เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน กาลครั้งหนึ่ง เครื่องซุปเปอร์ฯ

(ต้นฉบับปี 2558)

นี่คือเครื่องเกมที่ผมไม่เคยมีไว้ครอบครองที่บ้าน

นี่คือเครื่องเกมที่เด็กหลายคนเก็บเงินซื้อไม่ไหว 
แต่นี่ก็คือเครื่องเกมที่พาผมไปรู้จักสังคมร้านเกมเป็นครั้งแรก 

มันคือ เครื่องซุปเปอร์ฟามิคอม!! หรือที่เราพร้อมใจตั้งชื่อย่อให้มันว่า เครื่องซุปเปอร์!! เครื่องนี้ นี่เอง 

นี่คือเครื่องเกมที่เหมือนเป็นช่องว่างอะไรสักอย่าง  ของชีวิตเล่นเกมที่บ้านของผม คือมีแฟมิลี่แล้วข้ามมาเป็นเพลย์1 เลย   แบบว่าระหว่างจะเก็บเงินซื้อ เพลย์1 เสือกออกมาพอดีซะยังงั้น 

เสมือนภาคอัพเกรดของเครื่องฟามิคอม หรือแฟมิลี่ สังเกตจากชื่อมันมีคำว่าซุปเปอร์เพิ่มขึ้นมา ฟังแล้วคล้ายร่างสุดยอด เหมือนเป็นซุปเปอร์ไซย่า พอมีคำว่าซุปเปอร์ดูอลังขึ้นมาทันที ทำเอาเด็กที่มีเครื่องแฟมิลี่ดูกากแบบไม่ตั้งใจ 

แต่สำหรับราคาเครื่องซุปเปอร์สำหรับผม มันไม่ได้เป็นมิตรเหมือนเครื่องแฟมิลี่ครับ  แพงชิบหาย แพงตั้งแต่เครื่อง  ยันเงาตลับเกม 

จะไปขอให้ผู้ใหญ่ซื้อให้ เค้าก็มองแบบคลาสสิคว่า เครื่องเก่ามันพังแล้วเหรอถึงต้องซื้อใหม่ อืม แลดูกูเป็นเด็กสิ้นเปลืองอีก 

เรื่องซื้อเครื่องเกมนี่ ผมเคยบอกไปแล้วครับ ในรายบ้านฐานะร่ำรวยไม่ใช่ปัญหาเลย พ่อแม่เค้ารู้งาน แต่ในรายฐานะปานกลางลงไปถึงล่าง อดแน่นอน แต่วิกฤติก็ยังเป็นโอกาสเสมอ นี่คือโอกาสที่เราจะได้เปิดซิงเข้าร้านเกมเป็นครั้งแรก 

แน่นอนว่า ความทรงจำแรกของเครื่องซุปเปอร์กับผม เราพบรักกันในร้านเกม เป็นร้านป้าตกแต่งแบบภูมิปัญญาชาวบ้าน เน้นอากาศถ่ายเทสะดวก แอร์ไม่มี ทีวี 14 นิ้ว ตั้งรองรับลูกค้าแค่ 2 เครื่องเท่านั้น คิดเอาละกันว่าศึกแย่งชิงหนองน้ำจะเจ้มจ้นขนาดไหน ช่วงนั้นบอกเลยจะเปิดกี่ร้าน มีกี่เครื่อง เต็มแม่งทุกเครื่อง 

ยุคนั้นผมไม่แปลกใจเลยที่เด็กทั้งประเทศจะถวิลหาเครื่องซุปเปอร์อย่างรุนแรงขนาดนั้น เอาแค่กราฟฟิกเทียบกับแฟมิลี่ต่างกันเหมือนตุ๊กกี้กับญาญ่า โดยเฉพาะเกมสตรีทไฟเตอร์ 2 ที่แทบจะถอดแบบมาจากเกมตู้เลยทีเดียว ช่วงเปิดตัวคนเล่นสตรีทเยอะมาก สันนิษฐานเอาว่าน่าจะเป็นพวกที่กากจากเล่นเกมตู้ หนีมาเช่าเล่นรู้สึกจะคุ้มกว่า 

ไหนจะตัวเครื่องที่แค่ดูก็รู้เลยว่าแพงแน่ จะใหญ่ไปไหน ยิ่งในร้านเกม ติดหัวโปรอ่านแผ่นแล้วยิ่งแบบ… อืม รูปทรงมึงนี่ห่างไกลความเป็นเครื่องเกมไปเรื่อย ๆ ละ ดูเหมือนเครื่องมือแพทย์  หรือกล่องพลังงานนาซ่าอะไรสักอย่าง 

มาดูจอยเครื่องซุปเปอร์ นี่เลย ภูมิใจนำเสนอกับปุ่ม Y X A B สีสันสดใส และครั้งแรกที่เราได้รู้จักปุ่ม L และ R ที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้าจอย แต่หนีไปอยู่แถวๆ ขอบจอย

ปุ่ม R ยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ปุ่ม L นี่ผมไม่เคยมีความสุขกับมันเลย เสือกมาอยู่ด้านเดียวทำไมกับคอนโทรลซ้ายขวา มีปัญหากับการกดมึงมาก เอื้อมนิ้วไปกดทีไร หลุดบังคับทุกที จะให้ใช้มือขวาเอื้อมมาช่วยกดท่าก็ทุเรศมาก เพราะเอาจริงมันออกแบบมาให้ใช้นิ้วซ้าย อืม หรือสงสัยเราจะกากเอง 

ตอนโหลดเกมนี่ก็ประทับใจ เปี่ยมไปด้วยความลุ้นระทึก ในร้านเกมไม่มีใครเล่นตลับกันนะครับ หัวโปรอ่านแผ่นเอเท่านั้น พวกเราก็รู้อยู่ ว่าการพึ่งพาแผ่นเอมันระทึกขนาดไหน ในรายเกมที่ความจุแผ่นเดียว หรือ 2 แผ่นยังไม่เท่าไหร่ แต่ถ้า 4 แผ่นขึ้นไปเมื่อไหร่เตรียมพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้เลย ส่วนใหญ่ชอบไปหักมุมเอาแผ่นสุดท้าย คือเสียเวลาโหลดมาทำไมตั้งสิบกว่านาที พอเล่นไม่ได้ก็ต้องเปลี่ยนเกม จ่ายเต็ม ชม. ได้เล่นจริงๆ แค่ครึ่งเดียว 

แต่ถึงจะอัพเกรดฟามิคอมเป็นซุปเปอร์ ก็ไม่ได้หมายความว่าเกมที่ฮิตถล่มทลายจากเครื่องฟามิคอมอย่างมาริโอ้ หรือคอนทร้า เมื่อถูกอัพเกรดให้ภาพดูอลังการขึ้น จาก 8 เป็น 16 บิท จะฮิตตามไปด้วย
คาดว่าเกมเมอร์คงเบื่อหน้าตาหนวดกับพี่แรมโบ้ซะแล้ว

ยุคซุปเปอร์เค้าก็จะมีเกมฮิตเซ็ทของเค้าครับ กับฟีลลิ่งที่เราคุ้นเคย เกมไหนฮิตพวกเราก็ระดมเล่นกันทั้งร้าน ถ้าเดินเข้าร้านมาเห็นคนเล่นเกมเดียวกัน 4-5 เครื่องก็มั่นใจได้เลยว่าเกมนี้สนุกแน่นอน ดังเช่นเกมพวกนี้ 

เพอร์เฟค อีเลฟเว่น….. ถ้าวินนิ่งคือตำนานของเครื่องเพลย์ โคตรเหง้าของวินนิ่งก็เกมนี้แหละ นี่อาจจะเป็นเกมฟุตบอลที่ดีที่สุดของเครื่องซุปเปอร์ละ การบังคับเหมือนวินนิ่งเป๊ะ แต่เล่นจริงไม่หลอกหลอนเท่าวินนิ่ง แถมหลายคนบ่นว่าบังคับยาก ไม่รู้ว่ายากหรือกากเอง แต่เพอร์เฟคถือว่าได้ใจสายฟุตบอลเต็ม ๆ 

สตรีทไฟเตอร์…… เกมนี้ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก หลายคนเริ่มตามล่าเครื่องซุปเปอร์เพราะอยากเล่นเกมนี้แหละ ถึงแม้เล่นจริงจะวนเวียนตัวละครอยู่แค่ริวกับเคนเท่านั้น คือปล่อยอะบู้ให้นิ้วพอง เอาให้ตายห่ากันไปข้างนึงเลย 

มาริโอ้คาร์ท….. หรือมาริโอ้แข่งรถ เปิดมิติใหม่ของพี่หนวด ในที่สุดเราก็ได้หลุดพ้นจากการเลือกได้แค่มาริโอ้กับหลุยส์สักที น้ำตาจะไหล แน่นอนรถที่ฮิตสุดในเกมนี้คือ น้องเห็ด น้องเต่า เจ้าหญิง คุปป้า ยอชชี่ คือฮิตหมดทุกตัวยกเว้นพี่หนวดทั้งสอง เกมนี้สนุกโคตรครับ แต่ไม่ได้สนุกที่แข่งรถกันนะ สนุกตรงที่เอาไอเท็มมาแกล้งกันนี่แหละ เกมแข่งรถบ้าอะไรโคตรจิตเลย 

บอมเบอร์แมน…. นี่ก็ฮิตมาก เป็นเกมที่มาลงเครื่องซุปเปอร์แล้วเหมือนได้เกิดใหม่ ตอนอยู่แฟมิลี่ยังกะเกมลูกเมียน้อยคนที่สิบสี่ จืดชืดสิ้นดี แต่พอมาซุปเปอร์คนละเรื่องกันเลย ฮิตสุดชี้เป้าไปที่ภาค 3 โหมดแบทเทิ่ล ภาพจำคือมีจิงโจ้หลายสีให้ขี่เล่น ประกอบกับไอเท็มดรอปง่าย ลดแลกแจกแถมกระจุย แถมใครตายเร็วก็ไม่ต้องนั่งรอ ไปเป็นวิญญาณแกล้งเพื่อนอยู่ริมจออีก เรียกว่าเป็นเกมที่เล่นให้ตายยังไงก็ไม่เครียด ขนาดได้ที่โหล่ตลอดยังแฮปปี้ 

ร็อคแมนเอ็กซ์….. ถึงเกมนี้จะเป็นเกมที่เล่นคนเดียว แต่คนมุงเยอะขอบอก เพราะใครเล่นเก่งจะดูเท่มาก เพราะตัวเกมมันเท่นะ เหมือนเอาร็อคแมนจืดๆ มาตีบวกสิบทั้งตัว ธีมเกมก็เป็นเมคานิกส์เต็มรูปแบบ แต่เริ่มเกมมาน้ำตาจะไหล หลอดพลังชีวิตน้อยสัด ไม่พอยาไส้ โอ้โห…. แล้วฉากมึงจะให้กระโดดอะไรนักหนา พอเพิ่มสกิลไต่กำแพงได้ แดชกระโดดได้ ทำฉากมาให้โดดยิกเลย เดี๋ยวโดด เดี๋ยวโดด เพราะงั้นอย่าแปลกใจถ้าบางร้านจะมีคนยึดติด อยากเอาชนะให้ได้ พวกกองเชียร์ก็นั่งลุ้น ให้กำลังใจ ยังกะเชียร์ไทยไปบอลโลก 

ถึงแม้ยุคเครื่องซุปเปอร์แฟมิคอมจะไม่พีคเวอร์ถึงขั้นถล่มทลาย แต่ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นความคลาสสิคของร้านเกม  ที่ผมยอมรับว่าลืมไม่ลง 

ช่วงที่คำว่าร้านเกมเริ่มเข้ามาผูกพันกับชีวิต มันดูเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่ยุคนึง พวกเราเล่นเกมกันที่บ้านอยู่ดี ๆ แล้วก็มีเครื่องเกมนึงเข้ามา ซึ่งราคาสูงจนซื้อไม่ไหว ต้องออกเดินทางหาร้านเช่าเล่น ได้เจอเพื่อนที่ไม่คุ้นหน้า ได้เจอเซียนเกมที่เก่งเวอร์ ได้เจอประสบการณ์ดี ๆ หลายอย่างในร้านเกม 

มันดูเหมือนบังเอิญ แต่ผมกลับมองว่ามันอาจถูกกำหนดไว้แล้วก็ได้ ว่านี่คือการเดินทางของคนเล่นเกมอย่างพวกเรานี่แหละ......

เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน ลูกตัวร้าย กับขุ่นนายหม่อมแม่

(ต้นฉบับปี 2557)

คุณแม่ผมนี่นะครับ ถือว่าจัดเป็นผู้สนับสนุนหลักการติดเกมอย่างไม่เป็นทางการ  และไม่เต็มใจจะสนับสนุนด้วย  จนทุกวันนี้ก็ยังไม่สนับสนุนอยู่   แต่ก็อดถอนหายใจไม่ได้ว่าลูกตัวดีของเค้าก็ผ่านช่วงนั้นมาได้แล้ว ได้เรียนจบกลับมาทำงานทำการ  เป็นผู้เป็นคนกับเค้าซะที 

อืม..... ว่าแต่พอพูดถึงเรื่องติดผมติดเกมเมื่อก่อน แกถอนหายใจแรงมาก  ลูกชายอย่างผมก็แอบสะดุ้งเล็กน้อยถึงปานกลาง

จะว่าไปถ้าคนเป็นแม่หลาย ๆ บ้านจะไม่ชอบเด็กติดเกม มันก็ไม่แปลกหรอกครับ   ตอนเด็กผู้ร่วมปฏิบัติการผมโคตรเยอะจะตาย   แถมโตมาก็เปลี่ยนเจเนอเรชั่นไปเรื่อย   เรียกว่าสร้างปัญหาให้ไม่รู้จักหยุดหย่อน  

เรื่องติดเกมนี่ก่อปัญหาสารพัดในบ้านครับ หัวอกแม่หลายคนทนไม่ไหว   แทบจะประกาศศัตรูระดับฆ่าล้างจักรวาลกับไอ้เครื่องเกมทั้งหลายเลยทีเดียว  เพราะอะไร ?




ข้อแรกเลยครับ เพราะแม่ (ส่วนใหญ่) ไม่ได้เล่นเกม เพราะงั้นท่านไม่เข้าใจหรอกครับ  ว่าทำไมพวกเราต้องเล่นกันมืดฟ้ามัวดินขนาดนั้น ทั้งที่จริง ๆ  ระดับความไร้สาระมันก็ไม่ได้ทิ้งห่างอะไรกับที่แม่ดูละครจิกหัวตบล้างน้ำ  แย่งผัว   รัวกระสุน  อะไรประมาณนี้แหละ  ลูกหลายคนก็ไม่เข้าใจว่ามันสนุกกว่าโดเรม่อน ดิจิม่อน ตรงไหน แต่ก็ไม่ได้เดินไปถาม

ลูก ๆ อย่างเราจะรู้ครับ  ว่าเล่นเกมกับใครก็ไม่มันส์เท่าเล่นกับเพื่อน อย่าว่าแต่เล่นเกมกับพ่อแม่เลยครับ  อย่างผมนี่เล่นกับญาติผู้ใหญ่ก็ไม่ใช่แล้ว  มันอึดอัด  มันปลดปล่อยได้แต่ก็ไม่เต็มที่  ยังไงเราก็ต้องคีปลุคต่อหน้าผู้ใหญ่อยู่แล้ว  เราอยากเกรียน  อยากหลอนนนน  อยากตะโกนคำว่าไอ้อ่อนนนนนน  ไอ้กากกกก  

แต่มันทำไม่ได้เว้ย  ถ้าทำ.... นอกจากจะโดนมองแบบติดลบแล้ว ยังสะเทือนไปถึงค่าขนมรายเดือนอีกต่างหาก   เพราะงั้นเรื่องนี้ถึงไปด้วยกันไม่ได้  โลกเราไม่ได้สวยงามขนาดนั้น

เพราะงั้นสิ่งที่ผมเคยชิน  จึงกลายเป็นโมเมนท์แม่เดินมาปิดเกม หรือไม่ก็เอาไม้มาไล่ฟาด  พร้อมกับประโยคคลาสสิกว่า  

“เมื่อไหร่จะไปกินข้าวซะที แกงจืดเย็นหมดแล้ว” 

แล้วลูกชายก็วิ่งหูตูบ ล้อฟรี หนีแม่กันไป แต่แบบนี้มันก็คลาสสิกดีเหมือนกัน เพราะลึก ๆ ผมก็คงไม่อยากให้แม่ติดเกมอ่ะ  ให้แกเป็นด้านตรงข้ามแบบนี้แหละดีแล้ว




และข้อสอง ซึ่งถือว่าฮิตที่สุดและมาตรฐานที่สุดในสามโลก นั่นคือการติดเกมทำให้เสียการเรียน 

ซึ่งพูดกันในแง่ความเป็นจริง  แต่ไม่มีงานวิจัยอะไรมารองรับนะ  ความรู้สึกล้วน ๆ เลย  เด็กเรียนห่วยอ่ะ ยังไงมันก็ห่วยอ่ะ จริง ๆ .... ผมกับผองเพื่อนยืนยันได้เลย  การติดเกมไม่ได้ทำให้โง่วิชาการ  หรือสมองการเรียนรู้น้อยลงนะ

แต่มันไม่ได้เข้าหัวกบาลตั้งแต่แรกแล้ว

สาบานอยู่ในห้องเรียนผมก็ไม่ได้เอาหนังสือเกมมานั่งอ่านตลอดเวลา   หรือแอบ ๆ คุยเรื่องเกม  หรือเอาเกมบอยพอตเก็ตมานั่งกดเล่น ไม่มีหรอกครับ  ผมก็นั่งเรียนตามปกตินี่แหละ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เหม่อบ้าง หิวบ้าง คิดเรื่องลามกบ้าง สารพัด  

คนจะเรียนห่วยมันมีหลายปัจจัยนะ  ไม่ใช่แค่เกมหรอก ขนาดตอนสอบโดนบังคับให้อ่านหนังสือก็ยังสอบไม่ได้เลย 

บางคนเก็งข้อสอบมาอย่างดี  เฮ้ย  ข้อนี้ออกแน่ ครูก็ย้ำนักหนาเลยว่าตรงนี้ออกแน่ ท่องเลยนักเรียน  ปรากฏว่าออกจริง แต่แม่งออก 3 ข้อจาก 60 ข้อ ต่อให้ท่องได้ อีก 57 ข้อกูก็ต้องพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ดี

สรุปคือพวกติดเกมน่ะ มันไม่ใช่สายเรียนอยู่แล้ว เกมมันมาทีหลังครับ พวกเรามีควายเป็นทุนอยู่ก่อนแล้ว

แต่ถ้าจะเอาให้ติดเกมจนเสียการเรียนจริง ๆ ต้องถึงขั้นหนีเรียนจนไม่มีสิทธิ์สอบ โดนไล่ออก นั่นแหละถึงเรียกเสียจริง ๆ 

ถ้าสอบตกนี่ยังไม่ใช่นะ คนไม่ติดเกมก็สอบตกได้ ได้เกรดห่วยได้ เรื่องปกติ




ข้อสาม อันนี้ผมว่าหัวอกแม่เจ็บสุด นั่นคือเรื่องเงินทอง 

แต่ข้อนี้เอาจริง ๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้น  ถ้าเงินที่เอาไปทุ่มเทให้มันเป็นวงเงินค่าขนมของเราอยู่แล้ว   อันนี้เราเลือกจะเดือดร้อนเอง

ผมเคยบอกว่า สมัยเรียนค่าขนมวันนึงผมเอาไปกินจริง ๆ ได้แค่ข้าวเหนียวหมูห่อเดียว  กับยำยำจ๊างน้อย นอกนั้นหายไปกับเล่นเกมหมด

คือไม่ใช่ต้องจ่ายค่าเล่นเกมเพิ่ม แต่จะเล่นไม่เล่นค่าขนมมันก็เท่าเดิมทุกวันอยู่แล้ว แต่ก็ยอมรับว่าก็มีแอบขอค่ารายงานเกินบ้าง ตอดเล็กตอดน้อยอะไรแบบนี้ พวกที่เกินมาแบบนี้ไม่ใช่ละครับ ก็ต้องยอมรับผิดครับ ไม่ดีจริง ๆ น่ะแหละ ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง




มาถึงข้อสี่ การเล่นเกมทำให้เพิ่มประชากรแปลกหน้าในบ้าน  

อันนี้แม่เซ็งครับ มันก็ไม่ถึงกับเป็นความผิดอะไรมาก แต่ผมก็เข้าใจแม่ในฐานะเจ้าของบ้าน  ถ้ามาคนเดียวไม่เท่าไหร่ แต่บางบ้านนี่แม่งมายังกะบอยแบนด์  มากัน 5-6 คน 

ถ้าเป็นร้านเกม เจ้าของร้านโคตรแฮปปี้  แต่นี่มันเป็นบ้านคน แล้วไม่รู้ทำไมเว้ย ถ้ามากันกลุ่มใหญ่ ๆ มันต้องมีไอ้อ้วนติดมาด้วยคนนึงเสมอ ไม่ใช่อ้วนน่ารักนะครับ อ้วนสายแดกอ่ะ จริง ๆ ไม่ต้องอ้วนหรอก พวกสายแดกนี่มีทุกกลุ่มอยู่แล้ว  

พวกนี้ขุ่นแม่บอกภัยสังคมในบ้านเลยลูกเอ้ย   เผลอเมื่อไหร่หาจังหวะเปิดตู้เย็นตลอด ไอ้พวกเล่นก็จัดหนักไป ถึงเวลากลับก็ทิ้งซากไว้ตรึม อันนี้แม่ก็ไม่แน่ใจว่าพวกหนูมาเล่นเกม   หรือจะมาพังบ้านกูกันแน่ จัดหนักจนหายอยากแล้วจากไป



โอเค  แค่ 4 ข้อก็ซึ้งไปถึงทรวง ไอ้ผมตอนเด็กนี่หนักกว่านั้นอีก มีแถมไปสร้างตำนานหนีเรียน 1 เดือน ทุกวันนี้ครูใหญ่ยังพูดถึงให้เด็กรุ่นหลังฟังอยู่เลย  พร้อมมโนเสร็จสรรพว่าป่านนี้คงไปเสียคนที่ไหน..... อืม ก็เสียคนอยู่บนแผงนิตยสารเกมใกล้บ้านพี่น่ะแหละ  

หนีเรียนยังไม่พอ มีแอบขโมยเงิน ขโมยของห้างมาขาย ทะเลาะวิวาท   ก็เรียกว่าเลวเต็มรูปแบบ HD Master กันเลยทีเดียว ขาดแต่ยาเสพติดที่ไม่เล่นจริงๆ เท่านั้น (สาธุ....)

ผมเชื่อว่าตัวผมเองเนี่ย ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นคนเดียวในประเทศที่มีชีวิตแบบนี้ โดยเฉพาะผู้ชายนี่ตัวแสบเลย แต่ละคนก็อัพสเตตัสในช่วงนั้นไม่เหมือนกัน สายเกม สายแว๊นซ์ สายเที่ยวหญิง โอเคผมนี่อยู่สายเกมแน่นอน 

ตอนนี้ผมมองที่ผ่านมาว่าเป็นประสบการณ์ แต่ถามว่าผมภูมิใจกับมันมั้ย 

ครึ่ง ๆ ครับ  ครึ่งนึงผมก็ภูมิใจที่ประคองตัวเองจนผ่านมาได้  แต่อีกครึ่งหนึ่งก็ละอายใจครับ  ที่ทำให้แม่เดือดร้อน  ไม่สบายใจ

ผมลองคิดกลับกันด้วยซ้ำว่า ถ้าผมมีลูก แล้วลูกเป็นแบบนี้ เรามีความสุขไหม  ก็คงไม่

คนเราบางทีมันก็แพ้ต่อความต้องการของตัวเองนะ เราอยากทำอะไร เราก็ต้องทำให้ได้ จนลืมคิดไปว่า ยังมีคนที่มองเราจากข้างหลังอยู่ และเป็นคนที่รักเรามากที่สุดด้วย 

โมเม้นท์ผมกับร้านเกมนี่ เต็มสูบครับ แต่กับแม่นี่จำได้แต่ขอตังค์ กับห้องฝ่ายปกครอง  มันทุเรศบัดซบจนแบบ.... รับไมได้อ่ะ

แต่ผมก็ลูกผู้ชายคนนึงครับ  ทำผิดได้  ก็ต้องรับผิดชอบได้ 

ทุกวันนี้ผมก็เหมือนเป็นช่วงชดใช้กรรมยังไงไม่รู้ ต้องเป็นคนจ่ายค่าขนมให้แม่ ทำงานเลี้ยงแม่ เกมก็ไม่ค่อยได้เล่น 

เรียกว่าตอนนี้กรรมตามสนองเลย  เข้าใจทุกอย่างเลยว่าการที่ต้องหาเลี้ยงดูแลใครสักคนมันเหนื่อยแค่ไหน

แต่ผมก็ยินดีที่จะทำแบบนี้ไปตลอดชีวิต  เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะมีเวลาทำแบบนี้ให้ท่านอีกนานแค่ไหน   จากนี้ก็จะดูแลท่านให้ดีที่สุด เรียกว่าจะติดแม่  ให้เท่ากับที่เคยติดเกม..... ไม่สิ จะติดให้มากกว่าด้วยซ้ำ 


คิดดูแล้ววันนี้ก็ตลกดี  ตอนเด็กลูกเอาเงินแม่ไปเล่นเกม

ทุกวันนี้ลูกเขียนคอลัมน์ลงหนังสือเกม เอาเงินมาให้แม่ซะงั้น

สุดท้ายมันก็ยังวน ๆ  อยู่กับเรื่องเกมนี่แหละน้อ  แม่ลูกบ้านนี้.....

เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน หมี่กึ่งอัพเกรด

(ต้นฉบับปี 2558)

ก่อนจะเขียนตอนนี้ ผมลังเลอยู่นานมาก ว่าจะใช้คำว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หรือมาม่าดีวะ 

มันเหมือนต้องเลือกระหว่างความถูกต้อง กับความถูกใจ เอาจริงๆ ถ้าจะเลือกความถูกต้อง ก็ต้องเรียกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แม่งก็ยาวชิบหาย ดูไม่ชินปากอีกต่างหาก 

แต่จะให้เรียกมาม่า ก็กลัวสาวกบะหมี่แบรนด์อื่นจะมาเผาผงชูรสสาปแช่ง แถมเราจะดูเป็นสื่อที่ไม่เป็นกลาง ไม่รู้จักบุญคุณอาหารหลักเกมเมอร์ (เพราะผมวันหยุดนี่ชอบถ่ายรูปยำยำลงเฟซ แต่พอมาเขียนถึง เสือกเรียกมาม่า) จะแลดูเป็นนักเขียนอกตัญญู เนรคุณ ทรพี กาก เลว ชั่ว........  เฮ้ย พอ พอแล้ว ไม่เรียกมาม่าก็ได้โว้ย 

สุดท้ายก็เลยต้องหาครึ่งทาง ให้อยู่บนระหว่างความถูกต้องและถูกใจ ก็เลยได้ข้อสรุปตอนนี้ขอเรียกย่อ ๆ ว่า "หมี่กึ่ง" ละกัน 

เรื่องราวของหมี่กึ่งนั้น เคยเขียนไปแล้วรอบนึงครับ จำได้แม่นเลยเปิดคอลัมน์ใหม่มายังไม่ถึงเดือน รีบเอามาเขียนมาก เหมือนบุญคุณมันจุกอก ไม่ได้เขียนบูชาแล้วจะอกแตกตาย ก็เลยจัดซะ 2 หน้ากระดาษ เรียกว่าให้เครดิตกันหมดสิ้นชีวิต  ตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนั้น

เพราะผมเป็นพวกเอาเงินไปเล่นเกมจนไส้แห้งตั้งแต่เด็ก การกินหมี่กึ่งก็เลยเหมือนเป็นความผูกพันที่คอยค้ำจุนให้มีชีวิตรอด รอดมานั่งหน้าระรื่นเขียนคอลัมน์ในวันนี้ 

แต่ถามว่าทุกวันนี้ เด็กเล่นเกมในวันนั้นก็โตมาเป็นผู้ใหญ่เล่นเกมในวันนี้ และมีงานทำแล้ว มีเงินเดือนแล้ว มันเลิกกินหมี่กึ่งรึยัง ? 

เอ้า จะเลิกทำไม ทำไมต้องเลิกด้วยล่ะครับ มีใครออกกฏหมายรึไงว่าอายุเกิน 25 กินหมี่กึ่งมีความผิด 

แต่ก็ต้องบอกเลยครับว่า นอกจากจะไม่เลิกแล้ว เมื่อเข้าสู่วัยผุ้ใหญ่ เลเวลการกินหมี่กึ่งของพวกเราก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว 

มันพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ ไปตามประสบการณ์โลกที่สั่งสมมา พูดง่าย ๆ คือจะมากินเส้นเปล่า ๆ ตอกไข่ ใส่ปลาป๋อง มันก็ไม่ใช่แล้ว โลกมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วครับ อะไรที่ไม่คิดว่าหมี่กึ่งจะไปถึงจุดนั้นได้ ถึงตอนนี้ มันอัพเกรดไปอีกขั้นนึงแล้ว มันมีประโยคนึงครับ ที่ผมเชื่อมาตลอด 

"ไม่ว่าจะอยู่โลกไหน เวทีไหน หมี่กึ่งคือที่หนึ่งเสมอ" 

เรียกว่าวัดกันจานต่อจาน หมี่กึ่งไม่เคยแพ้ ความเป็นหมี่กึ่งมันมีพลังทำลายล้างที่สูงมากนะ  บอกเลอ 

เคยมั้ยไปกินข้าวตามสั่งกับเพื่อน ไม่ว่าบนโต๊ะจะสั่งเมนูไหนก็ตาม ข้าวกระเพรา ข้าวคะน้าหมูกรอบ ข้าวผัด หมูกระเทียม ถ้ามีคนสั่งผัดมา.... เอ้ย ไม่ใช่ ผัดหมี่กึ่ง (เกือบไป) 

ผัดหมี่กึ่งชนะ!! 

พอมาเสิร์ฟพร้อมกัน ผัดหมี่กึ่งทำไมมันดูน่ากินกว่าเพื่อนวะ ทุกวันนี้ก็ยังหาคำตอบทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ 

หรือไปร้านก๋วยเตี๋ยว บนโต๊ะสั่งไปเถอะ เส้นเล็ก เส้นใหญ่ เส้นหมี่ เส้นเฝอ หมี่เหลือง หมี่เหลืองแบน แต่ถ้ามีเส้นหมี่กึ่งแหลมติ่งมาในนั้นล่ะก็ 

เส้นหมี่กึ่งชนะ!! 

ชนะหมดอ่ะ ไม่ว่าจะโลกไหน ชกเวทีไหนก็ตาม ชกชนะยังไม่พอ หมี่กึ่งยังมีอำนาจให้คนที่ยังคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร สั่งกินตามไปด้วยเสมอ เรียกว่าสะกดจิตกันเดี๋ยวนั้นเลย 

และด้วยความที่มันชกชนะทุกเวทีนี่แหละ หมี่กึ่งจึงไปได้ทุกที่ เท่าที่เราจะให้มันไป เราจึงได้เห็นเมนูแปลก ๆ สร้างสรรค์บ้าง ไม่สร้างสรรค์บ้างของหมี่กึ่งออกมาให้ฮือฮาเสมอ 

และตอนนี้ครับ เราภูมิไตที่จะนำเสนอเลย กับเมนูสุดติ่งกระดิ่งแมวจากหมี่กึ่ง รับรองว่ายิ่งกว่าน่าสนใจ ซึ่งมันอาจจะเป็นส่วนนึงที่จะยืนยันว่า นวัตกรรมการกินหมี่ของพวกเรามันไปไกลเกินกว่าที่เราเคยรู้จักแล้ว 

หมี่กึ่งใส่ชีส..... 

ชีสแผ่นน่ะครับ เมนูนี้เป็นที่ยอมรับทั่วประเทศกันแล้วนะว่าสุดแมวกระดิ่งติ่งจริงๆ ลองใส่น้ำขลุกขลิกหรือน้ำตื้น ใส่เครื่องปรุงเข้มข้น จากนั้นเอาชีสแผ่นโปะลงไปหนาๆ (แต่ถ้าจะเอาฮาก็บอกว่าชีสหน้ารามฯ) แล้วก็เริ่มกินตอนชีสเริ่มละลาย อั้ยยะ บอกเลยว่าฟินจนต้องตั้งสเตตัสบอกชาวโลก 

หมี่กึ่งไอศกรีมวานิลลา...... 

ที่มาจำแม่นเลยจากเว็บพันทิป เป็นกระแสฮือฮาอยู่พักนึง คือทั้งฮือ และฮา ว่ามันคิดได้ไงวะ เอาไอศกรีมโป่ะลงไปเลย เหมือนชีสอ่ะ และด้วยความที่มันหวานมัน มันเลยเข้ากันได้อย่างประหลาด แล้วมันจะเหลือเหรอครับ ก็นั่นแหละครับ แม้แต่น้ำหยดสุดท้ายก้นชามก็ไม่เหลือ น่าลองครับ น่าลองมาก 

หมี่กึ่งลาบ..... 

ลงถ้าหมี่กึ่งเราเอาไปยำกันได้นะ มันก็ต้องมาทางนี้ได้ล่ะวะ น้ำตก ส้มตำ ต้มแซ่บ แต่ลาบแนะนำที่สุดเพราะแจ่มมาก นั่น พูดถึงอาหารอีสานไม่ได้ น้ำลายหกตลอด เหมือนโดนของยังไงไม่รู้เนอะพวกเราเนี่ย 

หมี่กึ่งผัดไทยห่อไข่...... 

ต้องนึกภาพตาม ผัดไทยถูกห่อด้วยไข่บางๆ สวยงาม แล้วเราก็ใช้ช้อนส้อมแหวกม่านไข่ออกมา อั้ยยะ ผัดไทยปกติก็แดมเมจสูงอยู่แล้ว นี่เจอเป็นเส้นหมี่กึ่งเข้าไป รับรองเลยว่าแทบจะกินด้วยความตะกละตะกลาม และมูมมามที่สุดเท่าที่ชีวิตจะทำได้ 

หมี่กึ่งแกงเขียวหวาน........ 

ลงถ้าขนมจีนกินด้วยกันได้ แล้วทำไมเส้นมหาชนอย่างหมี่กึ่งจะกินด้วยกันไม่ได้ เมื่อสุดยอดแกงมาเจอกับสุดยอดเส้น ได้หมดครับ ความมัน ความอร่อย ความสุข ความฟิน และ....... ความอ้วน 

และแน่นอนในมุมกลับ เอาหมี่กึ่งไปกินกับน้ำพริก น้ำยา ก็สุดยอดไม่แพ้กัน 

หมี่กึ่งไข่ลวก..... 

มาแบบประหยัดบ้าง (หรือเปล่าวะ) ต้องบอกถึงวิธีทำกันเลยทีเดียว แนะนำว่ากินแบบแห้ง ลวกเส้นเสร็จแล้วคลุกเครื่อปรุงเรียบร้อย ให้เอาไข่ลวกตอกใส่อย่างบ้าคลั่งทันที!! ใส่จนกว่าจะสาแก่ใจ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าเกิน 3 ฟองละกัน เดี๋ยวคอเรสเตอรอลจะสูงปรี๊ดเกิน และจากนั้นลองนึกภาพตาม ไข่ลวกร้อน ๆ อ่ะนะ พอเริ่มคลุกแล้วแบบไข่แดงเยิ้มๆ โห..... ยอมรับเลยว่ะว่าแพ้ทาง ถึงกับกินไปสรรเสิญไปไม่หยุดปาก ขอบอก 

โอเค พอแค่นี้ก่อน ผมว่าเรื่องนี้อาจได้มาเขียนต่ออีกสักวัน มันคุยกันไม่จบหรอกครับเรื่องกินเนี่ย เรื่องกินเรื่องใหญ่เสมอ ยิ่งเป็นเมนูหมี่กึ่งด้วยนะ สารพัดดัดแปลงเป็นร้อยเป็นพัน คุยไปท้องก็ร้องไปสิ 

แต่เอาจริง ๆ ก็ต้องยอมรับนะครับว่า หมี่กึ่งไม่ได้เป็นอาหารที่ดีต่อสุขภาพเท่าไหร่หรอก พลังงานสูง โซเดียมสูง แต่ถึงแม้หมี่กึ่งจะไม่มีประโยชน์ต่อสุขภาพทางอื่นมากมายนัก นอกจากให้พลังงาน แต่สำหรับผมมันมีคุณค่าทางใจ 

โอ ไงล่ะ ทางใจ ถ้ามาโดนกันทางนี้ บอกเลยเลิกกินยากครับ 

ก็คนมันเคยกินในช่วงพีคของชีวิตนี่ครับ ทำไงได้ จะเรียน จะเล่นเกม ก็ไม่เคยทิ้งกัน ทุกวันนี้ต้มกินทีไรก็มีภาพแบคกราวน์ลอย ๆ เป็นเพื่อน ๆ ที่เล่นเกมมาด้วยกัน เป็นเพื่อนที่ทำโปรเจคมาด้วยกันเสมอ 

ถึงตรงนี้บางคนรีบดึงเบรค พี่.... ไม่ได้อบอุ่นขนาดนั้น กินเพราะฐานะยากจนครับ เสือกเอาเงินไปซื้อเกมหมด 

เอาเถอะ ๆ ใครจะกินเพราะอะไรก็ช่าง ถือว่าวันนี้มาแบ่งปัน เล่าสู่กันฟังละกัน สารภาพมาเถอะว่าอ่านไปก็คิดถึงหมี่กึ่งไป ใช่มั้ยล่ะ ใช่มั้ย 

ยัง ยังอีก บอกแล้วเรากับหมี่กึ่งมันขาดกันไม่ได้ ขอปิดคอลัมน์แต่เพียงเท่านี้ละกันเว้ย หิวแล้ว 

สุดท้ายตอนนี้ขอสารภาพตรงๆ เลย พิมพ์ผิดบ่อยมากอ่ะ 

เผลอพิมพ์หมี่กึ่งเป็นมาม่าทุกที