เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน พบปะกันหน้าเตา (ตอนจบ)

(ต้นฉบับปี 2556)


ความเดิมฉบับที่แล้ว เรารู้จักการมีทติ้งไปพอกรึ่มกรึ่ม ฉบับนี้เรามาต่อกันเลยดีกว่า อย่าช้า 

เรากำลังจะเข้าสู่ดินแดนแห่งการกินไม่อั้นและมิตรภาพ  สิ่งสำคัญอีกอย่างที่ขาดไมได้ครับ นอกจากกระเป๋าตังค์ นั่นคือ กล้องถ่ายรูป 

มาเจอหน้ากันทั้งทียังไงก็ต้องมีรูป มันคือจดหมายเหตุมีทติ้งแห่งชาติ มันคือไทม์ไลน์ที่จะบ่งบอกการดำเนินเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ใช่แค่สิบกว่ารูปแน่นอน บางมีทถ่ายกันเป็นร้อย ไม่รู้จะถ่ายไปถมหลังบ้านใคร เรียกว่าจัดหนักจัดเต็ม





เวลานัดที่เหมาะสมนะครับ ส่วนใหญ่แน่นอนกินตอนเย็น เพราะร้านมันเปิดตอนเย็น จะให้กินตอนกลางวันร้อนๆ หน้าเตาก็ร้อนคงไม่ไหว ตายห่านกันพอดี  แต่บางคนก็มีวอร์มอัพกันตั้งแต่เที่ยง คือจานหลักมาตอนเย็นใช่มั้ย อ่ะ พวกเราบางคนฟิตมาก ออกมาจัดของว่างกันก่อน ไม่แมคโดนัลด์ก็สเวนเซ่นส์ 

พวกนี้ส่วนใหญ่จะเอางบมาเยอะนะครับ ส่วนพวกภาคค่ำนี่จะเป็นพวกอดอยากปากแห้ง มีงบพอแค่หมูกระทะเท่านั้น แต่พูดเป็นเล่นไป สมัยนี้ออกมาเที่ยวแบบนี้วันนึงเฉียดๆ พันเลยนะ สมัยเรียนผมนี่ของบแม่ได้วันละ 150 เอง เพราะไม่มีค่ารายงานวิชาไหนถึงพันแน่นอน  (โอ  มุกเดิมแสนคลาสสิค ขอเงินทำรายงาน....)

ตอนแรกผมว่าการมีทติ้งนี่นะครับ เวลาทุกคนมาเจอกันน่าจะเกิดอาการเกร็ง ไม่รู้จะคุยยังไง มันไม่เคยชิน ไอ้ครั้นจะเอาคอมมาคนละเครื่องแล้วต่อเน็ตคุยกัน เคยชินก็จริง แต่มันเวอร์เกินไป ดูปัญญาอ่อนอีกต่างหาก

ภาพที่ผมคิดไว้ ทุกคนนี่คงแบบว่า นั่งกุมมือ ก้มหน้า ผู้ชายนั่งกุมไข่ ผู้หญิงวิจัยผัก ปรากฏว่าไม่ใช่เลย 

สารภาพครับ ส่วนใหญ่เวลาไปมีทติ้งผมชอบไปเลทนึดนึง กะว่าเข้าไปกลางเรื่องดีกว่า ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้น แบบที่ต่างคนต่างนั่งเกร็ง...... 

แต่พอผมไปถึงทีไร มันไม่ใช่อ่ะพี่ชาย มันเป็นอะไรที่คึกโครมมาก!!! คำแรกที่พุ่งเข้ามาในหัว คือ พวกมึงจะสนิทกันไปไหนวะ!!!! 

โอ้โห เดี๋ยวฮา เดี๋ยวฮา แช๊ะ!! ถ่ายรูป ลุก แย่งกันพูด แย่งกันยิงมุข!! เจอกันครั้งแรกแน่เหรอเนี่ย!! สนิทเกินธรรมชาติมากๆ จะบอกว่าดูตอแหลก็ได้นะ ประมาณนั้นเลย จะกลายเป็นกูนี่แหละที่นั่งกุมไข่ซะเอง 

ตอนนั่นผมรู้สึกว่า ผมหัวโบราณมากๆ อ่ะ คิดเอาเองว่าไอ้การทำความรู้จักในโลกออนไลน์มันยังไม่เป็นทางการนะ เราต้องมาแนะนำตัวกันใหม่

แต่เอาจริงๆ ไม่ต้องอะไรมากเลย เดินเข้ามาถึงโต๊ะ 

ผมพระโหดกระโดดฮีลครับ!!!

“โอ้โห้ยยยยย คนนี้นี่เอง!!!!!”

“เฮ้ยยยย จริงเหรอเนี่ยยยยย!!!!”

“แล้วนี่ใครครับเนี่ย”

“ผมแอสอะครุคริอิอิกรำจุงเบยแจ้!!!!”

“เฮ้ยยยย คนนี้เองเหรอเนี่ยยยย”

“เฮ้ยยยย จริงเหรอเนี่ยยยยย!!!!”

“ผมนักดาบปราบผีครับ!!!!”

“เฮ้ยยยย คนนี้เองเหรอเนี่ยยยย”

“เฮ้ยยยย จริงเหรอเนี่ยยยยย!!!!”

ผม......

“เฮ้ยยยย คนนี้เองเหรอเนี่ยยยย”

ยังโว้ยยยย!!!!

นั่น ยังไม่ได้ถาม จะตื่นเต้นกันไปไหนวะ เค้าพกปีกแองเจลลิ่งมาด้วยรึไง จะโหจะเฮ้ยอะไรนักหนา 

แต่มันก็เป็นอย่างนี้จริงๆ ของผมนี่หนักเลย  ผมไนท์หนุ่มครับ.....

เฮ้ยยยยย ตัวเป็นๆ เลยนะเนี่ย ไม่เชื่ออ่ะ ไหนหูปลาปากเหล็ก หน้าตาไม่น่าตลกเลยเนอะ เอาปีโก้จอดไว้ไหนครับเนี่ย โพริ่งสุรเดชไม่มาด้วยเหรอ มนัสอยู่ไหนเนี่ย ตกลงพี่สอยดากส์คุณปันยาไปรึยัง... 

เอ่อ อืมม...อ่า เอ้อววว กินหมูเห๊อะ นะ ขอล่ะ ถามเอามันส์เลยนะเนี่ยพ่อคุณ คำถามว่าหนักแล้วนะ ถ้าดันไปตอบหมดนี่คนตอบคงอาการหนักกว่า

ก็นี่แหละครับ มันทรงประมาณนี้ มันเข้ากลางเรื่องได้เลย แม้จะเจอกันครั้งแรก แต่ใครสนิทกับใครมาก่อนในจอยังไง ออกมาเจอหน้ากันก็ยังงั้นเลยครับ เป็นอะไรที่ประทับใจมากๆ มนุษย์สัมพันธ์คนไทยไม่แพ้ใครในโลก

ถึงแม้ธีมโดยรวมจะออกไปทางสนิทกันปานจะฉีกตูดดม แต่มันจะต้องมีครับ...... ในกลุ่มมันจะต้องมีคนแบบนี้แน่นอน

คือคนที่ตามคนอื่นเค้าไม่ค่อยทัน แย่งพูดไม่เก่ง!! นั่งซิ้ม ยิ้มหวาน เล่นมือถือแก้เขิน บางทีแกล้งลุกหายไปสักพัก ใครเค้าถามเล่นๆ ว่าไปไหนมา อ๋อ ไม่ได้ไปไหน.... อยากให้แกถาม แค่นั้นเอง  ชีวิตทำไมต้องดราม่าขนาดนี้

บางคนก็ยอมไม่กินอะไรเลย แต่จิตใจนี่อย่างหล่อ น้ำใจงามจนแทบจะก้มกราบ ช่วยย่างเนื้อให้เพื่อนๆ ทุกคน โอ้โห แม้จะร้อนแต่ก็ย่างไปอย่างไม่ย่อท้อ เสิร์ฟใส่จานให้ด้วยนะ ให้ไอ้พวกที่คุยไปกินไปรู้สึกผิดเล่นๆ 

บางคนมาแบบไม่พูดไม่จาอะไรกับใครเลยก็มี ตูมาเพื่อเน้นกินอย่างเดียว แล้วก็..... เวลาเช็คชื่อก็จะได้ยกมือว่า มาครับ!! มันต้องขนาดนั้นเลยเรอะ

ว่าด้วยเรื่องกินบ้าง จำนวนเตาที่เหมาะสมสำหรับการมีทติ้ง อยู่ที่ 3 เตา

3 เตานี้มีความหมายนะครับ เตาที่ 1 หมายถึงโลกมนุษย์ เตาที่ 2 หมายถึงโลกออนไลน์ และเตาที่ 3 หมายถึงโลกของมิตรภาพ

เมื่อรวมทั้งหมดแล้ว ก็จะหมายถึงอะไรดี..... มั่วซะลึกซึ้ง เอาเป็นว่าส่วนใหญ่ที่เห็นมากๆ จะมี 3 เตาละกัน

ซึ่งเตาหมูกระทะนั้นจะมีเลเวลของมันนะครับ เลเวลแรกจะเป็นเลเวลปกติ คือเตาหมูกระทะใช่มั้ย งั้นก็ย่างมันแต่หมูละกัน คือมีแต่เนื้ออย่างเดียว แบ่งอาณาเขตโซนกันเรียบร้อย รอบๆ เตาเป็นน้ำซุปเปล่าๆ เอาไว้ให้หมูมันสไลด์ลงไปเล่นๆ แล้วก็ขึ้นมา สไลด์ลงไปเล่นๆ แล้วก็ขึ้นมา สไลด์ลงไป

อืม...... บางคนรำคาญ ลงไปครั้งที่ 3 ก็ต้มมันแทนเลยละกัน ไม่ต้องขึ้นมาแล้ว




เลเวลต่อมาเป็นพวกจัดเต็ม ไม่ต้องแบ่งโซนอะไรทั้งนั้น ย่างหมูเหมือนเล่นเกมพัสเซิล คือลงๆ ไปเหอะ ลงยังไงก็ได้ให้ไม่มีที่ว่าง ผักเผิกก็เด็ดก็หักใส่ลงไป ถมให้มันเต็มๆ หมูจะได้สไลด์ลงไปไม่ได้ ดูเหมือนจะเน้นผักด้วย แต่ที่ไหนได้ แค่เอาไว้ถมไม่ให้หมูสไลด์ลงไปจริงๆ

ผ่านไปชั่วโมงนึง ผักก็ยังอยู่ที่เดิม แต่กลายเป็นจับฉ่ายอาม่าไปแล้ว ส่วนเนื้อก็ไหม้กันไปตามระเบียบ เพราะเยอะเกิน กลับไม่ทัน




เลเวลสุดท้าย เป็นเตาแห่งความปล่อยวาง เป็นเตาว่างๆ มีเนื้อย่างอยู่ชิ้น 2 ชิ้น นัยว่าก็คือไม่ชอบกินหมูกระทะ แพ้มันหมู มีความหลังกับเตาถ่านอะไรก็ว่าไป ไม่อยากมาว่างั้น แต่ก็ต้องมาเช็คชื่อเพราะเป็นหน้าที่ และเน้นการพูดคุย แอบซดน้ำซุปบ้างกันคอแห้ง เนื้อช่างแม่มมัน เตาจะดำไหม้ก็ปล่อยให้เป็นไปตามกรรม

แต่ส่วนมากจะว่างไม่ตลอด พอท้ายเรื่องไอ้พวกชุมชนแออัดจากเตาจัดเต็ม มันจะต้องย้ายมาขออาศัยทุกที แต่ก็เป็นอะไรที่ดีเหมือนกัน เพราะจะมีคนที่ไม่กินช่วยกลับเนื้อให้แบบไม่เอาอะไรตอบแทน อืม.... ไม่กินไม่ว่า แต่อย่าทำให้รู้สึกผิด น้ำตาจะไหลทีเดียว

และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ เมื่อกินกันจนอิ่มอืด นั่นคือการเอาน้ำไปหยดบนเตาเล่นๆ ให้มันดังฟู่วว.... ฟู้ววว

จะบ้าเหรอ ไม่ใช่!!! ถึงจะมีบางคนทำจริงๆ ก็เถอะ 

สุดท้ายที่ขาดไม่ได้จริงๆ นั่นคือการถ่ายรูปหมู่ครับ ถ่ายกันแบบจัดเต็มก่อนจะจากกัน ใครแกล้งใคร ใครหลุดรั่วก็ปล่อยหมด เรียกว่าใช้สถานที่กันให้คุ้ม จนถึงงานเลี้ยงที่ต้องเลิกรา ต่างคนต่างกลับบ้าน แต่ความรู้สึกที่ได้กลับไปก็อิ่มไม่แพ้หนังท้องเลยทีเดียว

ส่วนตัวผมรู้สึกว่ามันแปลกๆ กับคนที่เห็นหน้ากันครั้งแรก แต่ก็เหมือนจะสนิทกันซะเหลือเกิน ผมเคยอ่านข้อความนึงบอกว่า

“โลกมันจะเหวี่ยงคนประเภทเดียวกันมาให้เจอกันเสมอ”

อาจเป็นไปได้ ด้วยความที่ครึ่งนึงเราเหมือนกัน ก็ไม่ต้องปรับตัวอะไรมากมาย

เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนออนไลน์หาไม่ยาก แต่ถ้าหาเจอมากๆ ก็อย่าลืมมีทติ้งนะตัวเธอ กฎหมายเค้าบังคับไว้ ฮ่าๆ