เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน ล่อเหมียว เหมียวก็มา

(ต้นฉบับปี 2558)

เคยคิดมั้ยว่าเกมง่ายๆ ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร จะฮิตเป็นกระแสขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

เนื่องจากตอนนี้ผมมีปัญหากับเรื่องหาเวลาเล่นเกมมาก ๆ งานหลักก็กินเวลาไปถึงเย็น ต้องดูแลเพจ เขียนคอลัมน์ แบ่งเวลาอ่านหนังสือ (การ์ตูนนะ) แล้วไหนจะงานนอกที่นึกจะงอก  ก็งอกมาอีก 

ระหว่างทำงานไปผมก็เคยนึกเล่นไปเพลิน ๆ นะว่า มันจะมีไหมวะ เกมที่ไม่ต้องใช้เวลากับมันมาก แต่มีของอะไรสักอย่างที่เล่นได้เรื่อย ๆ เล่นให้ตายยังไงก็ไม่เครียด ไม่ต้องแข่งกับใคร ไม่ต้องเติมเพชร (อันนี้เบื่อมาก ทำไมต้องเพชรวะ) ไม่ต้องใช้เน็ตด้วยยิ่งดี 

และที่สำคัญ อยากให้เป็นกระแสที่ใคร ๆ ก็เล่น ก็พูดถึง สร้างสังคมเล็ก ๆ ขึ้นมาได้…… ประมาณว่าเล่นแล้วอยากมีเพื่อนคุย เอ่อ คือ..... ก็กลัวเหงาน่ะแหละ 

แต่นึกดี ๆ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงวะ  จินตนาการซะเวอร์เลย ยิ่ง 2 ข้อหลังนี่ขัดแย้งกันชิบหาย  ไม่ต้องใช้เน็ต แล้วมันจะสร้างสังคมคนเล่นขึ้นมาได้ยังไง จะให้ประธานหมู่บ้านปั่นจักรยานโทรโข่งทำสำรวจแต่ละบ้านว่าใครเล่น แล้วส่งหมายนัดเจอที่สโมสรแอโรบิกทุกเย็นรึไง

แต่เชื่อกันมั้ยครับ ว่าอะไรที่เราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เรา "อยาก" ให้เป็น เน้นที่ความอยากเลย 

ขอเหอะ ขอให้มีความอยากเหอะ สิ่งนั้นจะเกิดขึ้นจริงเสมอ 

เกมที่ใช้เวลาเล่นไม่มาก แต่เล่นได้เรื่อย ๆ ไม่เครียด ไม่แข่ง ไม่ต้องเติมเพชร ไม่ใช้เน็ต และเป็นกระแสที่ใคร ๆ ก็เล่นกัน คุยกันได้เธอเล่น ฉันเล่น 

เกมล่อน้องแมว เนโกะอาสุเมะ (Neko atsume) คือเกมที่ตอบโจทย์พวกนี้ได้ครบทุกข้อ

นี่คือเกมโมบายที่ผมแทบจะยกให้เป็นเกมแห่งปีเลย มันสุดติ่งแมวเหมียวมาก  ผมเคยบอกไปแล้วว่า เกมที่เป็นกระแส เราไม่ต้องออกตามหาอะไรทั้งนั้น แค่นอนเกาไข่ไปวัน ๆ สักวันมันก็จะเข้ามาหาเราเอง และมันก็มาจริง ๆ 

ที่ประทับใจแต่แรกกับเกมนี้ก็คือ เกมน้องแมวมาแบบเป็นมิตรมาก ๆ ไม่มีคำเชิญเตือนเด้งให้รำคาญลูกตา ไม่มีใครออกมาด่าให้สงสัยว่าเขาด่าเกมอะไร แต่มันมาเป็นภาพเลย คือไล่อ่านไทม์ไลน์อยู่ดี ๆ เฮ้ย ทำไมมีแต่รูปแมววะ คนนั้นก็อวด คนนี้ก็อวด คือเหมือนแชร์กันเป็นเรื่องปกติที่ใครๆ ก็เล่นกัน ทำให้ วูบแรกที่เห็น เกมนี้ก็กลายเป็นชีวิตส่วนนึงของใครหลาย ๆ คนไปแล้ว 

อ้าว.... เค้าเล่นกันหมด แล้วเราไม่ได้เล่น 

ความรู้สึก ณ จุด ๆ นั้นจะเหมือนตัวเองเป็นคนนอกประเทศมาก ๆ 

อืม  แล้ว แล้วกูทำอะไรอยู่วะเนี่ย เจ็บนะเว้ย มีกระแสอะไรดีงามทำไมไม่บอกกันบ้าง 

เอาจริงตอนนั้นไม่ได้อยากเล่นอะไรหรอกครับ แต่ความสงสัยมันมาเต็มเลยว่ามันคืออะไรวะ และประโยคคลาสสิคก่อนติดเกมก็มา

"แม่งสนุกตรงไหนวะ" 

ในที่สุดมันก็เข้าตัวครับ มาถึงตัวผมละ ถึงคราวน้องที่สนิทเอามาอวดบ้าง นี่ ๆ พี่ดูแมวหนูสิ เต็มบ้านเบย 

แล้วมาถามผมด้วยนะ แมวพี่เป็นไงบ้าง?? 

เฮ้ย…. ทำไมถามเหมือนเป็นเรื่องปกติยังงั้นล่ะ เข้ากลางเรื่องเฉยเลย ไม่ถามก่อนวะว่าเล่นหรือเปล่า เอาละไง จะตลกกลบเกลื่อน แมวไม่อยู่หนูก็ร่าเริงไง..... ก็คงไม่ตลก ก็ไม่รู้ทำไง เลยตอบแมน ๆ ไปเลยว่า ไม่ได้เล่นโว้ย ไม่รู้จักเลยด้วย สอนกูที 

ก็แน่นอนประโยคคลาสสิคต้องได้ยิน โหย…. พี่ไปหลงป่าหลงเขาที่ไหนมา ใคร ๆ เค้าก็เล่นกัน 

อืม มึงจะทำให้กูรู้สึกผิดไปถึงไหนวะเนี่ย รีบเทรนให้ไวเลย อยากรู้นักมันสนุกตรงไหน ถ้าชาตินี้ไม่ได้เล่นมันจะถึงตายมั้ย 

โอ๊ย เล่นง่ายพี่ นี่นะ…. หนูจะพูดรอบเดียวไม่รีพีท เราก็เอาของ เอาอาหารมาวางล่อแมวนะ พอแมวมามันก็จะเอาปลามาให้เรา แล้วเราก็เอาปลาไปซื้อของมาล่อแมวอีกที แค่นี้แหละ จบ!! 

แค่เนี้ย  ล่อแมวเอาปลา เอาปลาซื้อของล่ออีกทีนึง มีอยู่แค่นี้จริงดิ ไอ้ชิบหาย…. แล้วความสนุกความตื่นเต้นมันอยู่ตรงไหนวะ 

ตอนแรกเห็นภาพนึกว่าเป็นเกมไล่จับแมว คนทำเกมมันจะมักง่ายเกินไปมั้ยเนี่ย

เออน่าพี่ ลองเล่นดู แล้วพี่จะรู้ว่าทำไมมีแต่คนติดเกมนี้งอมแงม 

ผมนึกในใจ พูดเป็นเล่น มันดูไม่มีอะไรเลยนะเนี่ย 

อร๊ายยย นั้ลล๊ากกกกก……!!! 

และนี่คือเสียงที่ตอแหลที่สุดในชีวิตผม สาบานเลยว่าไม่เคยทำตัวแบบนี้ให้กับเกมไหนในโลก พอเริ่มเล่นผมก็ทำตามที่มันสอนเลย ไอ้ตอนวางของล่อยังไม่มีอะไร 

แต่ผ่านไปสักพักเท่านั้นล่ะ แมวมา 2 ตัว !!...... 

เฮ้ย ๆ ๆ ๆ  แมวมาแล้วว 

อรั๊ยยยยยย นั้ลล๊ากกกกกก 

คือผมแม่งเก็บอาการไม่ได้เลย เหมือนโดนของ โดนไสยศาสตร์อะไรสักอย่างที่ทำให้สีหน้าท่าทางควบคุมไม่ได้ มุ๊งมิ๊งกิงก่องแก้ว ดัดจริต ดอกทองขึ้นมาทันที 

วินาทีนั้นเข้าใจละว่าทำไมเค้าเล่นกันทั้งบ้านทั้งเมือง เพราะมันนั้ลล๊ากก ยังงี้นี่เอง 

สรุปคือพวกที่ติด ก็คือพวกแพ้ทางน่ะแหละครับ หนึ่งเลยแพ้ทางแมว.... บางคนชอบแมวเป็นทุนอยู่แล้ว สองคือแพ้ทางลายเส้น ลายเส้นในเกมเป็นลายเส้นง่าย ๆ แต่จุ๊มุ๊มาก (ไม่รู้จะใช้คำไหนละ) สังเกตที่จมูกกับปากแมว มันจะแบบ...จุ๊มุ๊ คือมันน่ารักแบบไม่มีเหตุผล เห็นแล้วกฎหมายบังคับให้น่ารักเลยทันที 

แล้วแมวมันจะกลม ๆ อ้วน ๆ กำลังดีทุกตัว บอดี้เวทเท่ากันหมด ยัง.... แต่นี่ยังไม่พอ ถ้ายังนั๊ลล๊ากไม่พอ ต้องดูต้องน้องแมวเล่นของล่อ มันจะเป็นภาพเคลื่อนไหวซ้ำไปซ้ำมา ทำให้ความนั๊ลล๊ากคูณ 2 เข้าไปอีก บางคนนี่นั่งดูแล้วยิ้ม…. เยิ้มเหมือนเมากาวยังไงไม่รู้ 

บางคนเลี้ยงแมวจริง ๆ อาจลืมแมวที่บ้านไปเลย 

ถ้าถามผมว่าความพีคของเกมนี้มันอยู่ตรงไหน.... ไม่มีจุดพีคครับ มีแต่เรื่อย ๆ 

ไอ้เรื่อยๆ นี่แหละน่ากลัว กลัวว่าจะเลิกยาก วัน ๆ ก็ซื้อของไปเรื่อย ๆ เก็บปลาสีทอง (ที่คุณสมบัติคล้ายๆ เพชรน่ะแหละ ใช้เงินจริงซื้อได้ด้วย) เก็บได้เยอะก็ซื้อของอีก เบื่อฉากเก่าก็รอเปลี่ยนฉากกันเบื่อกันไป 

ผมคารวะแนวคิดของเกมนี้เลย ปรัชญาที่บอกว่าเรียบง่ายคือใช่ มันใช่จริง ๆ ยิ่งยุคนี้เราตามหาความง่ายในการใช้ชีวิตกันด้วย เกมนี้เลยโดนใจใครหลาย ๆ คนอย่างจัง บางคนไม่ชอบแมว แต่ชอบเกมนี้ก็มีเยอะ 

เกมนี้ต้นฉบับเป็นญี่ปุ่นนะครับ แต่ขอทิ้งท้ายแบบให้คิดกันเล่น ๆ ถ้าเราเอามาทำเป็นเวอร์ชั่นไทย อะไรมันจะเกิดขึ้น 

พวกเราจะเลี้ยงอะไรกันดี หมาสามขา ตุ๊กแกตัวเท่าเหี้ย คางคกสีทอง เปิดโหมดล่อพญานาค จับจระเข้ตอนน้ำท่วมกันแน่นอน 

เฮ้ย ของเราเจ๋งกว่าเยอะอ่ะ 

แค่คิดก็เร้าใจกว่าน้องแมวแล้วนะเนี่ย !!