(ต้นฉบับปี 2557)
จากร้านเน็ตคลาสสิค เข้าสู่ยุคเน็ตโมเดิร์นสไตลลลคท์
ก่อนอื่นขอนิยามคำว่า "คลาสสิค" เสียหน่อย เพราะรู้สึกว่าผมนี่จะใช้คำนี้หารับประทานบ่อยมาก ทั้งในงานเขียนและชีวิตจริง
สำหรับคนอื่นหรือความหมายสามัญทั่วไป คลาสสิคคือความลงตัว เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป เป็นอะไรที่ได้มาตรฐาน แต่สำหรับผม คลาสสิคคือ ความดั้งเดิม ความไม่เสริมไม่แต่ง อะไรที่ห้วน ๆ ด้วน ๆ นี่ ผมจะเรียกว่าคลาสสิค เอามาเปรียบกับพวกคนเล่นเกมก็ได้
"ไอ้นี่แม่งคลาสสิคว่ะ ท่าเท่ออะไรแม่งไม่กดเลย เดินตีอย่างเดียว"
"พี่คนนี้เล่นเกมโคตรคลาสสิคเลยว่ะ นิ่งๆ เทพๆ ตกลงพี่เค้าสนุกกับเกมรึเปล่าวะเนี่ย ดูเหมือนตายด้านเลยเนี่ย"
"ไอ้เกรียนนี่แต่งตัวโคตรคลาสสิคเลยว่ะ เสื้อกล้ามเกงบอลเข้าร้านเกมมาเลย"
ร้านเน็ตนี่โคตรคลาสสิคเลย มีแต่เน็ตจริงๆ........ บริการอย่างอื่นไม่มีเลย
ยอมรับว่าผมเอามาใช้บิด ๆ เบี้ยว ๆ ทางความหมายไปหน่อย แต่ก็คิดว่าคงไม่ได้เดือดร้อนถึงขนาดต้องไปก่อม็อบนกหวีดประท้วงหน้าฟิวเจอร์เกมเมอร์ โอเคนะ อิอิกำบาน ^ ^ (ทุ๊ยยย แล้วจะอธิบายเพื่อ!)
โอเคฉบับที่แล้วเราว่ากันด้วยร้านเน็ตคลาสสิค มันคลาสสิคมาก...... ความตระการตา อลังการอะไรไม่มีเลย แล้วเน็ตโมเดิร์นมันคืออะไร
มันคือร้านสวย ๆ ที่มีส่วนนึงเป็นบริการอินเตอร์เน็ต หรือจะเน็ตทั้งร้านเลยก็ได้ แต่การตกแต่งต้องดูดีมีชาติตระกูล ถ้าเอาให้เห็นภาพง่าย ๆ ก็ พวกเน็ตคาเฟ่นี่แหละ
แต่บางทีเน็ตคาเฟ่มันเป็นคำสับขาหลอก หน้าร้านนี่อย่างหรูเลยนะ เปิดประตูเข้าไป.... ขุ่นพระสายฮีล เกรียนเต็มร้านเลย อ้าวเฮ้ย ร้านเกมนี่หว่า พูดถึงร้านแบบนี้แถวบ้านผมก็มีนะ ผมนี่เห็นตั้งแต่ขั้นตกแต่งร้านเลย โทนสีครีม ๆ โซฟาก็สีครีม ๆ หน้าร้านตกแต่งว่าเน็ตคาเฟ่ มีขายกาแฟสดด้วย
บรรลุเลย ตกลงคาเฟ่มันแปลงมาจากคอฟฟี่ใช่มั้ยเนี่ย ตอนร้านจะเปิดผมดีใจมาก เฮ้ย หน้าปากซอยหมู่บ้านเราเลย เปิดเป็นทางการเมื่อไหร่เดี๋ยวจะมาเยือน รอพี่ก่อนนะน้อง เดี๋ยวจะมาใช้บริการ
พอร้านเปิดปั๊บวันแรกผมไม่พลาด โอ้ว เข้ามาแล้วบรรยากาศถูกใจมาก แอร์เย็นฉ่ำ มีคนนั่งเล่นอยู่เงียบๆ 2-3 คน นั่งแชทดูคลิปไปเพลิน ๆ ลั้นลา ผมวันแรกนี่ชิลมาก จัดไปเบาะ ๆ 3 ชม. ชอบมาก..... หามานานแล้วร้านแบบนี้ ผ่อนคลายสบายใจขิงๆ วันหลังถ้าเลิกงานเร็วมาอีกแน่
วันหลังนี่มาเลยครับ เปิดประตูร้านเข้ามาเลย ความชิลจ๋าฉันมาแล้ว.
ไอ้เหี้ย!!! เกรียนเต็มร้าน!!!!
โอ้โห.... วิ่งกันพล่าน เครื่องนึงมุงกันอื้อ โดดขี่ขย่มโซฟากันสนุกสนาน เดี๋ยว เดี๋ยวนะ ไอ้วันก่อนกับวันหลังของผมนี่ ห่างกันแค่ 3 วัน ร้านมึงจะกลายพันธุ์อะไรเร็วขนาดนั้น
แล้วร้านออกมาสปีชี่นี้นะครับ อย่าได้คิดว่าจะได้ชิลอีกเลย ลงนั่งแหมะไปเมื่อไหร่ เกรียนน้อยผู้น่ารักก็จะเข้ามาขนาบข้าง เสมือนหวังเฉากับหม่าฮั่นอารักขาท่านเปา
“พี่เล่นไรอ่ะ”
เป็นคำถามที่ตอบหรือไม่ตอบก็เจ็บทุกทาง
ถ้าเราตอบมันเหมือนเราเอ็นดูเด็ก มันก็จะคุยกับเราต่อ ความเป็นส่วนตัวไม่มีอีกต่อไป แต่ถ้าเราไม่คุยกับมัน มันก็ไม่ไปไหนอยู่ดี มันแวะไปดูเพื่อนมัน เดี๋ยวมันก็แวะกลับมาหาเราอีก...... ตบหัวมันก็ไม่ได้ ไม่รู้โคตรเหง้ามันอยู่แถวนี้หรือเปล่า
ถือว่าจบเลย.... และหลังจากนั้นอีกไม่ถึงอาทิตย์ แบนเนอร์เกมมาละ โปสเตอร์ติดหน้าร้าน ไอ้กาแฟสดหายไปละ กลายเป็นชั้นวางขนมกรุบกรอบ โอเค.... มึงทรานฟอร์มเมอร์เป็นร้านเกมไปเรียบร้อย
คือถ้าใครออกนอกนอกบ้านบ่อย ๆ ลองสังเกตดูเล่น ๆ ก็ได้ครับ ร้านเกมบางร้านอ่ะ มันจะมีเค้าโครงเดิมอยู่ หน้าร้านนี่แบบ เฮ้ย มันมีความขัดกันแบบแปลก ๆ เว้ย มันจะดูออก
ร้านที่กลายพันธ์มันจะไม่เหมือนกับร้านที่จงใจเปิดให้เป็นร้านเกม สติกเกอร์บริการอินเตอร์เน็ตยังติดหน้าร้านอยู่เลย แต่โดนโปสเตอร์เกมติดทับซ้อนมั่วไปหมด ผมนี่สงสัยมาก เฮ้ย ทำไมมันเป็นแบบนี้ สงสัยมาจนกระทั่งมีเพื่อนลงทุนเปิดร้านเน็ต
ถึงตอนนั้นเข้าใจเลยว่าทำไม
เพื่อนที่ทำงานเก่าผมชื่อ "ไอ้แจ๊ค" มันจะลาออกไปลงทุนเปิดร้านเน็ต ตอนออกแบบนี่อย่างสวย ดีไซน์ให้เป็นเน็ตคาเฟ่หรู ๆ โทนร้านสีน้ำตาลอ่อน บริการเน็ตไปด้วยขายของนำเข้าไปด้วย
ตอนเปิดร้านก็นิมนต์พระมาเจิม เพื่อนฝูงก็พากันไปสัมผัสบรรยากาศ ล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า นี่แหละร้านเน็ตในอุดมคติ ดีทุกอย่างยกเว้นเปิดไกลบ้านกูไปหน่อย
ผ่านไปแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น เกรียนยึดครองร้านเรียบร้อย
โปสเตอร์พอยท์แบงค์กับดอทเอหราอยู่หน้าร้านเลย ไอ้แจ๊คถึงกับเซ็งเป็ด เพราะมันกะจะเหล่สาวออฟฟิต เด็กมหาลัยซะหน่อย ในใจมันขำนะ อีกใจก็เห็นใจมันอ่ะ แต่พอจับเข่านั่งคุยกันไอ้แจ๊คถึงพอจะรู้สาเหตุ ว่ามันเสร่อเปิดร้านไม่ดูทำเลเอง อยากให้กลุ่มเป้าหมายเป็นเด็กมหาลัย คนทำงาน เสือกไปเปิดร้านอยู่ใกล้โรงเรียนมัธยม
ไอ้พวกนี้เห็นร้านหรูน่าดึงดูดมันก็เข้ามาสนองสิครับ แล้วมันก็มาแต่ไอ้พวกนี้อ่ะ สุดท้ายเมื่อทนเสียงเรียกร้องไม่ไหว ก็เลยต้องไหลตามน้ำไปด้วยเหตุฉะนี้
แต่ถ้าร้านเปิดถูกทำเลขึ้นมา คนก็เต็มร้านเหมือนกันนะ แถวบ้านผมอีกเหมือนกัน (ทุกอย่างในจักรวาลอยู่แถวบ้านผมหมด) แต่งร้านเป็นแบบญี่ปุ่นเลยครับ มีฉากญี่ปุ่นกั้นสวยงาม ดูเผินๆ เหมือนล้อมคอก แต่ไอ้คอกแบบนี้แหละที่ถูกใจนัก หึหึหึหึ ทำไมต้องหัวเราะโรคจิตขนาดนั้น โอเค ถือว่าเราละไว้ในฐานที่รู้กัน
เชื่อมั้ยร้านแบบนี้ ชม.30 คนก็ยอมจ่าย ผมเคยเข้าไปร้านเน็ตแบบนี้ โอ้โหแต่ละคอก หญิงแจ่มๆ ทั้งนั้น นั่งยิ้มหวานพิมพ์แท่ก ๆ ๆ ๆ อีกคอกนึงเป็นผู้ชาย นั่งหน้ายื่นจะทิ่มเข้าไปในจอคอมอยู่แล้ว ดีไซน์ร้านแบบนี้แหละโคตรถูกใจ!!
นึกถึงตอนเล่นร้านที่มันเรียง ๆ เครื่องกันอ่ะ ไอ้ข้าง ๆ นี่เผลอไม่ได้เลย เผลอเป็นมอง เผลอเป็นมอง
มองทำไมวะ!!! เล่นเน็ตโว้ยไม่ได้เข้าห้องสอบ จะดูรูปโป๊นี่ไม่ได้เลย มือต้องไว รีบกดแล้วย่อจอลงเหลือนิดเดียว เป็นสี่เหลี่ยมน้อยๆ ตรงมุมจอ เวลาจะดูรูปก็ค่อย ๆ เลื่อนดูทีละส่วน พอไอ้ข้าง ๆ แอบเหล่มา ใช้ความไวคลิกดูเว็บตามปกติ!!!
เจ้ดเข้.... ทำไมชีวิตคนมันต้องสร้างภาพขนาดนั้นด้วยวะ
บางคนก็เอาความส่วนตัวตรงนี้มาหื่น บางคนก็เอามาดราม่า ใส่อารมณ์กันเต็มที่ เปิดไมค์ด่ากัน เดินผ่านอีกทีร้องไห้แล้ว บางทีก็แอบกลัว... จะมีใครมาตายแถวนี้รึเปล่าวะ
ส่วนตัวที่เคยไปใช้บริการ บอกตรง ๆ ว่า ชอบความเป็นคอกมาก ๆ กลับบ้านแทบจะหาฉากมาล้อมโต๊ะคอมไว้เลย ไม่รู้ทำไม มันจิตแปลก ๆ
ทุกวันนี้ร้านแบบนี้ แถวบ้านผมก็พัฒนาเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวไปแล้ว จริง ๆ ก็คือเจ๊งน่ะแหละ แต่บางทีก็ยังมีอยู่ ไมได้หมายถึงร้านคอกญี่ปุ่นนี่นะ หมายถึงพวกร้านเน็ตคาเฟ่บรรยากาศดี ๆ แบบนี้
ผมว่าต่อให้เรามีแพคเกจเน็ตติดตัวตลอดเวลาก็เถอะ แต่ไอ้การนั่งเสพบรรยากาศชิล ๆ ไป เล่นเน็ตไป มีอะไรกินอร่อย ๆ อยู่ข้าง ๆ มันเป็นอะไรที่ลงตัวมาก
และจากนี้จะผ่านไปอีกกี่ปีกี่ชาติ ผมว่ายังไงการเล่นเน็ตอยู่หน้าคอม มันก็คลาสสิคอ่ะ นี่แหละได้มาตรฐานสุดแล้ว
เพื่อนผมมันเคยทำมือถือหล่นไปในชามมาม่า ถ้าเล่นเน็ตกับคอม เหตุการณ์น่าสมน้ำหน้าแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด โฮะ ๆ ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น