ความเดิมตอนที่แล้ว
ทั้งมนัสและส้มปี๊ดที่สลับร่างกัน ต่างใช้ชีวิตในร่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง
คืนที่แล้วมนัสต้องอาศัยอยู่ในบ้านของส้มปี๊ด ที่นั่น พ่อกับแม่ของส้มปี๊ดไม่ได้รู้สึกระแคะระคายอะไร และที่นั่นก็เป็นครั้งแรกที่มนัสรู้สึกได้ถึงกลิ่นของคำว่าครอบครัวอีกครั้ง แม้จะไม่ใช่ของตนเองก็ตาม
ผิดกับส้มปี๊ดในร่างมนัสที่ทำตัวมีแต่พิรุธให้จับผิดเต็มไปหมด เหล่าสมาชิกเกรียนในร้าน โดยเฉพาะกลุ่ม 4 จตุรเทพที่คิดว่าหัวหน้ากลุ่มของพวกเขาอาจจะโดนของ หรือโดนผีร้ายอะไรสักอย่างเข้าสิง และผีตัวนั้นไม่ใช่วิสเปอร์แน่นอน แต่ส้มปี๊ดเองก็ยังไม่ได้ระแคะระคายอะไร ยังคิดว่าการเล่นเกมของเธอจะช่วยกลบพิรุธของตัวเองได้
เหตุการณ์ผ่านข้ามคืนมาสู่วันใหม่ มนัสจำต้องแบกร่างส้มปี๊ดมาที่โรงเรียน และระหว่างช่วงพักกลางวัน
เหตุการณ์ผ่านข้ามคืนมาสู่วันใหม่ มนัสจำต้องแบกร่างส้มปี๊ดมาที่โรงเรียน และระหว่างช่วงพักกลางวัน
“เร็น”หนุ่มหล่อรุ่นพี่ ม.6 ที่แอบชอบส้มปี๊ดอยู่ก็ตัดสินใจเข้ามาจีบระยะเผาขน มนัสที่สิงอยู่ในร่างจะทำอย่างไร
แล้วฝั่งของส้มปี๊ดล่ะ พวก 4 จตุรเทพจะแอบวางแผนอะไร ไปตามต่อกันเลย
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
เงียบ....
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
ชื่อ!! ชื่อ....!!!!
นักเรียนที่เดินผ่านต่างหยุดมองกันเลิกลั่ก บางคนก็แอบอมยิ้ม พี่เร็นทิ้งกุหลาบวิ่งร้องไห้หนีไปด้วยความอับอาย ส่วนอังโกะทิ้งตัวลงไปแกล้งตายที่พื้นตั้งแต่เบ่งพลังครั้งแรกแล้ว ทนดูไม่ได้จริงๆ
และมนัสเองก็ดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัว
“เฮ้ย ทำไมเงียบอ่ะ ปกติมันต้อง....”
โครมม!!!
ร่างของส้มปี๊ดถูกเหวี่ยงลงสู่กองเบาะซ้อมยิมในห้องเก็บอุปกรณ์ (อีกแล้ว) แต่คราวนี้มีลูกบาสอัดตามมาด้วย
“นี่แน่ะๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย!!! แกรู้มั้ยว่าแกทำเพื่อนชั้นเสียหายแค่ไหน!!!”
อังโกะจอมพลังรัวกระสุนชนิดไม่ลืมหูลืมตา มนัสเองก็ระบมจนไม่อยากลืมหูลืมตาเช่นกัน
ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!!
“เฮ้ยยย!!! ยัยอ้วน ก็ชั้นขอโทษไปแล้วไง!! ก็บอกว่ามันลืมตัว!!
“ลืมตัวงั้นเหรอ!! แกขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา!! ไอ้ทุเรศ!!”
“เฮ้ย ขอโทษ ก็... ก็มันลืมตัวอ่ะ จริงๆ นะ ตอนนี้เค้ารู้สึกตัวแว้ว”
อังโกะเสียงโหด “อ๋อ รู้สึกตัวแล้วเหรอ....”
ผลั้วว!!! อีกลูก เต็มจมูก… เลือดพุ่ง
“คือ..... สงสัยเป็นผลข้างเคียงของการออนไลน์มากเกินไป”
“อย่า!! เฮ้ย เดี๋ยว!! ยัยอืด นี่ร่างเพื่อนเธอนะว้อยยย!!”
เฮ้ยย.....ยยย!!! (เอคโค่ 7 ตลบ)
ตัดกลับมาที่ห้องประชุมลับในร้านลุง
“เฮ้ย ไอ้พระโหดฯ แกว่าได้ผลแน่เหรอวะ” พรีสน่ารักถามอย่างสนใจเมื่อได้ฟังแผน “เล่นใช้ไฟช็อตเลยนะเว้ย”
“อ้าว ก็แหง นี่มันยุคสไลเดอร์”
“ยุคไซเบอร์!!” พรีสน่ารักกับแอสซาซินแก้มุก
“เออนั่นแหละ นี่นะเว้ย ข้าเคยดูหนังฝรั่ง” พระโหดฯ เริ่มอธิบาย
“ตายสนิท”
“เย้อยยย.... ” พรีสน่ารักกับแอสซาซินโวย
“ล้อเล่น... ไม่ใช่หรอก ที่ตายน่ะพวกผีร้ายวิญญาณร้ายที่สิงอยู่ในร่าง แต่ถึงตายนะ ข้าก็ยังว่าดีกว่าต้องมาทนเห็นท่านวิสาจมีจิตวิญญาณที่ดับมอดแบบนี้”
“เราต้องเอาผู้นำของเราคืนมา....”
“โอ้โฮเฮะ เฮ้ย ไอ้พระโหดฯ แกนี่มันโหดสมชื่อเลยว่ะ”
ขณะนี้ส้มปี๊ดรู้สึกนิดๆ ว่า เอ วันนี้ทำไมหนังตาขวากระตุกบ่อยจัง เป็นเพราะเราใช้สายตาเล่นเกมเยอะไปหรือเปล่าน้อ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่ได้พักเลย
ส่วนอีกด้าน มนัสกับอังโกะหลังจากเลิกกัดกัน ก็มานั่งชมวิวบนดาดฟ้าตึกเรียน (ให้ตายเหอะ ยังกะซีรี่ย์ญี่ปุ่น)
“อ่ะ กินมั้ย”
“อ๋อ มิน่าล่ะ ถึงว่า”
มนัสตกใจเล็กน้อยกับคำถามนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย
“ไม่ชอบ..... นี่เธอถามอะไรของเธอ ใครไม่ชอบใครกันแน่ เพื่อนเธอตะหากที่ไม่ชอบชั้น เจอทีไรก็ด่าเอาๆ ทั้งที่ชั้นก็ไม่ได้ไปเล่นเกมขวางตู้เย็นบ้านเค้าสักหน่อย เว้อ”
“นั่นไงล่ะ...!!!”
อังโกะแยกเขี้ยวยกไม้ยกมือทำท่าจะเบ่งกล้าม ส่วนมนัสเองก็พยายามจะสู้เท่าที่ทำได้
“เฮ้ย!! จะทำอะไร นี่ร่างเพื่อนเธอนะ!!”
(เสียงมือถือส้มปี๊ดดัง)
“เฮ้ย เดี๋ยว ใครโทรมาเนี่ย....” มนัสดูหน้าจอ
“อ๋อ... ทุกวันแม่ยัยส้มจะโทรหาแบบนี้แหละ จะถามว่ามื้อเย็นอยากกินอะไร กลับบ้านกี่โมง อะไรประมาณนี้แหละ”
มนัสหยุดนิ่งแป๊บนึง ก่อนกดแคนเซิลสายนั้นทิ้งไป อังโกะเห็นแล้วโวยทันที
“เฮ้ย แม่โทรมา ทำไมไม่รับเล่า”
“ก็... ไม่ใช่แม่ชั้นนี่” มนัสพูดพร้อมกับโยนโทรศัพท์ให้อังโกะ “ถ้ามีใครโทรมาอีก เธอก็รับสายแทนไปละกัน”
“เอ่อ แล้วเมื่อกี้ขอโทษ เธอโทรกลับไปเคลียร์กับแม่เค้าให้ด้วยนะ”
อังโกะเกือบรับโทรศัพท์หล่นพื้น แต่ก็ยักหน้ารับคำ
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”
“เบื่อโว้ยย...!! อยากเล่นแรค!! อยากเล่นแรค!!”
อังโกะยิ้มมั่นใจ ส่วนมนัสทำหน้าแบบไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ไม่มีทางซะล่ะ ชั้นเนี่ยนะจะเข้าใจยัยส้มเน่า??
ส่วนอีกด้านหนึ่ง ปฏิบัติการไล่ผีของแก๊งเกรียนกรุ๊ปกำลังจะเริ่มต้น.....
(ติดตามตอนต่อไป)
หวานมัน ฉันคือเธอ ตอนที่ 4
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
เงียบ....
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
“ชื่อในเกม!!! ชื่อ!!!”
ชื่อ!! ชื่อ....!!!!
นักเรียนที่เดินผ่านต่างหยุดมองกันเลิกลั่ก บางคนก็แอบอมยิ้ม พี่เร็นทิ้งกุหลาบวิ่งร้องไห้หนีไปด้วยความอับอาย ส่วนอังโกะทิ้งตัวลงไปแกล้งตายที่พื้นตั้งแต่เบ่งพลังครั้งแรกแล้ว ทนดูไม่ได้จริงๆ
และมนัสเองก็ดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัว
“เฮ้ย ทำไมเงียบอ่ะ ปกติมันต้อง....”
โครมม!!!
ร่างของส้มปี๊ดถูกเหวี่ยงลงสู่กองเบาะซ้อมยิมในห้องเก็บอุปกรณ์ (อีกแล้ว) แต่คราวนี้มีลูกบาสอัดตามมาด้วย
ผลั่ว!! ผลั้ว!!
มนัสในร่างส้มปี๊ดยกไม้ยกมือป้องกันใหญ่ โดนหน้าก็หลายลูก
ผลั่ว!! ผลั้ว!!
ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!!
ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!!
“นี่แน่ะๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย!!! แกรู้มั้ยว่าแกทำเพื่อนชั้นเสียหายแค่ไหน!!!”
อังโกะจอมพลังรัวกระสุนชนิดไม่ลืมหูลืมตา มนัสเองก็ระบมจนไม่อยากลืมหูลืมตาเช่นกัน
ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!! ผลั่ว!! ผลั้ว!!
“เฮ้ยยย!!! ยัยอ้วน ก็ชั้นขอโทษไปแล้วไง!! ก็บอกว่ามันลืมตัว!!
“ลืมตัวงั้นเหรอ!! แกขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา!! ไอ้ทุเรศ!!”
“เฮ้ย ขอโทษ ก็... ก็มันลืมตัวอ่ะ จริงๆ นะ ตอนนี้เค้ารู้สึกตัวแว้ว”
อังโกะเสียงโหด “อ๋อ รู้สึกตัวแล้วเหรอ....”
ผลั้วว!!! อีกลูก เต็มจมูก… เลือดพุ่ง
“คือ..... สงสัยเป็นผลข้างเคียงของการออนไลน์มากเกินไป”
มนัสแม้จะเสียเลือดฉับพลัน แต่ก็พยายามทำหน้าตาสำนึกผิดเท่าที่จะทำได้ พลางเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปาดเลือดไปด้วย
“แกไม่ต้องมาหน้าละห้อยเลย!!! คนอย่างแกน่ะโทษต้องถึงปางตาย ชั้นจะลงทันต์แกแทนเพื่อนชั้นเดี๋ยวนี้แหละ!!”
“แกไม่ต้องมาหน้าละห้อยเลย!!! คนอย่างแกน่ะโทษต้องถึงปางตาย ชั้นจะลงทันต์แกแทนเพื่อนชั้นเดี๋ยวนี้แหละ!!”
“อย่า!! เฮ้ย เดี๋ยว!! ยัยอืด นี่ร่างเพื่อนเธอนะว้อยยย!!”
เฮ้ยย.....ยยย!!! (เอคโค่ 7 ตลบ)
ตัดกลับมาที่ห้องประชุมลับในร้านลุง
“เฮ้ย ไอ้พระโหดฯ แกว่าได้ผลแน่เหรอวะ” พรีสน่ารักถามอย่างสนใจเมื่อได้ฟังแผน “เล่นใช้ไฟช็อตเลยนะเว้ย”
“อ้าว ก็แหง นี่มันยุคสไลเดอร์”
“ยุคไซเบอร์!!” พรีสน่ารักกับแอสซาซินแก้มุก
“เออนั่นแหละ นี่นะเว้ย ข้าเคยดูหนังฝรั่ง” พระโหดฯ เริ่มอธิบาย
“แล้วในหนังอ่ะ เวลามีใครตัวละครตัวไหนผิดปกตินะ โดนไฟช็อต ตูมเดียว... หาย หายเลย ทั้งผีทั้งวิญญาณ”
“เฮ้ยย!! จริงดิ แล้วไม่ตายเหรอวะ” แอสซาซินตาโต
“เฮ้ยย!! จริงดิ แล้วไม่ตายเหรอวะ” แอสซาซินตาโต
“ตายสนิท”
“เย้อยยย.... ” พรีสน่ารักกับแอสซาซินโวย
“ล้อเล่น... ไม่ใช่หรอก ที่ตายน่ะพวกผีร้ายวิญญาณร้ายที่สิงอยู่ในร่าง แต่ถึงตายนะ ข้าก็ยังว่าดีกว่าต้องมาทนเห็นท่านวิสาจมีจิตวิญญาณที่ดับมอดแบบนี้”
พระโหดฯ กำที่ช็อตไฟฟ้ามั่น ไฟเปรี๊ยะๆ เปล่งประกายเหมือนกับให้ความหวังของกลุ่ม
“เราต้องเอาผู้นำของเราคืนมา....”
“โอ้โฮเฮะ เฮ้ย ไอ้พระโหดฯ แกนี่มันโหดสมชื่อเลยว่ะ”
ขณะนี้ส้มปี๊ดรู้สึกนิดๆ ว่า เอ วันนี้ทำไมหนังตาขวากระตุกบ่อยจัง เป็นเพราะเราใช้สายตาเล่นเกมเยอะไปหรือเปล่าน้อ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่ได้พักเลย
ส่วนอีกด้าน มนัสกับอังโกะหลังจากเลิกกัดกัน ก็มานั่งชมวิวบนดาดฟ้าตึกเรียน (ให้ตายเหอะ ยังกะซีรี่ย์ญี่ปุ่น)
“อ่ะ กินมั้ย”
มนัสหยิบยื่นกล่องพลาสติกสีชมพูโปร่งแสงให้ อังโกะมองกล่องนั้นแปลกๆ
“นายไม่ชอบกินสตอเบอรี่เหรอ” อังโกะรับกล่องมา
“นายไม่ชอบกินสตอเบอรี่เหรอ” อังโกะรับกล่องมา
“จะบอกให้ นี่ของโปรดยัยส้มเลยนะเนี่ย”
“อ๋อ มิน่าล่ะ ถึงว่า”
มนัสที่หน้าเต็มไปด้วยรอยแผล ออกยิ้มเล็กน้อย เขานึกถึงภาพตอนเช้าที่แม่ส้มปี๊ดวิ่งตามมาให้ที่ป้ายรถเมล์ แสดงว่ายัยส้มเน่าต้องเอามากินทุกวันแน่ๆ เลย
ว่าแต่มันอร่อยตรงไหนนะไอ้สตอเบอรี่เนี่ย บะหมี่ถ้วยยังอร่อยกว่าอีก
“นี่...” อังโกะสะกิดพลางหยิบสตอเบอรี่กิน
“นี่...” อังโกะสะกิดพลางหยิบสตอเบอรี่กิน
“ถามนิดสิ นายไม่ชอบเพื่อนชั้นเอามากๆ เลยเหรอ ยัยส้มน่ะ”
มนัสตกใจเล็กน้อยกับคำถามนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย
“ไม่ชอบ..... นี่เธอถามอะไรของเธอ ใครไม่ชอบใครกันแน่ เพื่อนเธอตะหากที่ไม่ชอบชั้น เจอทีไรก็ด่าเอาๆ ทั้งที่ชั้นก็ไม่ได้ไปเล่นเกมขวางตู้เย็นบ้านเค้าสักหน่อย เว้อ”
อังโกะพอได้ฟังคำตอบก็อมยิ้มเล็กๆ ก่อนจกกินสตอเบอรี่ต่อ
“นี่ยัยอ้วน เธอน่ะ ไม่ต้องมายิ้มเลย แล้วเรื่องสลับร่างนี่จะทำยังไง”
“นี่ยัยอ้วน เธอน่ะ ไม่ต้องมายิ้มเลย แล้วเรื่องสลับร่างนี่จะทำยังไง”
มนัสเริ่มลุกโวยวาย “ชั้นเป็นห่วงทางโน้นจะแย่อยู่แล้วนะ ไม่รู้ป่านนี้เพื่อนเธอฆ่าลูกน้องชั้นหมกโถส้วมไปกี่ศพแล้ว”
“เฮ้ย!! นี่นาย!! ให้มันน้อยๆ หน่อย ยัยส้มเป็นผู้หญิงนะ เขาสิเสียหายมากกว่านาย” อังโกะเริ่มโมโห ลุกขึ้นโวยบ้าง
“เพื่อนชั้นสิเขาต้องกังวลว่าแกจะทำอะไรกับร่างเค้าตะหาก ชั้นรู้นะว่าหน้าอย่างแกอ่ะโรคจิต ผู้ชายทุกคนน่ะเวลาอยู่ในร่างผู้หญิงคิดลามกทุกคนแหละ”
“เฮ้ย!! นี่นาย!! ให้มันน้อยๆ หน่อย ยัยส้มเป็นผู้หญิงนะ เขาสิเสียหายมากกว่านาย” อังโกะเริ่มโมโห ลุกขึ้นโวยบ้าง
“เพื่อนชั้นสิเขาต้องกังวลว่าแกจะทำอะไรกับร่างเค้าตะหาก ชั้นรู้นะว่าหน้าอย่างแกอ่ะโรคจิต ผู้ชายทุกคนน่ะเวลาอยู่ในร่างผู้หญิงคิดลามกทุกคนแหละ”
อังโกะแยกเขี้ยวอย่างรู้ทัน
“ยกเว้นชั้นแหละโว้ย เวลาตึงเครียดแบบนี้ ชั้นไม่มาคิดอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก”
“ไม่เชื่อ”
“จ้างให้ก็ไม่ทำหรอก โอ้ยย ยังกะเพื่อนเธอมีเสน่ห์นักนี่ หุ่นยังกะเด็กประถม”
“ยกเว้นชั้นแหละโว้ย เวลาตึงเครียดแบบนี้ ชั้นไม่มาคิดอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก”
“ไม่เชื่อ”
“จ้างให้ก็ไม่ทำหรอก โอ้ยย ยังกะเพื่อนเธอมีเสน่ห์นักนี่ หุ่นยังกะเด็กประถม”
“นั่นไงล่ะ...!!!”
อังโกะแยกเขี้ยวยกไม้ยกมือทำท่าจะเบ่งกล้าม ส่วนมนัสเองก็พยายามจะสู้เท่าที่ทำได้
“เฮ้ย!! จะทำอะไร นี่ร่างเพื่อนเธอนะ!!”
(เสียงมือถือส้มปี๊ดดัง)
“เฮ้ย เดี๋ยว ใครโทรมาเนี่ย....” มนัสดูหน้าจอ
ที่จอเขียนว่า “ม่ามี๊ โทรเข้า” แม่ส้มปี๊ดนี่เอง ก่อนจะหันไปสงบศึกชั่วคราว อังโกะรีบชะโงกมาดูที่มือถือ
“อ๋อ... ทุกวันแม่ยัยส้มจะโทรหาแบบนี้แหละ จะถามว่ามื้อเย็นอยากกินอะไร กลับบ้านกี่โมง อะไรประมาณนี้แหละ”
มนัสหยุดนิ่งแป๊บนึง ก่อนกดแคนเซิลสายนั้นทิ้งไป อังโกะเห็นแล้วโวยทันที
“เฮ้ย แม่โทรมา ทำไมไม่รับเล่า”
“ก็... ไม่ใช่แม่ชั้นนี่” มนัสพูดพร้อมกับโยนโทรศัพท์ให้อังโกะ “ถ้ามีใครโทรมาอีก เธอก็รับสายแทนไปละกัน”
“เอ่อ แล้วเมื่อกี้ขอโทษ เธอโทรกลับไปเคลียร์กับแม่เค้าให้ด้วยนะ”
อังโกะเกือบรับโทรศัพท์หล่นพื้น แต่ก็ยักหน้ารับคำ
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”
“เบื่อโว้ยย...!! อยากเล่นแรค!! อยากเล่นแรค!!”
มนัสกะโกนขึ้นฟ้าอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ชั้นต้องเป็นยัยส้มเน่าอีกกี่วันวะเนี่ยยย!!!”
(ผลั้วว!!) “โอ๊ย...”
อังโกะหมั่นไส้ เลยเขวี้ยงกล่องใส่สตอเบอรรี่โดนหัวเต็มๆ มนัสหันมา เลือดออกจมูกอีกแล้ว วันนี้เสียโลหิตบ่อยจัง
“ไม่ต้องห่วงน่า!! นายอดทนอีกไม่นานหรอก ถ้ามาถึงจุดนึง ยังไงนายก็ได้คืนร่างแน่ๆ” อังโกะพูดเสียงดังและกำหมัดแสดงความมั่นใจ
“อะไรนะ เธอพูดอะไร จุดไหนอะไรของเธอ....”
อังโกะหมั่นไส้ เลยเขวี้ยงกล่องใส่สตอเบอรรี่โดนหัวเต็มๆ มนัสหันมา เลือดออกจมูกอีกแล้ว วันนี้เสียโลหิตบ่อยจัง
“ไม่ต้องห่วงน่า!! นายอดทนอีกไม่นานหรอก ถ้ามาถึงจุดนึง ยังไงนายก็ได้คืนร่างแน่ๆ” อังโกะพูดเสียงดังและกำหมัดแสดงความมั่นใจ
“อะไรนะ เธอพูดอะไร จุดไหนอะไรของเธอ....”
มนัสทำหน้าสงสัยสุดขีด
“จุดที่นายจะเริ่มเข้าใจยัยส้มมากขึ้นไง”
“จุดที่นายจะเริ่มเข้าใจยัยส้มมากขึ้นไง”
อังโกะยิ้มมั่นใจ ส่วนมนัสทำหน้าแบบไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ไม่มีทางซะล่ะ ชั้นเนี่ยนะจะเข้าใจยัยส้มเน่า??
ส่วนอีกด้านหนึ่ง ปฏิบัติการไล่ผีของแก๊งเกรียนกรุ๊ปกำลังจะเริ่มต้น.....
(ติดตามตอนต่อไป)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น