ROซอกหลืบ ตอน แดจังงัง

(ต้นฉบับปี 2548)

ไทยทีวีช่องหลืบ กลั้นใจเสนอ  “แดจังงัง จอมนางแห่งวังลุง” 

“แดจังงัง” จอมนางแห่งวังลุง เป็นละครหมูกระทะเกาหลีที่สร้างขึ้นจากเรื่องของหญิงสาวผู้เป็นตำนาน ตำปู ตำไทย ไม่ใส่ถั่ว นามว่า “จังงัง” เธอเป็นสตรีคนแรกที่มีโอกาสเข้าไปเหยียบและสร้างวีรกรรมในอาณาจักร “ลาน ลุง” (หรือร้านลุง แล้วแต่สะดวกเรียก) 

ในวัยเด็กเธอต้องสูญเสียพ่อและแม่ไปจากการโจมตีของพวกเอเวอร์เลี่ยน ยังดีที่ขบวนการอาบะเรนเจอร์ช่วยให้เธอรอดชีวิตไว้ได้ และเมื่อโตขึ้นเธอได้มีโอกาสเข้าไปเรียนรู้วิธีปรุงอาหารในแรคสำนัก 

ด้วยความฉลาด และความที่จังงังเป็นคนเรียนรู้เร็ว จึงทำให้ได้รับความไว้วางใจจากกษัตริย์ “มนัด เกียน กึม” จนทำให้เธอกลายเป็นกุ๊กมือหนึ่งแห่ง “ลาน ลุง” อย่างไม่ยากเย็น 

นอกจากอาหาร จังงังยังศึกษาเกี่ยวกับศาสตร์การปรุงยารักษาโรค ไม่ว่าจะเป็นแผนโบราณ หรือแผน 4–5–1 ทิ้งกองหน้าเดี่ยว ใช้วิงแบ็คเป็นตัวเติมเกม จึงทำให้เธอมีความสามารถรักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของกษัตริย์ ในยามที่ท่านออนไลน์หักโหม พักผ่อนไม่เพียงพอ ด้วยมาม่าสูตรคลุกกระทิงแดงไม่ถึง 3 คำของเธอ ทำให้กษัตริย์เกียนกึมมีชีวิตชีวาขึ้นราวปาฏิหาริย์ และนั่นก็ทำให้ชื่อเสียงของจังงังเลื่องระบือไปทั่วอาณาจักร “ลาน ลุง” 

ซีรี่ย์ “แดจังงัง” ชุดนี้ได้รับความนิยมอย่างสูงในแถบตะเข็บชายแดน กวาดเรทติ้งอันดับ 1 ในทุกประเทศที่เข้าฉาย และด้วยความดังนี้เอง ทำให้ดารานำผู้รับบทแดจังงัง “ไนท์สาว” ได้รับความนิยมสูงสุดในทุกตลาดที่เธอไปซื้อของ โดยเฉพาะตลาดสะพานควาย และคาดว่าเธอจะดังทั่วโลกในไม่ช้า เพราะหน้าตาเธอก็สวยสะพรั่งใช่เล่น เป็นที่ต้องตาต้องใจจนยากจะหักห้าม ผ่านวินไหนต้องได้ยิน ระวังหลุมรักกันเป็นแถว 

และนี่คือตัวอย่างความสนุกเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ “แดจังงัง” มัดใจผู้ชมได้ราวกับเล่นคาถาอาคม 

******************************************

ที่แรคสำนัก อาณาจักรลาน ลุง 

กษัตริย์เกียนกึม : บ้าที่สุด...!! ข้าไม่คิดเลยว่าพวกซอมบี้จะเก่งกาจถึงเยี่ยงนี้ 

พรีส นา ลัง : ไม่เป็นไรขอรับ ถ้าท่านสวรรคตเดี๋ยวหม่อมชั้นชุบชีวิตให้ 

กษัตริย์เกียนกึม : ไม่ต้องห่วงข้า เจ้าเอาตัวเองให้รอดก่อน 

“เหล่าองครักษ์ ชื่อในเกมข้าชื่ออะไร…!!” 

พร้อมกัน : “วิสาจจจ!!!!” 

กษัตริย์เกียนกึม : เสียงควรจะฮึกเหิมกว่านี้นะ 

โหด โดด ฮีล : เอ่อ ฝ่าบาท... ได้เวลาอาหารแว่ง 

นัก นู : อาหารว่าง!! 

โหด โดด ฮีล : ได้เวลาอาหารว่างแล้วขอรับ... 

กษัตริย์เกียนกึม : เจ้าก็เห็น ว่าข้าเหลืออีกแค่ 4% ก็จะอัพปาดัมปาด้า ยังจะ... 

โหด โดด ฮีล : พระเจ้าจอร์จ ข้าน้อยสมควรตาย 

แอส ซัง มิน : เบิกเครื่องประหารหัวสุนัข... (ผลั้ว!!) โอ๊ย!! 

โหด โดด ฮีล : อย่ามั่ว ไม่ใช่เปาบุ้นจิ้น!! 

จังหวะนั้น “แดจังงัง” ก็ยกโถอาหารเข้ามาเสริฟพอดี 

กษัตริย์เกียนกึม : โฮ่... กลิ่นหอมมาแต่ไกล วันนี้อาหารเป็นไรรึ 

แดจังงัง : (เปิดโถ) “เพ็ดดีกรี” เพคะฝ่าบาท มีสารอาหารครบถ้วน เหมาะสำหรับสิ่งมีชีวิตวัยเจริญพันธุ์ 

กษัตริย์เกียนกึม : เจ้านี่ มีเมนูใหม่ๆ มาให้ข้าลิ้มลองเสมอเลยนะ (พูดพลางหยิบอาหารเข้าปาก) อืม... เนื้อเหนียวไปนิด แต่รสชาติอร่อยมาก ข้าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ 

(หันมองเหล่าองค์รักษ์) “หึๆ พวกเจ้าอยากกินกันล่ะสิ” 

โหด โดด ฮีล : ไม่ล่ะขอรับ หม่อมชั้นมิอาจเอื้อมรับประทานอาหารสัตว์ เอ้ย ไม่ใช่!! อาหารกษัตริย์หรอกขอรับ 

กษัตริย์เกียนกึม : จังงัง ของว่างเจ้าช่างคาวนัก เจ้าไม่มีของหวานตบท้ายบ้างรึ 

แดจังงัง : เดี๋ยวหม่อมชั้นจะไปทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : ฮึ่ย เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นกษัตริย์!! ข้าเกลียดการรอคอยเป็นที่สุด!! 

แดจังงัง : จะแดกไม่แดก 

กษัตริย์เกียนกึม : แดกจ๊ะ... 

แดจังงัง : เอางี้มั้ยเพคะ ถ้าฝ่าบาทอยากเสวยให้ว่องไว ข้าขอผู้ช่วยหนึ่งคนนะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : ผู้ช่วยงั้นหรือ..?? 

แดจังงัง : เธอเป็นสหายรักของหม่อมชั้นเอง ขออนุญาตเปิดตัวเลยนะเพคะ “มานี่สิ จังปี๊ดดด!!” 

(กล้องจับ.... จังปี๊ดวิ่งกระโดดสวอนเลคเข้ามาอย่างรื่นเริง กษัตริย์เกียนกึมเห็นหน้าแล้วเหงื่อแตกทันที) 

กษัตริย์เกียนกึม : จังงัง เอ่อ ข้าไม่ไว้ใจสหายของเจ้า 

แดจังงัง : อ้าว ฝ่าบาท ทำไมพูดหมาๆ ยังงั้นล่ะเพคะ ถ้าหม่อมชั้นไม่ไว้ใจจังปี๊ด หม่อมชั้นไม่ให้เป็นผู้ช่วยหรอกนะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : คนเราดูหน้า ไม่รู้ใจ ข้ารู้สึกว่าสหายเจ้าคิดไม่ซื่อ 

จังปี๊ด : อาไร๊!! ฝ่าบาท เจอกันครั้งแรกก็ปรามาสข้าแบบนี้แล้วหรือเพคะ ไร้จริยศึกษาสิ้นดี๊ สิ้นดี 

กษัตริย์เกียนกึม : เห จังปี๊ด เจ้าแน่ใจหรือว่าครั้งแรก... 

จังปี๊ด : ก็เออสิ เอ๊ะ ไอ้เชื้อ...... เชื้อ เชื้อ....... ไอ้เชื้อพระวงศ์นี่!! ก็เพิ่งเปิดตัวเมื่อกี้นี่เพคะ คนอ่านก็เห็น 

แดจังงัง : หม่อมชั้นขอตัวเข้าครัวก่อนนะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : โอ๊ะๆ ไม่ต้องหรอก เจ้ายกเครื่องปรุงมาทำให้ข้าเห็นตรงนี้เลยได้มั้ย 

แดจังงัง : เพราะเหตุใดเพคะ?? ทำไมต้องวุ่นวายขนาดนั้น 

จังปี๊ด : ฝ่าบาทกลัวหม่อมชั้นวางยาหรือเพคะ ไม่ต้องกลัวหรอกเพคะ หม่อมชั้นวางแน่ๆ อยู่แล้ว 

กษัตริย์เกียนกึม : อ๋อ เปล่า เพียงแต่ข้าได้ลิ้มของอร่อยๆ ทุกวัน ข้าก็เลยอยากรู้กระบวนการบ้าง แค่นั้นเอง 

แดจังงัง : ฝ่าบาท นี่ไม่ใช่รายการหมึกแดงนะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : เจ้ากำลังจะขัดใจข้าที่เป็นกษัตริย์งั้นรึ จังงัง 

จังปี๊ด : แล้วฝ่าบาทจะผละที่นั่ง เสด็จตามไปที่ครัวเนี่ย มันจะมีใครตายหรือเพคะ 

โหด โดด ฮีล : ชะ นังผู้ช่วยนี่สามหาว!! เจ้าไม่เห็นหรือว่ากษัตริย์กำลังทรงแร็คอยู่ 

พรีส นา ลัง : อีก 4% ก็จะอัพอยู่แล้ว 

แอส ซัง มิน : เบิกเครื่องประหาร... (ผลั้ว!!) โอ๊ย!! 

โหด โดด ฮีล : บอกว่าไม่ใช่เปาบุ้นจิ้น!! 

แดจังงัง : เข้าใจแล้วเพคะ ป่ะ จังปี๊ด ไปช่วยข้ายกเครื่องครัวหน่อย 

จังปี๊ด : (ตะเบ๊ะ) เยสเซอร์!!! 

(เหล่าองค์รักษ์นึกในใจ นังผู้ช่วยนี่มันน่า... ฆ่าหมกไหโสมตังกุยจริงๆ) 

ผ่านไป 15 นาที

แดจังงังและจังปี๊ดช่วยกันจัดเครื่องครัวพร้อมแสดงการปรุงอาหาร อันประกอบคร่าวๆ ด้วย เตาอบ หม้อดิน กระทะทองเหลือง ตะหลิว ไม้พาย จานดาวเทียม (เอามาทำไม) เฮลิคอปเตอร์มือสอง (นั่นสิ เอามาทำไม) และเครื่องปรุงสมุนไพรอีกนานาชนิด กษัตริย์เกียนกึมเห็นแล้วอดตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ 

กษัตริย์เกียนกึม : (ถูมือ) โฮ่! ท่าจะเป็นของหวานเพื่อสุขภาพ... อีกแล้วสินะ ชื่อเมนูอะไรรึ 

จังปี๊ด : “เด็กติดเกมแช่อิ่ม” เพคะ 

แดจังงัง : จังปี๊ด!! อย่าเสียมารยาทต่อหน้ากษัตริย์ 

กษัตริย์เกียนกึม : แล้วตกลงพวกเจ้าจะทำอะไรให้ข้าทานกันแน่ล่ะเนี่ย 

แดจังงัง : เมนูนี้ชื่อ “สมุนไพรปลายฟ้า เชื่อมสายน้ำสะท้านภูผา” เพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : แค่ฟังชื่อก็น่าสนใจซะแล้วสิ เอาล่ะ เจ้าลงมือได้เลย อ้อ นักนู! เดี๋ยวเจ้าช่วยมาเล่นแรคแทนข้าหน่อยซิ 

แดจังงัง : เริ่มจากต้มน้ำให้เดือดปุดๆ ก่อนนะเพคะ จังปี๊ด... เจ้าเอาสมุนไพรไปล้างน้ำให้สะอาดทีสิ 

จังปี๊ด : (ตะเบ๊ะ) เยสเซอร์!!! 

จากนั้น จังปี๊ดก็หยิบกาละมังใส่น้ำออกมา แล้วก็นำผักสมุนไพรใส่ลงไป ตามด้วยผงซักฟอกโอโม่ 

กษัตริย์เกียนกึม : เฮ้ย!! เฮ้ย!! 

จังปี๊ด : ไม่ต้องตกกะใจเพคะ สมุนไพรจะได้สะอาดๆ ไม่ดีเหรอเพคะ (พูดจบก็หยิบแปรงทองเหลืองออกมาขัดทำความสะอาดสมุนไพร) 

กษัตริย์เกียนกึม : เอ่อ มันก็ดี ข้าชอบอาหารสะอาดๆ แต่ข้ากลัวเจ้าจะลืมซักน้ำสอง 

จังปี๊ด : โอ๊ย... ไม่ลืมหรอกเพคะ แหม ซ้ำไป เดี๋ยวหม่อมชั้นจะโปรโมชั่นน้ำยาปรับผ้านุ่มให้ด้วยอีกฝา 

กษัตริย์เกียนกึม : เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ ข้าชอบสมุนไพรแข็งๆ 

แดจังงัง : จังปี๊ด.... เอาสมุนไพรขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวผักจะเสียคุณค่าทางอาหาร 

จังปี๊ด : (พรึ่บ...! หยิบสมุนไพรขึ้นมาสะบัด แล้วบิดเอาน้ำออก) ว้าว สะอาดสดใส ต้องใช้โอโม่!! 

กษัตริย์เกียนกึม : เอ่อ จังงัง ข้าว่าถ้าเอาผู้ช่วยของเจ้าออกไป คุณค่าทางอาหารจะเพิ่มขึ้นเยอะกว่านี้อีกนะ 

แดจังงัง : เอาล่ะค่ะ ตอนนี้น้ำก็เดือดแล้วนะเพคะ จากนั้น เราก็หยิบสมุนไพรที่ทำความสะอาดแล้วใส่ลงไป (หยิบสมุนไพรใส่ลงไป) ตามด้วยดอกไม้จันทน์ (หยิบดอกจันทน์ใส่ลงไป) เพิ่มความหอม.... นะเพคะ พอเริ่มมีกลิ่นแล้วก็ใส่น้ำเชื่อม..... 

จังปี๊ด : (โดดแทรกเข้ามาใส่) จากนั้นก็ตามด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่ม!!! 

กษัตริย์เกียนกึม : เฮ้ยย!!! อีบ้า!!! 

จังปี๊ด : (ทำหน้าตาน่ารัก) อ้าว สมุนไพรจะได้นุ่มๆ เคี้ยวง่าย ย่อยสะดวกไงเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : ถึงตายเลยนะนั่น!!! 

จังปี๊ด : โอ๊ย!! ไม่หรอกฝ่าบาท หม่อมชั้นยังไม่เคยเห็นข่าวพาดหัวว่ามีคนตายเพราะกินน้ำยาปรับผ้านุ่มเลยนะเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : ก็ข้าจะเป็นคนแรกนี่ไงล่ะว้อยย!!!! 

แดจังงัง : “ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลเพคะ สมุนไพรที่นำมาใช้เก็บจากยอดเขาทิงนองนอย มีฤทธิ์ช่วยล้างสารพิษ และคืนสมดุลให้ระบบภายในร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นระบบย่อยอาหาร ระบบหายใจ หรือระบบนาโน ซิสเต็ม” 

กษัตริย์เกียนกึม : ได้ยินอย่างนี้ข้าก็โล่งใจ เอ้า แล้วขั้นตอนต่อไปทำอะไรต่อรึ 

แดจังงัง : ต้มทิ้งไว้ 20 นาทีเพคะ พอครบแล้วถึงจะรับประทานได้ 

กษัตริย์เกียนกึม : อือ... แล้วไอ้กระทะทองเหลือง ตะหลิว จานดาวเทียม เจ้าเอามาทำแย้อะไรรึ 

แดจังงัง : นั่นสิเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : (เกาคาง) อืม ต้องรอ 20 นาทีเชียวหรือ การรอคอยมันทรมานอย่างนี้สินะ 

จังปี๊ด : (โดดเข้าใส่) ระหว่างนี้เราก็ใส่น้ำยาล้างห้องน้ำลงไป!!! 

กษัตริย์เกียนกึม : เฮ้ยย!!! 

จังปี๊ด : แหม เพิ่มสีสันไงคะฝ่าบาท ตามด้วยไซยาไนท์!! แล้วก้อน้ำยาขัดทองเหลือง!!! ไม่ต้องห่วงเพคะ ฝ่าบาทก็ได้ยินแล้วนี่ว่าสมุนไพรตัวนี้ล้างพิษได้ ชิลด์ๆ ขำๆ เพคะฝ่าบาท 

อ่า แล้วอะไรต่อนะ “อ้อๆ น้ำยาขัดพื้น” 

กษัตริย์เกียนกึม : ชั้นจับแกลงหม้อด้วยได้มั้ยเนี่ย!!! 

20 นาทีผ่านไป.... จังงังตักของหวานในหม้อใส่ถ้วยหยก โรยขิงฝอย ก่อนจะน้ำมาเสริฟ 

กษัตริย์เกียนกึม : น่ากินจังเลยนะ 

จังปี๊ด : น่ากินก็เหวยเลยสิเพคะ 

กษัตริย์เกียนกึม : แหม.... ของอร่อยๆ อย่างนี้ ถ้าข้าทานคนเดียว มันก็จะดูไร้น้ำใจเกินไป ใช่ไหม 

องครักษ์ : (พร้อมกัน) เห็นด้วยเพคะ!! 

กษัตริย์เกียนกึม : เอาล่ะ จังปี๊ด ข้าให้เจ้าทานก่อน 

จังปี๊ด : (ดุ้งเล็กน้อย) เอ่อ เกรงใจอ่ะเพคะ ฝ่าบาทเหวยดีกว่าค่ะ ชะอุ๋ย!! 

(จังปี๊ดหันมองรอบๆ องครักษ์ทั้ง 4 ชักดาบออกมาจากฝักพร้อมกัน) 

กษัตริย์เกียนกึม : (เสียงหื่น) ข้าสั่งให้เจ้าทานก่อน จะทานไม่ทาน.... ถ้าไม่ล่ะก็ 

จังปี๊ด : เอ่อๆ ค่ะ จะทานเดี๋ยวนี้ล่ะเพคะ อุ๊ย!! 

(เพล๊ง!!! สุดยอดแห่งไหวพริบ จังปี๊ดแกล้งทำถ้วยตกแตกซะยังงั้น) 

กษัตริย์เกียนกึม : เฮ้ยยยย!!! 

จังปี๊ด : (เขกกะโหลกน่ารัก) หวา แย๋จังง!! เรานี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลยน๊อ!!! (พูดจบก็ติดสปีดวิ่งหนีออกไปนอกวังทันที) 

กษัตริย์เกียนกึม : ตามไปจับนังนั่นมาเดี๋ยวนี้!!!! 

สิ้นเสียงกษัตริย์ เหล่าองครักษ์และทหารก็คว้าอาวุธออกตามล่า “แดจังปี๊ด” ทันที 

กษัตริย์เกียนกึม : ถ้วยนี่ราคาเป็นล้านเชียวนะว้อยย!!! 

เหตุการณ์กำลังตื่นเต้น ชะตากรรมของจังงัง และจังปี๊ด จะเป็นอย่างไรต่อไป 

แล้วเรื่องวุ่นวายภายในวังอีกล่ะ กษัตริย์เกียนกึมจะเลเวลอัพหรือไม่ โอ๊ย.... เข้มข้นซะงั้น 

ไว้มีโอกาสจะกลับมารายงานนะขอรับ ฉบับนี้หน้ากระดาษหมดแล้ว 

ไปก่อนละครับ.... พิ่วว