(ต้นฉบับปี 2556)
เมื่อสมัยเรียน ม.ต้น เวลาที่ผมไปเดินห้าง เข้าร้านเกม เวลาที่เห็นผู้หญิงกำลังเล่นเกม ผมจะรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์มาก จะรู้สึกชอบและปลื้มมากๆ ชอบมาก ถึงขนาดถ้าลากไปกินในน้ำได้ ก็คงทำไปแล้ว
เล่นเกมในที่นี้คือเล่นแบบจริงๆ เลยนะ ไม่ใช่มากับกลุ่มเพื่อน 5-6 คน แล้วเล่นเอามือตบๆ จอยเหมือนตบชะนีแย่งผัว จบเกมก็เฮฮาย้ายสำมะโนครัวไปหน้าเคเอฟซีต่อ แบบนี้ไม่ใช่นะ แก๊งค์นี้ยกให้เป็นหน้าที่ของจ๊อดแปดริ้วไปละกัน
เมื่อก่อนผู้หญิงเล่นเกมถือเป็นแรห์ไอเท็มครับ ท่ามกลางหมู่ผู้ชายทรงนักเรียน เพราะอะไรครับ เพราะด้วยความที่คุณเธอเล่นเกม เธอคลั่งมัน เธอจะเห็นคุณค่าของมัน เธอจะไม่มองมันว่าเป็นสิ่งไร้สาระ!!!
ก็แหง..... ไม่งั้นก็เหมือนด่าตัวเอง และที่แน่นอนที่สุด ทัศนคติผู้หญิงเวลาเล่นเกมไม่เหมือนผู้ชาย เธอจะไม่โหวกเหวกโวยวาย เธอจะไม่หนีเรียน เธอจะไม่หยิ่ง ไม่ถือตัว แมนมาก บางคนถึงขั้นบรรลุกลายเป็นทอมไปเลยก็มี
ผมกำลังพูดคนละเคสกับอาเจ้ที่มาตามน้องกลับไปกินข้าวนะ เข้ามาแว้กๆ ชั้นบรรยากาศติดมาคุไปถึงเช้าวันพรุ่งนี้ ทำลายฟีลลิ่ง ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง พูดไปก็กัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความเคียดแค้นไป
เจ้ครับ ถ้าเจ้อยากเป็นนางฟ้าของพวกผม เจ้ต้องหัดมาใช้ชีวิตอยู่ในนี้บ้างครับ ศึกษาชีวิตสัตว์โลกซะบ้าง
ลองเปลี่ยนบรรยากาศดูนะครับ ถ้าไม่ใช่อีเจ้ตามน้องกลับบ้าน เอาเป็นบรรยากาศร้านเกมในห้างละกัน ผมกำลังนั่งเล่นวินนิ่งอยู่
พลันนั้น!!! พี่สาวในชุดมหาลัยสีขาวสะอาด ผมสีดำขลับยาวสวยประบ่า หน้าตาหมวยๆ จิ้มลิ้มน่ารัก ใส่แว่นกลมไม่หนามาก โดยรวมออกไปทางเรียบร้อยมากกว่าเซ็กซี่ร้อนแรง
อืม บรรยายขนาดนี้เอาดีทางเขียนหนังสือโป๊เลยมั้ย
เธอคนนั้น ตรงเข้ามา..... ทันทีที่จับจอยเกมด้วยแววตามุ่งมั่น มันเป็นเสน่ห์ที่แบบว่า เย้ายวนแบบแปลกๆ คือไม่น่ารัก ไม่น่าเอ็นดู ไม่สวย ไม่เซ็กซ์ แต่มันเป็นอะไรที่แบบ.....
เฮ้ย ทำไมเราอยากดูเค้า อยากรู้จักเค้าจัง คล้ายๆ อารมณ์ปลื้มจัดๆ เป็นเสน่ห์ดึงดูดที่อธิบายให้คนอื่นเข้าใจเหมือนตัวเองไม่ได้ แต่ทุกครั้งผมสังเกตว่า เธอตรึงสายตาของผู้ชายหลายๆ คนได้เหมือนกัน...... โอเค แสดงว่ามีคนคิดเหมือนกับเราบ้างล่ะ ตูไม่ได้วิปริตไปคนเดียว
จุดเริ่มต้น ตอนเด็กๆ ผมมีพี่คนนึงครับ ชื่อพี่หลิน พี่หลินเป็นลูกฝ่ายไหนของพ่อผมก็จำไม่ได้แล้ว และคิดว่าเซิร์ทกูเกิลก็คงหาคำตอบไม่เจอ
พี่หลินเป็นพี่สาวหมวยๆ หน้ากลมๆ ผมยาว ตาหยีๆ รูปร่างธรรมดามากๆ ออกไปทางจืดด้วยซ้ำ เพราะแกเป็นเด็กเรียนตัวแม่เลย
วันนั้นไปเยี่ยมบ้านแก จำได้ว่าแกต้อนรับดีมาก ลงมาจัดเครื่องเกมให้ เสียบปลั๊กอะไรเรียบร้อยเลย แล้วก็ขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ ทิ้งผมไว้ข้างล่างคนเดียว แม่กับอาก็ออกไปธุระข้างนอก
คือถ้าไม่มีเครื่องเกมอยู่ตรงหน้า ผมคงต้องหากิ่งไม้มาเขี่ยพื้นเล่นรอกลับบ้านแน่ๆ
เกมที่เสียบให้เล่นก็ช่างสามัญซะเหลือเกิน 999 in 1
อันนี้เด็กบางคนที่อ่านอาจจะไม่ทันยุคดิ้นรนของพวกพี่นะครับ อธิบายนิดนึงว่าทีมี 999 มันแค่ตัวเลขเท่านั้น เกมจริงๆ มีแค่ 10 กว่าเกมเอง ไอ้คนทำมันว่างมาก เอามาเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนด่านเหมือนจะแตกต่างซะเหลือเกิน
เอาแค่มาริโอ้ก็ปาเข้าไป 600 แล้ว มีมาริโอ้ ซุปเปอร์มาริโอ้ มาสเตอร์มาริโอ้ กดเข้าไปก็เกมเดียวกัน!!! ด่านเดียวกันด้วย!!! ต่างกันแค่ตำแหน่งยืนตอนเข้าเกม ซุปเปอร์มาริโอ้เริ่มต้นฉาก ไอ้มาสเตอร์นี่ขยับออกมาหน่อยนึง ไปสตาร์ทหลังท่อ
นี่คือมาสเตอร์ของเอ็งเหรอ อุตส่าห์ข้ามท่อมาให้...... ไม่รู้ชาตินี้จะตอบแทนบุญคุณคนอีดิทเกมนี้อย่างไร
รีบเบรกตัวเองก่อนจะบ่นยาว คือผมก็ไม่รู้จะทำไงนะ ก็คงต้องเล่นเกมแหละ จะให้อ่านการ์ตูน ก็เสือกเป็นสไตล์หน้ากากแก้ว ผมดันมีปมกับการ์ตูนเรื่องนี้อยู่แล้วด้วย ให้ตายก็ไม่อ่าน อืม ไม่เผาทิ้งด้วยก็ดีแค่ไหน โอเค ผมก็เล่นไปเบื่อไป
ตอนเด็กๆ ผมไม่ค่อยชอบเล่นเกมคนเดียวนะ มันดูเหมือนเด็กถูกทอดทิ้ง เพื่อนไม่คบยังไงไม่รู้ สุดท้ายเล่นคนเดียวได้ไม่นาน เกิดบรรลุว่าออกไปเล่นกับหมาหน้าบ้านคงจะสนุกกว่า ว่าแล้วผมก็ปิดเครื่องออกไปเลย เพราะไม่รู้จะไปบอกใคร
พอออกไปเล่นกับหมาได้สัก 10 นาที ก็ได้ยินเสียงเกมมาจากข้างใน จำได้ว่าเราปิดเครื่องไปแล้วนี่หว่า พอชะโงกหน้าไปดูเห็นเจ๊หลิน ผู้ที่ทอดทิ้งให้เราเป็นปู่โสมเฝ้าเครื่องกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ แต่เป็นการเล่นสไตล์เด็กเรียนครับ ขัดสมาธิ ตัวตรง ไม่มีเสียงโวยวายแม้แต่น้อย เป็นความสนุกทางใน
เธอกำลังต่อเทอทริสอย่างคล่องแคล่ว และเป็นการต่อขั้นเทพ ที่ไม่ได้ต่อแบบเว้นช่องไว้เสียบไอ้แท่งยาวด้วย รู้สึกตัวอีกทีผมก็ทิ้งหมาไปนั่งดูพี่เขาเล่นซะแล้ว แล้วนั่งดูแบบจริงๆ จังๆ เลย พี่เขาก็เล่นแบบจริงๆ จังๆ เหมือนกัน คือนั่งเล่นนิ่งๆ ไม่วอกแวกแม้แต่น้อย ขนาดมาอยู่ข้างๆ จะหันมาถามสักนิดว่าอ้าว.... เมื่อกี้ไปไหนมา หรือจะชวนมาเล่นด้วยกันมั้ย ไม่มีอ่ะ
ชิบหาย หรือว่าจริงๆ แล้วเราโดนไฟดูดตายไม่รู้ตัวไปตั้งแต่จับเกมเล่นแล้ววะ ที่อยู่นี่คือวิญญาณใช่มั้ยเนี่ย เค้าถึงมองไม่เห็นเรา ต้องพิสูจน์ด้วยการเดินไปถอดปลั๊กเครื่องเกม..... อืม จะดีเหรอ
ผมดูพี่เขานานมากอ่ะ ไม่ใช่แค่ดูในจอนะ แต่ผมนั่งดูพี่หลินด้วย จู่ๆ ก็มีคำนึงมันวิ่งเข้ามาในหัว....
น่ารักดีแฮะ
วันนั้นกลับบ้านภาพมันก็ติดตาตลอด เหมือนเป็นอิมเมจของผู้หญิงในฝันตอนเด็กยังไงยังงั้น พอไปโรงเรียนผมก็เที่ยวสังเกตเพื่อนผู้หญิงคนโน้นคนนี้ไปทั่ว
เอ... ไอ้ส้มนี่ชอบเล่นเกมป่าววะ อืม..... อยากเห็นไอ้แอ๋มเล่นเกมจังเลย ไอ้แนนเงียบๆ เวลาอยู่บ้านมันจะเล่นเกมเหมือนพี่หลินป่าววะเนี่ย.................. รู้สึกตัวเองตอนเด็กก็ชอบจิ้นเหมือนกัน
แต่ถามเอาจริงๆ ว่าผู้หญิงเล่นเกมเนี่ย มันดูมีเสน่ห์มากมายขนาดนั้นเลยเหรอ ตอบแบบกว้างๆ เลยนะ
ผู้หญิงทุกคนนะครับ “ขอให้ได้เป็นตัวของตัวเอง” มีเสน่ห์ทุกคนครับ แต่ที่ผมชอบผู้หญิงเล่นเกมก็เพราะผมก็ชอบเล่นเกมเหมือนกัน ก็เหมือนกับคุณคลั่งไคล้อะไรสักอย่าง แล้ววันนึงคุณพบว่า มีอีกคนที่เหมือนกับคุณ คุณจะอยากรู้จักเขา คุณจะปลื้มเขา อาจหนักถึงขั้นแอบชอบข้างเดียวก็ได้
เพื่อนผมมันชอบวาดการ์ตูน มันก็ชอบผู้หญิงที่วาดการ์ตูนเหมือนกัน ทุกวันนี้มันก็ยังเซ็งเป็ดอยู่ เพราะผู้หญิงชอบวาดการ์ตูนดันชอบผู้ชายโด้กันเอง
อีกคนชอบเล่นบาส มันชอบนักบาสหญิงมาก แต่ผู้หญิงเล่นบาสดันฉิ่งฉับทัวร์ อืม.... บางทีความจริงมันก็โหดร้ายซะเหลือเกิน พวกเราก็คงต้องสู้ต่อไป
ผมเคยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้น้องคนนึงฟัง มันบอกโหย.....พี่ พี่ไม่ได้ชอบที่เค้าเล่นเกมเหรอ พี่ชอบเพราะรูปลักษณ์เนิร์ดๆ เงียบๆ มากกว่า เกมไม่เกี่ยวหรอก ลองให้เป็นผู้หญิงอ้วนดำสกปรกตัวเหม็นๆ ไปนั่งเล่นเกมสิ พี่จะชอบเค้ามั้ย
อืม...... เอ็งก็จินตนาการให้ต้องเกลียดให้ได้ซะเหลือเกินเนาะ ไม่เพิ่มกลากเกลื้อน ตาเหลือก ผายลมตลอดเวลาไปด้วยล่ะ ก็ไม่รู้จะไปตอบยังไง เพราะไม่มีเค้าความเป็นจริงเลยสักนิด
แหม่จะว่าไป เรื่องแบบนี้ไม่รู้สึกกับตัวก็ไม่รู้นะ ถึงบอกไงว่า ให้อธิบายให้คนอื่นเข้าใจเหมือนกันน่ะมันยาก....กกก
ไม่ต้องผู้หญิงเล่นเกมหรอก สักวันไว้พวกเราเจอใครสักคนที่เหมือนกับตัวเอง เราก็จะเข้าใจเองแหละครับ
ว่าอาการแบบที่ผมพูดถึงมันเป็นยังงัยย อิอิ
