เกรียนกรึ่มกรึ่ม ตอน มันยังอยู่ที่เดิม

(ต้นฉบับปี 2557)

ก่อนอื่นต้องบอกเลยครับว่า วันนี้อาจไม่ตลกเท่าที่ควร  แต่จะมีความประทับใจเล็ก ๆ ผสมความซาบซึ้งนึ่งซาลาเปานิโหน่ย

ซึ่งการดักแบบนี้ อาจทำให้เกิดความกดดันตัวเองตั้งแต่หัววัน..... คนอ่านคงนึกในใจเลยว่า  ถ้าไม่ประทับใจซาบซึ้งนะ  มึงตายยยย 

อืม  ตกลงเราเป็นนักเขียนประเภทไหนกันแน่วะเนี่ย   ช่างเถอะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า





ใครคนหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า........  การเป็นเกมเมอร์  บางทีมันก็ไม่ต้องเล่นเกมตลอดเวลา ไม่ต้องอยู่กับมันถึงขนาดที่จะให้เป็นไอคอนหรือโลโก้ติดตัวขนาดนั้น  ชีวิตมันควรจะไปทำอย่างอื่นบ้างก็ได้ ขอเพียงว่าลึก ๆ คุณยังมีใจคิดถึงอยู่


และที่สำคัญที่สุด เมื่อเห็นนักข่าวโทษเกม คุณจะมีอารมณ์โทสะถึงขั้นว่าอย่าให้เจอคนเขียนนะ จะเอาจอยปืนยัดตูดแม่ม!! ไอ้ตรงนี้ล่ะวัดได้เลย ว่าคุณรักการเล่นเกมแค่ไหน


เล่นเกมมันก็เหมือนขี่จักรยาน ลองขี่เป็นสักครั้งก็เท่ากับคุณขี่เป็นตลอดชีวิต  ทักษะเกมแต่ละเกมเราจดจำด้วยร่างกาย  ด้วยความรู้สึก เล่นกันต่อเนื่องมาเป็นปี ๆ ต่อให้จู่ ๆ ติดภารกิจต้องเลิกเล่น ให้กลับมาเล่นอีกที ก็ยังเล่นได้


ไม่ได้สำคัญที่เล่นเก่งเท่าเดิม แต่สำคัญที่คุณยังสนุกกับมันอยู่เหมือนเดิมหรือมากขึ้นต่างหาก


ตอนนี้ผมก็สารภาพตรง ๆ ครับ ว่าไม่ได้แตะเกมแบบเอาจริงเอาจังอีกแล้ว คือใจมันอยากเล่นนะ แต่อะไร ๆ ในชีวิตมันแน่นตัวไปหมด ยิ่งแก่ยิ่งมีอะไรทำเยอะขึ้น เกมที่จะพอจะสะดวกเล่นได้ก็มีแต่ในมือถือ 


ล่าสุดเพิ่งโหลดแรคโมบายมาครับ กะจะเล่นให้หายคิดถึง ทุกวันนี้แม่งยังเข้าเซิฟไม่ได้เลย  เข้าได้ครั้งนึงก็หลุดยาวเลย ไม่รู้ใครลงยันต์ไว้ ไอ้เกมมือถืออื่น ๆ มันก็พอเล่นแก้ขัดตอนนั่งขี้ได้เท่านั้น ไม่ได้ทำให้เราติดเหมือนยาเสพติดแบบเมื่อก่อน


เคยเห็นเพื่อนนั่งเล่นเฮเดย์นะครับ เก็บผักด้วยท่าเท้าคาง หน้าเบื่อ ๆ ผมถึงกับบอกว่า ถ้ามันทรมานนัก เอาเวลามาเก็บของบนโต๊ะทำงานดีกว่ามั้ย   เก็บของไปก็ลุ้นไปว่าแมงสาบจะออกมาจากกองเอกสารกี่ตัว คิดว่ามันกว่าเยอะ


ช่วงนี้ครับ ทุก ๆ เย็นวันหยุด ผมจะออกไปปั่นจักรยานเล่นนอกบ้าน แล้วล่าสุดนี่  มีวันนึงไม่รู้ผมนึกอะไร จู่ ๆ อยากกลับไปแถวร้านเกมเมื่อสมัยเด็ก.... หรือร้านป้าอันคุ้นเคยนั่นเอง


แต่สภาพแวดล้อมนี่ไม่คุ้นเคยเลย เอาแค่เส้นทางที่จะไปเค้าก็โมฯ ใหม่หมดแล้ว เป็นโครงการหมู่บ้าน ร้านค้า มินิมาร์ทอะไรตรึมไปหมด 


วันนั้นมันเป็นฟีลแปลก ๆ นะ อาจเป็นสารอะไรสักอย่างที่หลั่งมาพร้อมกับจักรยาน เพราะปั่นจักรยานมันเหมือนตอนเด็ก ๆ มั้ง เลยทำให้คิดถึง แต่ไม่นึกถึงไอ้จักรยานหน้ากากแก้วชมพูนั่นนะ อันนั้นแม่งเลวร้ายสุด ๆ นึกถึงทีไรน้ำตาจะไหล


สรุปคืออยากย้อนอดีตว่างั้น อ่ะว่าแล้วผมก็ค่อย ๆ ปั่นช้า ๆ เนิบ ๆ ริมทางไป มองรอบ ๆ ไป สังเกตไป เปรียบเทียบไป อืมนะ นี่มันไม่เหลือเค้าเดิมเลยแม้แต่นิดเดียวเลยนี่หว่า 


เพื่อนที่ทำงานผมซื้อบ้านอยู่ที่นี่นะ ถ้าผมไปบอกมันว่าเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ตรงนี้เคยเป็นลานว่างนะ เป็นลานโล่ง ๆ ที่เอาไว้เตะบอลโกลหนู  มีแอ่งน้ำไว้ลอยกระทง  มีกองขยะไว้เล่นประทัด กระจับ ระเบิดโอ่งไฟอะไรทั้งหลาย มันจะเชื่อมั้ย??  เออดี ถ้าเกิดมันเชื่อ จะได้เติมเรื่องศพปริศนา  ผีตายท้องกลมให้มันไปนอนไม่หลับเล่น ๆ  นี่เลย.... ตรงนี้เลย เค้าตายตรงบ้านมึงเป๊ะเลยยยย กุไปล่ะ.....


และในที่สุด ผมก็ปั่นมาจนถึงที่หมาย.... ร้านป้าที่เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในวัยเด็กของเรา แน่นอนว่าไม่ใช่ร้านเกมแล้วล่ะ ไม่ได้ขายของแล้วด้วย มีเพียงประตูเลื่อนเท่านั้นที่ทำใหม่ นอกนั้นเหมือนเดิมหมด 


บ้านยังเป็นไม้เหมือนเดิม อืม..... แล้วไงต่อวะ มายืนซึ้ง อิ่มเอมหน้าประตูบ้านเค้า จบแค่นี้ เปิดประตูเข้าไปก็ไม่ได้.... 


เป็นการย้อนอดีตที่อนาถมาก มาซึ้งหน้าประตูแล้วตัดจบเลย ต้องกลับแล้วใช่มั้ยเนี่ย


ระหว่างที่ผมกำลังจะกลับ  มีคนเปิดประตูออกมาครับ ลูกชายป้าแกนั่นเอง จำได้แน่นอน นุ่งผ้าขาวม้าพุงป่องมาเลย  ที่จำได้แน่นอนเพราะเครื่องแบบเค้านี่แหละ 15 ปีที่แล้วแต่งยังไงอยู่บ้าน ทุกวันนี้ก็ไม่มีเปลี่ยนเครื่องแบบเลย


เคยเห็นคนแบบนี้มั้ยครับ คนคลาสสิคแบบนี้อ่ะ ออกไปทำงานนอกบ้านแต่งตัวภูมิฐานเลยนะ พอกลับถึงบ้านปุ๊บ จับเวลาไม่เกิน 15 นาที เหลือแต่ผ้าขาวม้าทันที ทาแป้งเย็นด้วย


แต่พี่คนนี้แหละครับ เป็นเจ้าของเครื่องเกมและแผ่นเกมเป็นร้อยๆ แผ่น ที่ทำผมแทบจะเสียคนในตอนนั้น


“มาหาใครครับ”


เอ่อ..... ไอ้ตอนนั้นผมก็ไม่รู้จะคุยอะไร เลยอ้างแม่มเลยว่ามาจากวีคลี่ออนไลน์ จะมาสัมภาษณ์อะไรสักอย่างนี่แหละ บอกว่าเปล่าไม่มีอะไรนี่จบเลยนะ ยังไงมาถึงแล้วก็ต้องหาเรื่องต่ออ่ะ





“แล้วคุณป้าอยู่มั้ยครับ”

“แม่พี่เสียแล้ว”





“..........................”







ความรู้สึก ณ.จุดๆ นั้น แบบ เฮ้ย ผมอึ้งอ่ะ ไปต่อไม่เป็นเลย ความรู้สึกมันเหมือนวูบ ๆ พี่เค้าบอกแกเสียไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ร้านเกมก็เลิกไปเป็นสิบกว่าปี เพราะไม่มีคนดูร้าน


“แล้วพวกเครื่องเกม แผ่นเกมทั้งหลายล่ะครับ พี่เอาไปขายหรือเปล่า”


พอพูดถึงตรงนี้ แกพาผมเข้าไปในบ้านเลยครับ ตรงไปที่ห้อง ๆ นึง เปิดเข้าไปนี่ผมแทบขนลุก
 

ทั้งลังกระดาษ ชั้นวางของ เครื่องเกมที่กองๆ กันไว้ จอยโยก จอยปืน หนังสือบทสรุปเต็มห้องไปหมด!!! เรื่องกลิ่นนี่ไม่ต้องพูดถึง เปรี้ยวมาก พี่เขาเปิดกล่องแต่ละกล่องให้ดู แผ่นเกมทั้งนั้น!!!


“โห...พี่!!! สุดยอด ยังเล่นได้ป่ะเนี่ย”


“ไม่รู้เหมือนกัน ของพวกนี้พี่แพคหนีน้ำท่วม หนีไม่ทันบ้างก็มี พวกเครื่องเกมก็ไม่รู้ว่ายังเล่นได้หรือเปล่า”


“พี่ไม่คิดจะทิ้งเลยเหรอครับ ตอนน้ำท่วมผมทิ้งหนังสือการ์ตูน แผ่นหนังอะไรไปก็เยอะ” ผมบอก


“ถ้าคุณทิ้ง แล้วคุณจะคิดถึงมันหรือเปล่า....... พี่คิดว่าถ้าพี่ทิ้ง พี่ก็ต้องคิดถึงมัน พี่เลยไม่ทิ้งดีกว่า ต่อให้ไม่ได้เล่น ให้ยังเห็นมันอยู่ก็ยังดี อย่างน้อยช่วงนึงเราก็เคยรักมันมาก”



ถึงตรงนี้ผมจุกในเลย...... นึกถึงตัวเอง เออ ทำไมเราทิ้งเครื่องเกมได้ ทำไมเราทิ้งแผ่นเกมได้ แต่เราทิ้งความรู้สึกตรงนี้ไม่ได้


ผมเห็นความรักเกมระดับสูงของพี่ขนาดนี้ ต่อให้พี่เล่นเกมไมได้เรื่อง ผมก็เรียกพี่ว่าเกมเมอร์ได้ว่ะ เพราะใจเค้าใช่จริงๆ


วันนี้เหมือนผมได้นั่งมองอดีตแบบเต็ม ๆ แล้วกลับมามองภาพรวมปัจจุบันอีกครั้ง 


วงการเกมบ้านเราเปลี่ยนไปเยอะมาก ยังไงเราก็ต้องหมุนตามมันไปอยู่ดี ผมว่านะ ช่วงนึงของคนเล่นเกม มันจะต้องมีช่วงเวลาแบบนี้แหละ ช่วงที่เราจะรักมันมากที่สุด แล้วเราจะเก็บช่วงนั้นไว้ตลอดไป ไม่ว่าปัจจุบันจะเปลี่ยนไปแค่ไหน มันก็จะอยู่ที่เดิมของมัน


อยู่ในที่ ๆ เราพร้อมจะขุดมันขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้


บางที ไทม์แมชชีนที่ดีที่สุด ก็คือช่วงเวลาที่เราได้คิดถึงสิ่งเหล่านี้แบบจริงจังนั่นเอง