หนึ่ง แต่เล่นเกมเก่ง

โอ้โห้.... โคตรเท่ห์!!! 

ไม่รู้ชอบไปได้ยังไง ทีไอ้พวกเล่นบอลเก่งๆ วาดรูปเก่งๆ เล่นดนตรีเก่งๆ น่าเอาเยี่ยงอย่าง ดันไม่ชอบ ผมนี่โคตรบ้า


และที่มันบ้ากว่านั้นก็คือ ผมพยายามทุกอย่างที่จะเป็นให้ได้อย่างนั้น เวลาเค้านั่งท่าไหนก็เลียนแบบ 

จับจอยยังไง ผ่านด่านแล้วต้องเสยผม อ่ะ เราก็เสยด้วย.... 

ไอ้เขาน่ะไว้รองทรง มีให้เสย แต่ไอ้เรานี่ หัวเกรียนๆ ไม่มีให้เสยไม่รู้จะไปเลียนแบบเค้าทำไม

ระหว่างเล่นสั่งเส้นหมี่น้ำใสไม่ใส่ผัก อ่ะเราก็สั่งด้วย ไม่กินผักจะได้เล่นเกมเก่งๆ อ่ะเราเชื่อแบบนั้น กระเป๋านักเรียนแบนๆ นี่เท่ห์รากเลือดมากกกก..... 

ยิ่งถือบทสรุปเกมด้วยนะ ถ้าเป็นสมัยนี้คงเหมือนเด็กแนวที่พก a day ไปเดินสยาม ประกาศให้โลกรู้ไงว่าถ้าพาเราไปอ้วกที่ถ้ำกระบอก มันจะออกมาเป็นอะไร นินเทนโด้แน่ๆ



เชื่อนะว่า ไม่ได้มีผมคนเดียวหรอก ที่มองว่าคนแบบไอ้พี่นนท์เนี่ย โคตรเท่ห์ เวลาพี่แกเดินเข้าร้านเกมมานะ มันจะต้องซุบซิบกันทั้งร้าน 

“เฮ้ย.... เซียนมาแล้วเว้ย”

“เนี่ยๆ ไอ้คนเนี้ย โคตรเทพ”

คนไหนเล่นอยู่นี่แทบจะหลีกทางให้ คนไหนเล่นไม่ไหวก็แทบจะยื่นจอยให้

“พี่เล่นให้ผมหน่อย!!” 

อะไรวะเนี่ยยยย ไอ้สายตาพวกนี้มันคืออะไร ไม่ใช่สายตาของคนที่มองว่าเกมเป็นเรื่องไร้สาระแน่ๆ


แต่เรื่องแบบนี้ มันก็ต้องอาศัยพรสวรรค์ด้วย บางคนสักแต่ว่าเลียนแบบไปเรื่อย โดยหารู้ไม่ว่า เทพกับเกรียน มันห่างกันแค่เส้นบางๆ นี่เอง

อย่างผมนี่ทำแล้วออกไปทางอย่างหลัง ไม่รู้ทำอะไรผิดตรงไหน


เห็นคนเล่นเกมเก่งๆ แล้ว แน่นอนมันอดสงสัยไม่ได้เนอะว่า ความเทพนี้ท่านได้แต่ใดมา...??


เป็นอารมณ์ที่อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม.... 

จะให้เดินดุ่ยๆ หน้าเกรียนๆ หัวเหม่งๆ เข้าไปถามตรงๆ เลยนี่ เสี่ยงโดนโบกมาก โอกาสติดคริมากกว่า 50% แน่นอน ข้อหาอะไรก็ไม่รู้ เคยเห็นเด็กอยู่คนนึง อย่างห้าวเป้ง พี่เค้ากำลังนั่งเล่นเทพๆ อยู่ มันเดินเข้าไปนั่งตรงที่เท้าแขน แล้วยื่นหน้าเข้าไปทันที


“เพ่ๆ พี่เล่นโคตรเก่งเลยอ่ะ สอนผมบ้างหด้ายป่ะ......”


“หดา.....ยยยย...ยย ป๊ะ!!!”


เป็นการลากเสียงขั้นแอดวานซ์แบบ แจ๊ส ชวนชื่น ช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นการโดนทำร้ายร่างกาย แล้วไอ้เด็กร้านเกมพวกนี้นะครับ มันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบไปโชว์การทรงตัวบนแขนเก้าอี้ นอกจากมายากลเสกเหรียญสิบ ยังเป็นกายกรรมอีกต่างหาก โชว์ตัวเบา นั่งไม่พอ ขย่มด้วย



โดนตบกลางร้านเลยครับ!!!! 

สถานเดียวเลยแบบนี้ เป็นบ้าอะไรต้องมาถามตอนกำลังเล่น ตอนกำลังใช้สมาธิ ตอนยืนอยู่เฉยๆ ทำไมไม่ถาม ไม่สนใจ พอนั่งปุ๊บ มันวาร์ปมาตรงที่เท้าแขนปั๊บ

กลับกันถ้าเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ไปนั่งตรงนั้นแทน ไม่โดนนะครับ จะได้รับการสอนที่เอ็นดูเลยทีเดียว ความยุติธรรมไม่มีในโลกอยู่แล้ว


ในฐานะที่ผมเคยเป็นทั้งผู้ถาม และผู้ตอบ บ่องตงเลยว่า คนเล่นมันไม่อยากตอบหรอก ไม่ต้องถามซะให้ยาก อันนี้ลองถามเพื่อนที่เคยโดนมาเหมือนกัน ตัวผมเองด้วย คือถ้าถามนิดหน่อยพอไหวนะ ถามว่าท่านี้กดไง ไอ้บอสตัวนี้ฆ่ายังไง พอตอบไหว แต่ถามว่าให้เก่งให้เทพเหมือนตูเนี่ยทำยังไง มันนึกคำตอบไม่ออก จะตอบส่งๆ ไปก็ไม่ได้ ยิ่งไอ้พวกนี้มันเกรียนตื้ออยู่แล้วด้วย


“ก็เล่นบ่อยๆ ดิน้อง”


“เล่นยังไงอ่ะ”


“ก็เล่นเยอะๆ เล่นทุกวัน”


“เล่นวันละกี่ ชม อ่ะ”


“ไม่รู้ ก็ฝึกไปเรื่อยๆ”


“ฝึกยังไงอ่ะ”


“ก็ฝึกเองไง หาบทสรุปอ่านด้วย”


“ฝึกยังไง บทสรุปคืออะไร”


“โอ้ย คืองี้ อ้าว เฮ้ย!!!” หันกลับมาอีกที ในจอตายห่านไปแล้ว!!!


ไม่ต้องสอนเกมแล้ว ถีบยอดหน้าสอนมวยไทยเลยดีกว่า!!!



คือเข้าใจนะว่า คนถามมันก็อยากได้คำตอบที่ใช้งานได้เลย แหม่..... ถ้ามันง่ายแบบนั้นนะครับ เซียนเกมคงเยอะจนเดินเหยียบกันตายทั่วเมืองแล้ว คงไม่มีใครมุงใครหรอก มีแต่แย่งกันเทพไปเทพมาน่ารำคาญ


มันเป็นสมดุลที่ถูกสร้างไว้แห่งโลกเกมคอมพิวเตอร์


ถ้าอยากเก่ง อยากเทพ คุณต้องหาทางของตัวเองให้เจอครับ อันดับแรกต้องตอบโจทย์ให้ได้ก่อนเลยว่า เราอยากเก่งระดับไหน ระดับเล่นคนเดียว ระดับเอาชนะเพื่อน หรือระดับโชว์ออฟ


สมัยเรียน ม.ต้น ผมก็คิดแบบนี้ ผมตั้งเป้าเลยว่า ขอแค่เล่นเก่งระดับโชว์ได้ก็พอ คือเอาแค่โชว์ท่าได้ จะแข่งแล้วแพ้ จะเล่นไม่น็อคก็ช่างหัวมัน แต่พวกทริกอะไรเราต้องได้ เอาให้คนมายืนดูแล้วรู้สึกว่า เราเอนเตอร์เทนคนที่มาดูได้


ส่วนไปเล่นแข่งกับคนเหรอครับ หึหึ อย่าให้บ่องตงๆ แพ้เด็กตบจอยมั่วๆ ก็แพ้มาแล้ว ในใจโคตรอาย อภิมหาอับอาย แต่ดีที่ว่าภายนอกผมแอคติ้งดี แสร้งทำเป็นอ่อนให้เด็ก เลยรอดมาได้

แสดงออกง่ายๆ นะครับ ใครจะนำไปใช้แก้เขินก็ได้ เวลาแพ้ให้ยิ้มไว้ ยิ้มเสร็จดูนาฬิกาด้วย แสร้งทำเป็นมีธุระ ตบบ่าด้วยมิตรภาพของเกมเมอร์ แล้วเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม....


พอลับตาคนไปแล้ว จะไปร้องไห้ฟูมฟาย ทำลายข้าวของอะไรก็ตามสะดวกเลย เพราะในใจโคตรแค้นเลยเช็ดเป็ด!!!! แพ้เข้าไปได้ยังไงวะ!!! ไอ้เด็กบ้า!!! มันน่าจับจอยเกมยัดรูจมูกจริงๆ!!! ฮึ่ยยยยย!!!!! ชั้นจะฆ่าแก๊!!! ฮือออออ แม่จ๋า!!!! นู๋แพ้เด็กกกกกกกกก!!!!


อินไปหน่อย โทษที ปาดน้ำตาแล้วมาเข้าเรื่องต่อ......



ง่ายๆ เลยครับว่า ถ้าอยากเก่ง คุณต้องรักในสิ่งที่คุณทำก่อน แล้วอาศัยฝึกฝน อาศัยศึกษา ให้ความสม่ำเสมอกับมัน แล้วคุณจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งมันเป็นทักษะที่ใช้ได้กับทุกเรื่องอยู่แล้ว

ความเทพมันไม่ได้มีทางลัดหรอกครับ บางด่านกว่าจะผ่านได้ต้องใช้เวลาเป็นวัน บางท่าก็ต้องใช้เวลาฝึกเป็นอาทิตย์ กว่าจะทำได้คล่อง


คุณจำทักษะนี้ไว้เลยครับ ถ้าเข้าใจและทำได้ ต่อให้ตอนเด็กคุณบ้าเกมแค่ไหน โตขึ้นไปยังไงก็ไม่ลำบาก 

เพราะคุณจะรู้ว่า คุณจะเอาชนะอุปสรรคพวกนั้นได้ยังไง......